Robert Heinlein: Władcy marionetek

— Przepraszam Sam. Kobiety tak często spotykają się z wypadkami natręctwa. Usiądź proszę.

— Nie, dziękuję — odpowiedziałem. — Poczekam tylko aż dostarczą moje materiały. Naprawdę mam zamiar popracować.

— Zostań tutaj — upierała się. — Przeczytaj sobie tę informację na ścianie. Jeżeli wyniesiesz filmy z pokoju, do którego zostały przyniesione, to postawisz na nogi cały personel i przyprawisz szefa biblioteki o załamanie nerwowe.

— Przyniosę je, jak tylko skończę. Mary podeszła do mnie i dotknęła mojego ramienia. Poczułem ciepło rozchodzące się po całym ciele.

— Proszę Sam. Jest mi przykro. Usiadłem i uśmiechnąłem się.

— Za nic stąd nie wyjdę. Nie oczekiwałem, że cię tu spotkam, ale jeśli tak się stało, to nie pozwolę ci stąd wyjść zanim nie podasz mi swojego adresu, numeru telefonu i prawdziwego koloru włosów.

— Nigdy się tego nie dowiesz — powiedziała łagodnie i zabawnie zmarszczyła nos.

Ostentacyjnie wróciła do pracy, udając że mnie ignoruje. Była jednak zadowolona z mojej obecności.

Tymczasem winda transportowa otworzyła się, a szpule z moimi filmami wysypały się do koszyka. Pozbierałem je i poukładałem na wolnym stole. Jedna ze szpul wypadła mi z rąk, potoczyła się w kierunku materiałów Mary. Moja współpracowniczka podniosła wzrok. Sięgnąłem po szpulę, którą zamówiłemi położyłem obok siebie.

— Hej — zawołała — to moje.

— Tak, na pewno — mruknąłem uprzejmie.

— Naprawdę. Zaraz będę je potrzebowała. Szybko zrozumiałem powód nieporozumienia. Mary przyszła tutaj w tym samym celu, co ja.

— To dlatego nie mogłem prawie nic dostać — powiedziałem — ale nie byłaś dokładna, znalazłem to, co ty przeoczyłaś.

Mary popatrzyła na moje zbiory i ułożyła wszystkie szpule na jedną stertę.

— Podzielimy się tym po połowie, czy obydwoje przejrzymy wszystko?

— Każde z nas wyrzuci ze swojej połowy niepotrzebne taśmy, a potem oboje przejrzymy to, co zostanie — zdecydowałem.

— Zabierzmy się więc do pracy.

Nawet po zobaczeniu pasożyta na plecach nieszczęsnego Barnesa i po przekonywaniach Starca, że latający talerz jednak wylądował, nie byłem przygotowany na tak ogromną ilość dowodów zgromadzonych w bibliotece. Trzeba być absolutnym niedowiarkiem albo głupcem, żeby przy tak niezbitych dowodach stworzyć taką formułę jak Digby. Ziemia była bowiem nawiedzana przez pojazdy kosmiczne od bardzo dawna i wiele razy. Niektóre raporty pochodziły z XVII wieku, zdarzały się i wcześniejsze. Ale tych nie warto chyba traktować jako dowodów. Pierwsze systematyczne dane pochodzą ze Stanów Zjednoczonych z lat czterdziestych i pięćdziesiątych. W latach osiemdziesiątych, najwięcej przypadków zdarzyło się na Syberii.

W pewnym momencie coś mnie zaniepokoiło i gorączkowo zacząłem sprawdzać dane. Dziwne obiekty na niebie ukazywały się bowiem dość regularnie w trzydziestoletnich odstępach. Zanotowałem to, żeby przekazać informację facetom od analizy statystycznej. Chociaż bardziej prawdopodobne, że więcej będzie mógł powiedzieć na ten temat Starzec, kiedy zapozna się z tym materiałem.

„Latające talerze” połączono razem z „niewytłumaczonymi zniknięciami” nie dlatego, że traktowano je jak węże morskie, krwawe deszcze czy inne szalone pomysły, ale dlatego, że bardzo często pojawienie się niezidentyfikowanego obiektu wiązało się z pościgiem i niewyjaśnionymi zaginięciami pilotów. Oficjalnie stwierdzano, że samolot się rozbił, pilot prawdopodobnie zginął, choć wszędzie znajdowało się zastrzeżenie, że nigdy ich nie odnaleziono. Wydawało mi się to niezbyt przekonujące.

Nagle pomyślałem o czymś zupełnie szalonym. Próbowałem sprawdzić czy nie wyjaśnione zniknięcia również następują w trzydziestoletnich cyklach i czy zjawiska te nakładają się. Wydawało mi się, że tak jest, ale nie byłem pewien. Zbyt dużo danych i za mała fluktuacja. A poza tym, tak wielu ludzi znika każdego roku w niewyjaśnionych okolicznościach. Zanotowałem najważniejsze wydarzenia, żeby przekazać je specjalistom od analizy.

Fakt, że większość doniesień pochodziła właściwie z jednego obszaru geograficznego, nie dziwił mnie specjalnie.

Wydawało się oczywiste, że istoty najpierw próbowały zająć się tym obszarem, który wyglądał najbardziej interesująco. Było to tylko moje przypuszczenie.

Mary i ja, przez całą noc nie zamieniliśmy słowa. Co jakiś czas któreś z nas wstawało, żeby rozprostować kości. Potem musiałem pożyczyć Mary żetony na opłacenie wypożyczonych filmów.

— Co o tym wszystkim myślisz? — zapytałem wyczerpany. — Nie wiem, ale czuję, że znalazłam się na niezbyt pewnym gruncie.

— Więc czujemy się podobnie.

— Musimy coś zrobić Sam. Trzeba przekonać Prezydenta. Tutaj jest tyle dowodów, świadectw. A jeżeli tym razem przybyli tu, aby zostać.

— To całkiem możliwe.

— Więc co zrobimy?

— Może przekonamy się na własnej skórze, że w tym kraju ślepców, jeden widzący może mieć ogromne kłopoty.

— Nie bądź cyniczny! Nie ma na to czasu.

— Więc zabierajmy się stąd.

Światło zgasło, kiedy wychodziliśmy. Biblioteka już opustoszała.

— Myślę, że możemy kupić coś do picia i wybrać się domo jego pokoju w hotelu, żeby to wszystko spokojnie przedyskutować — zaproponowałem.

— Nie do hotelu — sprzeciwiła się Mary.

— Daj spokój — zniecierpliwiłem się — przecież to sprawy służbowe.

— Chodźmy do mojego mieszkania. Zrobimy sobie dłuższy spacer. Dotrzemy akurat na śniadanie.

— To najlepsza propozycja tej nocy. Ale poważnie mówiąc, dlaczego nie do hotelu? Tam także możemy dostać śniadanie. Zaoszczędzilibyśmy sobie półgodzinnej podróży.

— Nie chcesz odwiedzić mojego mieszkania?

— Marzę o tym. Zastanawiam się tylko, skąd ta zmiana?

— Może chcę tobie pokazać pułapki na niedźwiedzie, które poustawiałam dookoła łóżka. Albo chcę ci udowodnić, że umiem gotować — uśmiechnęła się radośnie.

Zawołałem taksówkę i pojechaliśmy do niej. Kiedy dotarliśmy, zostawiła mnie przed drzwiami, a sama sprawdziła czy mieszkanie jest bezpieczne.

— Odwróć się, chcę sprawdzić twoje plecy — odezwała się.

— Dlaczego?

— Odwróć się!

Dłużej nie dyskutowałem. Sprawdziła mnie dokładnie.

— Teraz możesz mnie sprawdzić.

— Z przyjemnością! — również zrobiłem to dość dokładnie.

Pod jej ubraniem nie było nic. Wyczułem tylko kobiece kształty i śmiercionośne żelastwo.

Odwróciła się i odetchnęła z ulgą.

— To dlatego nie chciałam iść do hotelu. Tutaj jesteśmy naprawdę bezpieczni. Może pierwszy raz od długiego czasu. To mieszkanie jest czyste. Uszczelniłam nawet kanalizację, kiedy wyjeżdżałam.

— Na pewno nie ma żadnego sposobu, by mogły się tu dostać?

— Nie. Wymontowałam także klimatyzację. Zamiast tego jest butla z tlenem. Nie martw się. Co chcesz zjeść?

Miałem ochotę na nią. Byłem również bardzo głodny.

— Czy jest jakaś szansa na dwufuntowy, wypieczony stek? — zapytałem z nadzieją.

Podzieliliśmy się pięciofuntowym stekiem i mogę przysiąc, że zjadłem mniejszą część. Jedząc oglądaliśmy wiadomości. Wciąż żadnych wieści z Iowa.

A jednak nie pokazała mi pułapek na niedźwiedzie. Zamknęła za sobą drzwi od sypialni. Wiem, bo sprawdzałem. Trzy godziny później obudziła mnie i zjedliśmy drugie śniadanie. Zapaliłem papierosa i włączyłem telewizor. Trwała właśnie transmisja z wyborów „Miss Ameryka”. Zazwyczaj lubię oglądać takie programy, ale kiedy spostrzegłem, że dziewięć kandydatek ma podejrzanie zaokrąglone plecy ogarnęło mnie obrzydzenie.