Robert Silverberg: Człowiek w labiryncie

Rawlins zniknął w luku.

Niedługo potem Muller zaprogramował statek na orbitę hiperboliczną ze zwłoką dwudziestu minut, wsiadł do kapsuły lądowania i przygotował się do zejścia na Lemnos. Opadał szybko, wylądował szczęśliwie. Trafił prosto we właściwe miejsce, odległe od bramy labiryntu o dwa kilometry. Słońce, wysoko na niebie, świeciło jasno. Rześkim krokiem Muller powędrował w stronę labiryntu.

Dokonał tego, czego od niego chcieli.

Teraz szedł do domu.

To znów ta jego poza — zaopiniował Boardman. — On stamtąd wyjdzie.

— Chyba nie — powiedział Rawlins. — Mówił poważnie.

— Stałeś przy nim i nic nie odczuwałeś?

— Nic. Już nie emanuje.

— Czy zdaje sobie z tego sprawę?

— Tak.

— W takim razie wyjdzie — powiedział Boardman. — Będziemy go obserwować i kiedy poprosi, żeby go zabrać z Lemnos, przylecimy po niego. Wcześniej czy później zapragnie znów towarzystwa ludzi. Tyle przeszedł ostatnio, że musi wszystko przemyśleć i pewnie uważa, że labirynt jest najodpowiedniejszym do tego miejscem. Jeszcze nie gotów rzucić się z powrotem w nurt normalnego życia.

Dajmy mu dwa lata, trzy, cztery. On stamtąd wyjdzie. Krzywdę, którą mu wyrządził jeden gatunek obcych istot, drugi naprawił. Dick może znowu żyć w społeczeństwie.

— Nie sądzę — powiedział Rawlins cicho. — Nie sądzę, żeby to nie pozostawiło żadnych śladów. Charles, on chyba nie jest ludzki… już nie.

Boardman roześmiał się.

— Chcesz się założyć? Stawiam pięć do jednego, że Muller wyjdzie z labiryntu dobrowolnie najpóźniej za pięć lat.

— Hmm…

— Więc zakład stoi.

Rawlins wyszedł z biura Boardmana. Zapadła noc. Wszedł na most przed biurowcem. Za godzinę miał zjeść kolację z dziewczyną serdeczną, łagodną i chętną, której nad wyraz imponowało to, że jest przyjaciółką słynnego Neda Rawlinsa. Ta dziewczyna umiała słuchać, przymilała się, żeby jej opowiadał o swoich wyczynach, i kiwała głową bardzo poważnie, gdy mówił o nowych śmiałych zadaniach. Równie dobra była w łóżku.

Idąc przez most przystanął i popatrzył w górę na gwiazdy.

Miliardy punktów światła iskrzyły się na niebie. Lemnos i Beta Hydri IV, i planety pod okupacją istot radiowych, i wszystkie dominia ludzkości, a nawet niewidoczna, ale realna macierzysta galaktyka tamtych obcych. Gdzieś tam rozciągał się labirynt na rozległej równinie, gdzieś była puszcza gąbczastych drzew stumetrowej wysokości i na tysiącu planet rosły młode miasta ludzi z Ziemi, i kapsuła przedziwna orbitowała nad podbitym światem, a w kapsule coś nieznośnie obcego. Na tysiącu planet strapieni ludzie lękali się przyszłości. Wśród gąbczastych drzew spacerowały z gracją nieme istoty wielorękie. W labiryncie mieszkał jeden… człowiek.

Może, pomyślał Rawlins, za rok, za dwa lata, odwiedzę Dicka Mullera.

Wiedział, że jeszcze nie czas układać plany. Na razie nie wiadomo, jak zareagują istoty radiowe, jeżeli w ogóle zareagują, na to, czego dowiedziały się od Richarda Mullera. Rola Hydranów, wysiłki ludzi w samoobronie, wyjście Mullera z labiryntu to tajemnice, które dopiero mają się wyjaśnić. Podniecała i trochę przerażała Rawlinsa myśl, że on tego wyjaśnienia przecież dożyje.

Przeszedł przez most. Patrzył, jak statki kosmiczne rozbijają ciemność przestworzy. Potem znów stanął bez ruchu, czując zew gwiazd. Cały wszechświat go przyciągał, każda gwiazda uczestniczyła w tym swoją siłą przyciągania. Łuna niebios oszałamiała. Otwarte szlaki wabiły biegnąc w nieskończoność. Pomyślał o człowieku w labiryncie. Pomyślał także o tej dziewczynie, gibkiej i namiętnej, ciemnowłosej, o oczach jak lusterka ze srebra, o jej ciele czekającym.

I nagle stał się Dickiem Mullerem, który kiedyś miał, tak jak on teraz, dwadzieścia cztery lata i galaktykę na swoje skinienie. Czy ty, Dick, czułeś się wtedy inaczej? — zastanowił się. — Co odczuwałeś, kiedy patrzyłeś w górę na gwiazdy? Gdzie to ciebie trafiało? Tutaj. Tutaj. Akurat tu, gdzie trafia mnie. I wybrałeś się tam. I znalazłeś. I utraciłeś. I znalazłeś coś innego. Czy pamiętasz, Dick, jak czułeś się kiedyś, dawno temu? Dzisiaj, tej nocy, w swoim krętym labiryncie o czym myślisz? Czy wspominasz?

Dlaczego odwróciłeś się od nas, Dick?

Czym ty jesteś teraz?

Pospieszył do dziewczyny, która na niego czekała. Popijali młode cierpkie wino. Uśmiechali się w pełgającym blasku świec. Później ona mu się oddała, a jeszcze później stali we dwoje na balkonie i mieli przed sobą widok największego ze wszystkich miast ludzkich. Niezliczone światła migotały, wznosiły się ku tamtym światłom na niebie. Objął ją ramieniem i przytulił kładąc dłoń na jej nagim boku.

Zapytała:

— Długo zostaniesz tym razem?

— Jeszcze cztery dni.

— A kiedy wrócisz?

— Po wykonaniu zadania.

— Ned, czy ty wreszcie odpoczniesz? Czy wreszcie powiesz, że masz dosyć… że już nie będziesz latał, wybierzesz sobie jedną planetę i osiądziesz na stałe?

— Tak — odrzekł niezdecydowanie. — Chyba to zrobię. Za jakiś czas.

— Mówisz tylko, żeby mówić. Żaden z was nigdy się nie osiedli.

— Nie możemy — szepnął. — Zawsze w ruchu. Zawsze czekają jeszcze jakieś światy… nowe słońca…

— Chcecie za dużo. Chcecie znać cały wszechświat, Ned, a to jest grzech. Są przecież nieprzekraczalne granice.

— Tak — przyznał — masz rację. Ja wiem, że masz rację. — Przesunął palcami po jej gładkiej jak atłas skórze. Drżała. — Robimy to, co musimy — powiedział. — Uczymy się na cudzych błędach. Służymy naszej sprawie. Staramy się być uczciwi wobec samych siebie. Czyż można inaczej?

— Ten człowiek, który wrócił do labiryntu…

— … jest szczęśliwy — dokończył. — Idzie obraną drogą.

— Jak to?

— Nie potrafię ci wytłumaczyć.

— On z pewnością okropnie nas nienawidzi, skoro odszedł od całego świata.

— Wzniósł się ponad nienawiść — wyjaśnił jej, jak umiał. — Jakoś. Znalazł spokój. Bez względu na to, czym jest.

— Czym?

— Tak — potwierdził łagodnie.

Poczuł nocny chłód, więc wprowadził ją do pokoju.

Stanęli przy łóżku. Świece przygasły. Pocałował ją uroczyście i pomyślał o Dicku Mullerze znowu. Zastanawiał się, jaki labirynt czeka na niego, Neda Rawlinsa, u kresu jego dróg. Wziął ją w objęcia. Osunęli się na łóżko. Jego dłonie szukały, chwytały, pieściły. Oddychała nierówno, coraz szybciej.

Dick, gdy się z tobą zobaczę, pomyślał, będę ci miał mnóstwo do powiedzenia.

Zapytała:

— Ale dlaczego on znów zamknął się w labiryncie?

— Z tego samego powodu, dla którego przedtem poleciał do obcych istot. Z tego samego powodu, dla którego to wszystko się stało.

— Nie rozumiem.

— On kochał ludzkość — powiedział Rawlins.

To było najlepsze epitafium. Tulił dziewczynę namiętnie. Ale odszedł od niej przed świtaniem.

Shakespeare, „Kupiec wenecki”, akt III; przekład Leona Ulricha.