John Varley - Tytan

— To, co możecie stracić, ogranicza się do grupy rozpoznawczej. Spójrz na to w ten sposób, Wally. Gaja wie, że byłby to akt wojny i że następny statek będzie bezzałogowy. Mogłaby to być przecież jedna wielka bomba wodorowa.

Twarz na ekranie zmarszczyła brwi, a później skinęła głową.

— Przepraszam na chwilę — powiedział. — Chcę to omówić z moim sztabem. — Zaczął się odwracać, ale wpół obrotu nagle się zatrzymał.

— A co z tobą, Rocky? Nie powiedziałaś, czy jej wierzysz. Czy twoim zdaniem mówi prawdę?

Cirocco nie wahała się ani przez chwilę.

— Tak. Możesz to przyjąć za pewnik.

Porucznik Striełkow, dowódca grupy na Gai odczekał chwilę, upewniając się, że kapitan skończył, a potem się podniósł. Był przystojnym młodym człowiekiem z nieszczęśliwym podbródkiem i — choć Cirocco trudno było w to uwierzyć — był żołnierzem Armii Radzieckiej. Wyglądał prawie jak dziecko.

— Czy mogę ci coś przynieść? — spytał w doskonałej angielszczyźnie. — Być może jesteś głodna po podróży?

— Jedliśmy przed samym skokiem — powiedziała Cirocco po rosyjsku. — Gdybyś jednak miał odrobinę kawy…

— Właściwie, to nie skończyłaś jeszcze swojego opowiadania — mówił Bill. — Pozostała sprawa powrotu na dół po rozmowie z Bogiem.

— Skoczyłyśmy — powiedziała Cirocco, pociągając łyk kawy.

— Sko…

Wraz z Billem i Gaby siedzieli w „kącie” okrągłego pokoju, na zsuniętych razem krzesłach, a oficerowie „Jedności” cisnęli się wokół telewizora po drugiej stronie. Bill wyglądał dobrze. Chodził o kuli i widać było, że odczuwa ból, stąpając chorą nogą, ale tryskał optymizmem. Lekarz z „Jedności” stwierdził, że może przeprowadzić operację natychmiast po przybyciu na pokład statku i wyraził przekonanie, że Bill odzyska poprzednią sprawność.

— Dlaczego by nie? — spytała Cirocco z bladym uśmiechem. — Targałyśmy te spadochrony całą drogę jako środek bezpieczeństwa, więc dlaczego w końcu nie miałyśmy ich użyć? — Nadal patrzył na nią z szeroko otwartymi ustami. Roześmiała się łagodnie i położyła mu rękę na ramieniu. — W porządku, dość długo myślałyśmy, zanim zdecydowałyśmy się na skok. To naprawdę nie było niebezpieczne. Gaja otworzyła dla nas górną i dolną klapę i wezwała Gwizdka. Przez pierwsze 400 km spadałyśmy swobodnie, a potem wylądowałyśmy na jego grzbiecie. — Wyciągnęła rękę z filiżanką, by oficer dolał jej kawy, a później znowu odwróciła się do Billa.

— Za dużo gadam. A co z tobą. Jak ci szło? — Obawiam się, że to nic ciekawego. Najpierw byłem na leczeniu u Calvina, a później poderwałem małą Tytanie.

— Ile miała lat?

— Ile… język, idioto — zaśmiał się — Nauczyłem się śpiewać „goo-goo” i „wa-wa” i „Bill jest głodny”. Bawiłem się świetnie. Potem postanowiłem ruszyć tyłkiem i coś zrobić, skoro nie wzięłaś mnie ze sobą. Zacząłem rozmawiać z Tytaniami o czymś, na czym jako tako się znam, czyli o elektronice. Poznałem miedziane pnącza, bateryjne robaczki i orzechy obwodów scalonych i w krótkim czasie dysponowałem już nadajnikiem i odbiornikiem.

Wyszczerzył zęby, spoglądając na twarz Cirocco.

— A więc to nie jest…

Wzruszył ramionami.

— Zależy, jak na to patrzeć. Ty przez cały czas myślałaś o radiu, za pomocą którego można by nawiązać kontakt z Ziemią. Radia o takim zasięgu nie mogę zbudować. Mój sprzęt nie jest zbyt mocny — mogę rozmawiać tylko z „Jednością” i to tylko wtedy, gdy jest w dogodnym położeniu na orbicie, a sygnał musi się jeszcze przebić przez dach. Ale gdybym nawet zbudował je przed twoim odejściem, i tak byś poszła, prawda? „Jedności” jeszcze tu wtedy nie było, a więc radio byłoby bezużyteczne.

— Tak, myślę, że bym poszła. Miałam jeszcze inne sprawy do załatwienia.

— Słyszałem. — Skrzywił się. — Miałem przez to najgorsze chwile w całej podróży — wyznał. — Zaczynałem już lubić Tytanie, a te ni z tego ni z owego dostały tego błędnego wzroku i poleciały na łąki. Myślałem, że to kolejny atak aniołów, ale żadna nie wróciła. Znalazłem tylko wielką dziurę w ziemi.

— Zauważyłam kilka, kiedy lądowałyśmy — powiedziała Gaby.

— Wracają — powiedział Bill. — Ale nie pamiętają nas.

Cirocco błądziła myślami. Nie przejmowała się Tytaniami.

Wiedziała, że nic złego im się nie zdarzy, a teraz nie będą już musiały walczyć. Jednak zrobiło jej się smutno na myśl, że Piszczałka nie będzie jej pamiętać.

Przyglądała się ludziom z „Jedności”, zastanawiając się, dlaczego nie próbują z nią porozmawiać. Wiedziała, że nie pachnie zbyt pięknie, nie sądziła jednak, by była to prawdziwa przyczyna. Z zaskoczeniem uświadomiła sobie, że się po prostu jej boją. Na myśl o tym uśmiechnęła się.

W tym momencie zdała sobie sprawę, że Bill cały czas do niej mówi.

— Przepraszam, nie słuchałam.

— Gaby mówi, że nie opowiedziałaś jeszcze całej historii, że jest jeszcze coś, co powinienem usłyszeć.

— Ach, tak — powiedziała Cirocco, rzucając Gaby gniewne spojrzenie. Ale i tak prędzej czy później musiało to wyjść na jaw.

— Gaja, no… zaoferowała mi posadę, Bill.

— Posadę? — Uniósł brwi, uśmiechając się niepewnie.

— Czarodziejki, tak to nazwała. Ma skłonność do pompatycznych określeń. Chyba byś ją polubił: też jest miłośniczką science fiction.

— Co właściwie miałabyś robić?

Cirocco rozłożyła ręce.

— Nic konkretnego, generalnie pomagać w rozwiązywaniu problemów. Jeżeli gdzieś pojawią się kłopoty, udam się tam i zbadam, co można zrobić. Tu na dole jest trochę — dosłownie — niesfornych krajów. Obiecuje mi ograniczony immunitet, rodzaj warunkowego paszportu opartego na fakcie, że regionalne mózgi pamiętają, jak potraktowała Okeanosa i nie odważą się mnie tknąć, kiedy będę wędrować przez ich tereny.

— I to wszystko? Wygląda na ryzykowną propozycję.

— Bo jest ryzykowna. Zaoferowała mi również szkolenie — mogłaby napełnić moją głowę ogromną ilością wiedzy w taki sam sposób, w jaki nauczyła mnie śpiewać językiem Tytanii. Miałabym jej wsparcie i ubezpieczenie. Żadnych cudów, ale na przykład możliwość sprawienia, że ziemia otworzy się i połknie moich wrogów.

— W to akurat mogę uwierzyć.

— Wzięłam tę robotę, Bill.

— Tak właśnie pomyślałem.

Spuścił wzrok na swoje dłonie, a kiedy po chwili ponownie na nią spojrzał, w jego oczach tkwił wyraz ogromnego zmęczenia.

— Wiesz, w tobie rzeczywiście jest coś więcej — powiedział z nutą goryczy, ale przyjął nowiny lepiej, niż oczekiwała Cirocco. — Wygląda to na robotę, która może ci przemówić do wyobraźni. Lewa ręka Boga. — Potrząsnął głową. — Cholera, to jest rzeczywiście niezwykłe miejsce. Możesz go nie polubić. Ja przestałem je lubić, kiedy znikły wszystkie Tytanie. Rocky, to mną wstrząsnęło. W rzeczywistości wyglądało to tak, jakby ktoś zabrał zabawki, bo się znudził. Skąd wiesz, że nie staniesz się jedną z jej zabawek? Dotąd byłaś panią siebie, ale czy myślisz, że tak pozostanie?

— Naprawdę nie wiem. Po prostu nie mogłabym teraz wrócić na Ziemię, do roboty za biurkiem albo objazdowych wykładów. Widzieliście emerytowanych astronautów. Mogłabym najwyżej załapać robotę w zarządzie jakiejś dużej korporacji. — Roześmiała się, a Bill lekko się uśmiechnął.

— To właśnie mam zamiar zrobić — powiedział. — Chociaż mam nadzieję objąć wydział badań. Nie boję się porzucenia kosmosu. Wiesz, że wracam, prawda?