Orson Card - Gra Endera

— Są prawie tak duzi, jak ci robale, którzy was wczoraj napadli. Następnym razem pomyślą, zanim coś zrobią.

Tego wieczoru zamiast dwunastu chłopców miał czterdziestu pięciu, więcej niż armię. I może ze względu na obecność starszych chłopców po stronie Endera, a może dlatego, że mieli już dość, jego wrogowie nie pokazali się.

Ender nie wracał więcej do gry. Ta jednak żyła nadal w jego snach. Wciąż pamiętał, co czuł zabijając węża, miażdżąc go — to samo co nadrywając ucho temu chłopakowi, co niszcząc Stilsona i łamiąc Bernardowi rękę. Wspominał, jak stał trzymając ciało swego wroga i widział twarz Petera patrzącą na niego z lustra. Ta gra wie o mnie za dużo. Ta gra obrzydliwie kłamie. Nie jestem Peterem. Nie mam serca mordercy.

Potem ogarniał go jeszcze większy strach, strach, że jednak jest mordercą, tylko sprytniejszym niż Peter, że to właśnie tak cieszy nauczycieli. Na wojnę z robalami potrzebowali zabójców. Ludzi, którzy potrafią wgnieść twarz wroga w ziemię i zalać wszystko jego krwią.

No dobra, jestem dla was kimś. Jestem tym cholernym sukinsynem, który był wam potrzebny, kiedy daliście zgodę na moje poczęcie. Jestem waszym narzędziem. Co za różnica, że nienawidzę tej części siebie, której potrzebujecie najbardziej? Co za różnica, że kiedy w grze zabiły mnie te małe węże, przyznawałem im rację i byłem zadowolony?

— Nie wzywałem pana tutaj, żeby marnować czas. W jaki sposób, do diabła, komputer mógł to zrobić?

— Nie wiem.

— Jak zdołał znaleźć obraz brata Endera i wstawić go do grafiki w procedurze Krainy Baśni?

— Pułkowniku Graff, nie ja go programowałem. Wiem tylko, że nigdy jeszcze nie zabrał nikogo do tego miejsca. Już Kraina Baśni była niezwykła, ale to już nie jest Krainą Baśni. To jest już poza Końcem Świata i …

— Znam nazwy tych miejsc. Nie wiem tylko, co one oznaczają.

— Kraina Baśni została wprogramowana. Wspomina się o niej w kilku innych punktach. Ale na temat Końca Świata nic nie wiadomo. Nie mamy w tej sprawie żadnego doświadczenia.

— Nie podoba mi się, że komputer pakuje się w taki sposób do umysłu Endera. Peter Wigginjest najbardziej znaczącą osobą w jego życiu, może oprócz siostry, Valentine.

— Gra myślowa została zaprojektowana, by pomóc im się ukształtować. Znaleźć sobie światy, w których będzie im dobrze.

— Nie rozumie pan tego, majorze Imbu? Nie chcę, żeby Ender czuł się dobrze z Końcem Świata. Nasz zawód to zapobiec końcowi świata!

— Koniec Świata w grze to niekoniecznie koniec ludzkości w wojnie z robalami. Dla Endera ma on osobiste znaczenie.

— Dobrze. Jakie znaczenie?

— Nie wiem, sir. Nie jestem tym dzieciakiem. Niech pan jego zapyta.

— Majorze Imbu, pytam pana.

— Możliwe są tysiące znaczeń.

— Niech pan poda kilka.

— Izolował pan tego chłopca, sir. Może pragnie końca tego świata, Szkoły Bojowej. A może chodzi o koniec świata, w którym wyrastał jako dziecko, jego domu. Albo jest to sposób na poradzenie sobie z tym, że połamał ostatnio tyle dzieciaków. Ender to wrażliwy chłopak, wie pan, a że zrobił innym parę paskudnych rzeczy, może pragnąć końca takiego świata.

— Albo jeszcze coś innego.

— Gra myślowa jest relacją pomiędzy dzieckiem a komputerem. Wspólnie tworzą opowieści. I te opowieści są prawdziwe w tym sensie, że są odbiciami rzeczywistości życia dziecka. Tyle wiem.

— Powiem panu, co j a wiem, majorze. Tego wizerunku Peter a Wiggina nie pobrano z naszych akt w szkole. Nie mamy żadnych danych na jego temat, ani elektronicznych ani innych. Nic, odkąd Ender do nas trafił. A ten obraz był dużo późniejszy.

— To zaledwie półtora roku, sir. Jak bardzo zmienia się chłopiec w takim okresie?

— Ma zupełnie inną fryzurę. Aparat ortodoncyjny zmienił mu kształt ust. Dostałem z planety jego nowe zdjęcie i porównałem. Komputer Szkoły Bojowej mógł dostać ten obraz wyłącznie żądając go od komputera na Ziemi. I to od żadnej z maszyn MF, co wymaga specjalnego dostępu. Nie możemy przecież jechać do Guilford County w Północnej Karolinie, by wyciągnąć zdjęcia ze szkolnych rejestrów. Czy ktokolwiek z tej szkoły wyraził zgodę na wzięcie fotografii?

— Pan tego nie rozumie, sir. Komputer Szkoły Bojowej jest częścią sieci MF. Jeśli m y potrzebujemy tego zdjęcia, musimy prosić o zgodę. Jeśli jednak potrzebuje go program gry myślowej…

— Może go sobie zwyczajnie wziąć?

— Nie tak zwyczajnie. Wyłącznie dla dobra dziecka.

— Zgoda, więc to dla jego dobra. Ale dlaczego? Jego brat jest niebezpieczny, został odrzucony przez nasz projekt, gdyż jest jedną z najgorszych istot ludzkich, jakie trafiły nam do rąk. Dlaczego dla Endera jest taki ważny? Dlaczego, po tak długim okresie?

— Uczciwie mówiąc, sir, nie wiem. A program gry myślowej jest tak zaprojektowany, że nie potraf i nam tego wyjaśnić. Może zresztą sam tego nie wie. Ale to i tak biała plama.

— Chce pan powiedzieć, że komputer wymyśla to wszystko w miarę rozwoju wypadków?

— Można to tak określić.

— Czuję się trochę lepiej. Myślałem, że tylko ja tak robię.

Valentine obchodziła ósme urodzimy Endera w samotności, w porośniętym drzewami ogrodzie ich nowego domu w Greensboro. Oczyściła kawałek ziemi z sosnowych igieł i liści, i patyczkiem wydrapała w piachu jego imię. Potem z gałązek i igieł zbudowała maleńki szałasik, i rozpaliła niewielkie ognisko. Dym unosił się w górę poprzez zwieszone nad jej głową konary sosny. Aż w kosmos, powiedziała bezgłośnie. Aż do Szkoły Bojowej.

Nie przychodziły żadne listy i — o ile wiedzieli — ich listy także do niego nie docierały. Kiedy go zabrali, ojciec i matka co kilka dni siadali przy stole i wystukiwali długie przesłania. Po pewnym czasie robili to tylko raz na tydzień, a kiedy wciąż nie było odpowiedzi — raz na miesiąc. Teraz mijały dwa lata od jego odjazdu bez wiadomości i nikt nie pamiętał o jego urodzinach. On nie żyje, pomyślała z goryczą, bo o nim zapomnieliśmy.

Valentine jednak nie zapomniała. Nie dawała tego poznać rodzicom, a już szczególnie starała się, by Peter nie zauważył, jak często myśli o Enderze, jak często wysyła do niego długie listy, choć wie, że on nie odpisze. A kiedy matka i ojciec oznajmili, że wyjeżdżają z miasta i przeprowadzają się aż do Północnej Karoliny, Valentine wiedziała, że nie spodziewają się już zobaczyć Endera. Zostawiali przecież jedyne miejsce, gdzie mógłby ich znaleźć. Jak trafi do nich tu, wśród drzew, pod tym zmiennym, niskim niebem? Całe życie spędził w tunelach miasta, a jeśli wciąż przebywa w Szkole Bojowej, to jeszcze rzadziej widuje przyrodę. Jak sobie z tym poradzi?

Valentine domyślała się powodów przeprowadzki. Chodziło o Petera, o życie wśród drzew i małych zwierzątek, by Natura w formie tak surowej, jak tylko matka i ojciec potrafili sobie wyobrazić, mogła wywrzeć kojący wpływ na ich niezwykłego i przerażającego syna. I Peter uległ temu wpływowi, na swój sposób. Chodził na długie wycieczki, wyprawy do lasu i na równiny; czasami znikał na cały dzień, zabierając w plecaku tylko kanapkę czy dwie i swój komputer, a w kieszeni scyzoryk.

Lecz Valentine wiedziała. Widziała wiewiórkę w połowie obdartą ze skóry, jej małe łapki przybite do ziemi patyczkami. Wyobrażała sobie, jak Peter chwyta zwierzątko, unieruchamia je, potem ostrożnie rozcina i zdejmuje skórę nie naruszając brzucha, jak się przygląda skurczonym i drgającym mięśniom. Jak długo umierała ta wiewiórka? A Peter przez cały czas siedział koło niej oparty o drzewo, w którym może miała dziuplę i bawił się komputerem, gdy tymczasem z wiewiórki powoli wyciekało życie.