Gene Wolfe - Pazur Łagodziciela

— Zupełnie jak robak — powiedziała. — Albo jak wielki wąż, który co prawda akurat nie jest głodny, ale wie, gdzie jesteśmy i prędzej czy później na pewno zjawi się, by nas pożreć. Czy ty nie boisz się węży, Severianie?

Thecla bardzo się ich bała. Poczułem w sobie drgnięcie jej strachu i skinąłem głową.

— Słyszałam, że w gorących lasach północy autarchą wszystkich węży jest Uroboros, brat Abaii i że myśliwym, którzy natrafili na jego kryjówkę, wydaje się, że znaleźli tunel prowadzący pod dnem oceanu. Zagłębiając się w niego, w rzeczywistości wchodzą mu do ust i niczego nie podejrzewając podążają w głąb gardła, tak że są już trupami, choć wydaje im się, że jeszcze żyją. Z kolei inni twierdzą, że Uroboros to tylko ogromna rzeka wpadająca do swych własnych źródeł albo sam ocean, który pożera żyjące w nim istoty.

Opowiadając o tym Dorcas przysuwała się coraz bliżej, aż wreszcie objąłem ją i mocno przygarnąłem do piersi. Wiedziałem, że chce się ze mną kochać, chociaż nie mieliśmy żadnej pewności, czy Jolenta zasnęła już po drugiej stronie ogniska. Od czasu do czasu przez jej obfite ciało przebiegało drżenie, upodabniając ją na chwilę do ponętnego węża. Dorcas uniosła ku mnie swą małą, niewinną twarz, a ja pocałowałem ją, czując, jak przyciska się do mnie, pełna pożądania.

— Tak mi zimno… — szepnęła.

Była naga, choć nie zauważyłem, kiedy zdjęła ubranie. Kiedy otuliłem ją płaszczem, odniosłem wrażenie, że jej skóra, rozgrzana żarem buchającym od ognia, niemal parzy. Drobne dłonie wsunęły się pod moje ubranie i zaczęły mnie delikatnie pieścić.

— Jaki wspaniały… — szepnęła ponownie. — Jaki gładki… — A potem zapytała jak dziecko (mimo że przecież nie był to nasz pierwszy raz): — Czy nie będę za mała?

Kiedy się obudziłem, księżyc (trudno było uwierzyć, że jest to ten sam księżyc, który prowadził mnie przez ogrody Domu Absolutu) został już prawie połknięty przez wędrujący niestrudzenie ku górze zachodni horyzont. Jego szmaragdowy blask padał ukosem na rzekę, sprawiając, że każda, nawet najdrobniejsza zmarszczka na wodzie rzucała czarny cień niczym groźna fala.

Bez żadnego wyraźnego powodu ogarnął mnie niepokój. Obawy Jolenty przestały mi się wydawać takie zabawne, szybko więc zerwałem się z miejsca, a upewniwszy się, że zarówno ona, jak i Dorcas są zdrowe i całe, nazbierałem nieco drewna i podsyciłem dogasający ogień. Nagle przypomniałem sobie słowa Jonasa, który ostrzegał mnie, że notule są bardzo często wysyłane nocą, a zaraz potem zacząłem rozmyślać o tajemniczym stworzeniu żyjącym w przedpokoju Domu Absolutu. W górze przelatywały nocne ptaki — nie tylko sowy, których mnóstwo gnieździło się w zrujnowanych wieżach Cytadeli, a które było łatwo rozpoznać po okrągłych głowach i szerokich, poruszających się bezszelestnie skrzydłach — ale także zupełnie inne, o rozdwojonych ogonach. Część z nich opadała ku rzece i piła w locie, chwytając otwartymi dziobami krople wody. Od czasu do czasu z drzewa na drzewo przelatywały największe ćmy, jakie kiedykolwiek widziałem. Ich pokryte rysunkami skrzydła miały długość męskiego ramienia. Ćmy rozmawiały między sobą niemal jak ludzie, tyle tylko, że bardzo wysokimi, prawie niesłyszalnymi głosami.

Kiedy dorzuciłem patyków do ognia, upewniłem się, że mój miecz leży tam, gdzie go położyłem, i popatrzyłem przez chwilę na niewinną twarz pogrążonej we śnie Dorcas, po czym ułożyłem się ponownie na swoim miejscu i obserwując ptaki podróżujące między konstelacjami zapuściłem się w krainę wspomnień. Kraina ta — wszystko jedno, czy akurat przyjazna mi czy też wroga — nigdy się przede mną całkowicie nie zamyka.

Pragnąłem odtworzyć w pamięci obchody Dnia Świętej Katarzyny, które odbyły się w rok po tym, jak zostałem kapitanem uczniów, ale zanim ponownie ujrzałem rozpoczynające się przygotowania, niewyraźny jeszcze obraz przesłoniły inne, nieproszone wspomnienia, tłoczące się bez ładu i składu. Podniosłem do ust kubek wina ukradzionego w kuchni, ale on nagle zamienił się w pierś obficie broczącą ciepłym mlekiem. Była to pierś mojej matki, mnie zaś ogarnęła ogromna radość, że wreszcie będę mógł jej dotknąć po tylu bezowocnych wysiłkach. Wyciągnąłem ręce, a gdybym tylko był w stanie, podniósłbym także oczy, by na nią spojrzeć. Tak, to na pewno była moja matka, ponieważ dzieci trafiające do konfraterni nigdy nie są karmione piersią. A więc szarość wypełniająca obrzeże mego pola widzenia to były ściany celi, skąd wkrótce zostanie zabrana, aby doświadczać cierpień zadawanych przez aparat lub naszyjnik Allowina. Chciałem ją jakoś przytrzymać, zaznaczyć tę chwilę, tak by móc wrócić do niej za każdym razem, kiedy przyjdzie mi ochota, lecz moja matka nagle rozpłynęła się jak mgła, ustępująca przy najlżejszym nawet podmuchu wiatru.

Znowu byłem dzieckiem… dziewczynką… Theclą. Stałam we wspaniałej komnacie z lustrami zamiast okien — lustrami, które nie tylko odbijały obrazy, ale także oświetlały całe pomieszczenie. Otaczały mnie piękne, mniej lub bardziej rozebrane kobiety, wszystkie znacznie wyższe ode mnie. Powietrze było gęste od zapachu perfum. Szukałam tu kogoś, lecz spoglądając na wymalowane twarze kobiet, tak piękne, że aż doskonałe, zaczęłam wątpić, czy rozpoznam tę, którą pragnęłam znaleźć. Po moich policzkach popłynęły łzy. Podbiegły do mnie trzy kobiety, a ja zobaczyłam, jak ich oczy maleją do rozmiarów odległych gwiazd, nad ustami zaś wyrastają półprzeźroczyste, delikatne skrzydła.

— Severianie…

Usiadłem raptownie, nie bardzo wiedząc, kiedy wspomnienia przeistoczyły się w sen. Głos był słodki, chociaż bardzo niski, a ja, zdając sobie doskonale sprawę, że już go kiedyś słyszałem, nie potrafiłem przypomnieć sobie, gdzie ani kiedy to było. Księżyc skrył się już niemal całkowicie za zachodnim horyzontem, a ognisko ponownie przygasło. Dorcas odrzuciła przykrycie i leżała zupełnie naga pod kopułą nocnego nieba. Widząc jej jasne ciało, jeszcze bledsze w zielonkawym blasku księżyca (z wyjątkiem miejsc, gdzie padało na nie rubinowe światło żarzących się głowni), poczułem tak wielkie pożądanie, jakiego nie dane mi było zaznać nigdy w życiu — ani wtedy, kiedy ściskałem Agię na Schodach Adamniana, ani wtedy, kiedy po raz pierwszy ujrzałem Jolentę na scenie, ani nawet wtedy, kiedy pędziłem co sił w nogach do celi Thecli. Jednak obiektem mego pożądania wcale nie była Dorcas. Kochałem się z nią zaledwie kilka chwil temu, a choć wierzyłem, iż darzy mnie prawdziwym uczuciem, to przypuszczałem jednak, że oddała mi się tak chętnie wyłącznie dlatego, że podejrzewała mnie o igraszki z Jolentą przed wczorajszym spektaklem oraz że była niemal pewna, iż teraz Jolenta obserwuje nas ze swego miejsca po drugiej stronie ogniska.

Nie pożądałem także pochrapującej lekko Jolenty. Pragnąłem obu tych kobiet naraz, a także Thecli, bezimiennej dziewczyny udającej ją w Lazurowym Pałacu, jej przyjaciółki, która wcieliła się w postać Thei, oraz Agii, Valerii, Morwenny i tysiąca innych kobiet. Wspominałem wiedźmy, ich szaleństwo i dzikie tańce, jakie urządzały na Starym Dziedzińcu w strugach deszczu, wspominałem też chłodny, dziewiczy urok odzianych na czerwono Peleryn.

— Severianie…

To nie był sen. Ptaki, drzemiące na gałęziach pobliskich drzew, zatrzepotały skrzydłami. Obnażyłem Terminus Est i zbliżyłem go do ognia, aby płomienie odbiły się w jego ostrzu, dzięki czemu ten, kto wypowiedział moje imię, mógł zobaczyć z daleka, że jestem uzbrojony.