Robert Silverberg: Zamknięty świat

Poza tym dzisiejszy Siegmund jest przeznaczony do wyższych celów. Memnon mówi, że zanim jego przyjaciel skończy siedemnaście lat, będzie nie tylko specjalistą od teorii zarządzania, ale sam zostanie administratorem i przeniesie się do dumnego Louisville. Już teraz spędza mnóstwo czasu z zarządcami monady. I ich żonami, jak głosi plotka.

Siegmund jest cudownym gospodarzem. W jego mieszkalni jest przytulnie i miło. Dwie ściany połyskują kasetonami zrobionymi z jednego z tych nowych ozdobnych materiałów, emitujących delikatne dźwięki, dopasowane do wzoru spektralnego wybranego przez właściciela. Na dzisiejszy wieczór Siegmund ściemnił kasetony prawie do ultrafioletu, któremu towarzyszą tony bliskie górnej granicy słyszalności: kombinacja działająca na zmysły przez wyostrzenie i wyczulenie ich do maksimum, śmiała i podniecająca. Siegmund ma także doskonały gust, jeśli chodzi o ustawianie szczelin zapachowych mieszkalni: powietrze wypełnia woń jaśminu i hiacyntu.

— Trochę dygotu? — proponuje. — Świeża dostawa z Wenus. Naprawdę błogosławienny.

Aurea i Memnon przytakują z uśmiechem. Siegmund napełnia dużą, żłobioną czarę ze srebra kosztownym, skrzącym się płynem i stawia ją na stołopodeście. Jedno wciśnięcie pedału podłodze i blat podnosi się na wysokość półtora metra.

— Mamelon? — pyta Siegmund. — Przyłączysz się do nas?

Żona Siegmunda wkłada niemowlę do kojca ochronnego przy platformie sypialnej i przeszedłszy przez pokój dołącza do towarzystwa. Mamelon Kluver jest dość wysoka, o ciemnej karnacji i ciemnych włosach, pięknych i zadbanych mimo pozornego nieładu. Ma wysokie czoło, wydatne kości policzkowe i ostro zarysowany podbródek. Szeroko otwarte oczy, błyszczące i czujne, wydają się niemal za duże i wyraźnie dominują w jej jasnej i wąskiej twarzy. Delikatne piękno Mamelon sprawia, że Aurea czuje się boleśnie świadoma wszystkich słabych stron własnej urody: zadartego nosa, zaokrąglonych policzków, pełnych ust i jasnych piegów rozsypanych na śniadej skórze. Niespełna szesnastoletnia Mamelon jest najstarsza w ich gronie. Ma piersi nabrzmiałe od mleka — jest dopiero jedenaście dni po połogu i karmi. Aurea nie zna żadnej innej kobiety, która zdecydowałaby się karmić piersią, ale Mamelon zawsze była inna. Wciąż trochę przeraża Aureę, taka chłodna, opanowana i dojrzała. I namiętna. Kiedy Aurea miała dwanaście lat i była świeżo po ślubie, raz po raz budziła się, słysząc okrzyki rozkoszy Mamelon, rozlegające się w całym dormitorium.

W tej chwili Mamelon pochyla się lekko, przytykając usta do czary z dygotem. Cała czwórka pije jednocześnie. Maleńkie bąbelki tańczą Aurei na wargach. Silny aromat napoju sprawia, że kręci jej się w głowie. Patrzy na dno czary i widzi powstające i rozpadające się abstrakcyjne formy. Odlotyna działa lekko upajająco i halucynogennie, poza tym wyostrza wzrok i wycisza wewnętrzny niepokój. Pochodzi z piżmowych, bagiennych nizin na Wenus. Napój podany przez Siegmunda zawiera miliardy obcych mikroorganizmów fermentujących i mnożących się nawet w trakcie trawienia i przyswajania. Aurea czuje, jak ich komórki rozchodzą się po całym ciele, biorąc w posiadanie jej płuca, wątrobę i jajniki. Sprawiają, że wilgotnieją jej usta; odgradzają od wszystkich trosk. Cały wzlot jest równocześnie kresem; po kilku chwilach dziewczyna wynurza się ze swoich wizji, wypełniona spokojem i rezygnacją. Ogarnia ją sztuczne poczucie szczęścia, podczas gdy pod powiekami rozchodzą się i nikną ostatnie barwne kręgi.

Po ceremonii picia zaczynają rozmawiać. Siegmund dyskutuje z Memnonem o wydarzeniach na świecie: nowych miastowcach, statystykach produkcji rolnej, plotkach o rozszerzającej się strefie nie zurbanizowanego życia poza osiedlami i tym podobnych sprawach. Tymczasem Mamelon pokazuje Aurei niemowlę. Leżąca w kojcu dziewczynka ślini się, kwiląc i gaworząc.

— To pewnie ulga, że nie musisz już chodzić z brzuchem — odzywa się Aurea.

— Tak, miło znów widzieć własne stopy — przyznaje Mamelon.

— Czy ciąża bardzo męczy?

— Ma swoje dokuczliwe strony.

— Na przykład: rozciągnięcie. Jak kobieta może wytrzymać taka nadęta? Jakby skóra miała lada moment pęknąć? — wzdryga się Aurea. — Wszystko w środku takie ściśnięte, nerki wtłoczone w żebra — właśnie tak to sobie wyobrażam. Wybacz, chyba trochę przesadzam. To znaczy… tak naprawdę, to nie wiem.

— Nie jest tak strasznie — mówi Mamelon — chociaż oczywiście czujesz się inaczej i doświadczasz paru niewygód. Ale są też jaśniejsze strony. Sam poród…

— Bardzo boli? — przerywa Aurea. — Wyobrażam sobie, że okropnie. Coś tak dużego rozrywa twoje ciało i przeciska się rzeź twoją…

— To cudownie przyjemne. Pobudza cały system nerwowy. Wychodzenie dziecka przypomina uczucie, kiedy wchodzi w ciebie mężczyzna, tylko jest dwadzieścia razy intensywniejsze. Tego się nie da opisać. Musisz sama przeżyć.

— Chciałabym — odpowiada Aurea, przybita, szukając w sobie strzępków dygotowych doznań — ucieczki przed smutkiem.

Wsuwa rękę do kojca, aby dotknąć dziecka Mamelon. Silny strumień jonów oczyszcza jej skórę, zanim ta zetknie się z miękkim policzkiem malutkiej Persefony.

— Szczęść boże — mówi Aurea — tak bardzo chciałabym spełnić macierzyński obowiązek! Medycy twierdzą, że oboje jesteśmy zdrowi, a jednak…

— Musisz być cierpliwa, kochanie — Mamelon obejmuje ją delikatnie. — Szczęść boże, twój czas na pewno przyjdzie.

Aurea jest pełna wątpliwości. Od dwudziestu miesięcy bada swój płaski brzuch w nadziei, że dostrzeże jakieś oznaki pęcznienia. Przecież wie, jakie to błogosławienne dawać nowe życie. Gdyby wszystkie były takie bezpłodne jak ona, kto zaludniałby miastowce? Poraża ją nagła i straszliwa wizja gigantycznych wież prawie zupełnie wyludnionych, zamkniętych miast o pękających murach, pozbawionych energii, z garstką zasuszonych staruszek snujących się po korytarzach, które kiedyś wypełniały tłumy szczęśliwych mieszkańców.

Jedna obsesja przywodzi na myśl drugą. Przerywając mężczyznom pogawędkę, Aurea zwraca się do Siegmunda:

— Czy to prawda, że niedługo otworzą Monadę 158?

— Tak słyszałem.

— Jaka ona będzie?

— Przypuszczam, że taka sama jak 116. Tysiąc pięter, podobne urządzenia. Myślę, że na początku na każde piętro przypadnie jakieś siedemdziesiąt rodzin, razem około 250 tysięcy mieszkańców, ale na pewno szybko osiągną przeciętny poziom zaludnienia.

Aurea nerwowo zaciska dłonie.

— Ilu ludzi przesiedlą, Siegmundzie?

— Nie mam zielonego pojęcia.

— Ale część mieszkańców naszej monady będzie musiała odejść, prawda?

Memnon wtrąca się łagodnie:

— Pomówmy o czymś przyjemniejszym, Aureo.

— Część zostanie wysiedlona — obstaje przy swoim dziewczyna. — Powiedz, Siegmundzie. Przecież tyle czasu spędzasz administratorami w Louisville. Ilu?

Siegmund wybucha śmiechem.

— Naprawdę, Aureo, masz zbyt wysokie mniemanie o mojej pozycji w miastowcu. Nikt nie pisnął mi nawet słówka o tym, jaki sposób będą zasiedlać Monadę 158.

— Przecież jesteś zorientowany w tych sprawach, możesz przewidzieć przybliżone dane.

— Cóż, pewnie.

Siegmund jest zupełnie opanowany. Temat, na który zeszła rozmowa, obchodzi go wyłącznie od strony teoretycznej. Wydaje się całkiem nieświadomy przyczyny poruszenia Aurei.

— Naturalnie, jeśli chcemy spełniać nasz obowiązek wobec boga płodząc nowe życie — wyjaśnia — musimy mieć pewność, że nikomu nie zabraknie przestrzeni życiowej.