Robert Sawyer: Ludzie

Ponter przewrócił oczami.

— Rzeźbiarze osobowości! — westchnął. — Zaraz mi powiesz, że Mare w jakiś sposób przypomina mi Klast. Ale nie mógłbyś się bardziej mylić. Zupełnie inaczej wygląda i ma zupełnie inną osobowość. Mare i Klast nic nie łączy.

— Pewnie masz rację. — Selgan machnął ręką, tak jakby odrzucał ten pomysł. — No bo w czym miałyby być podobne? Nie należą nawet do tego samego gatunku…

— Właśnie. — Ponter usiadł z założonymi rękami.

— I wywodzą się z kompletnie odmiennych systemów ideologicznych.

— Absolutnie.

Rzeźbiarz osobowości pokręcił głową.

— To gliksińskie życie po śmierci jest zupełnie dziwacznym pomysłem, nie sądzisz?

Ponter nie odpowiedział.

— Zastanawiasz się czasem nad tym? Zdarza ci się myśleć, że może, tylko może… — Selgan urwał i cierpliwie czekał, aż rozmówca dokończy myśl.

— W zasadzie — odezwał się w końcu Ponter — to bardzo interesujący koncept. Wracam do niego, odkąd Mare mi o tym opowiedziała. — Podniósł dłonie. — Oczywiście wiem, że nie ma życia po śmierci, a przynajmniej nie ma go dla mnie. Ale…

— Ale ona żyje w alternatywnej płaszczyźnie fizycznej — podpowiedział Selgan. — W innym wszechświecie. Takim, w którym tego typu rzeczy być może wyglądają inaczej.

Głowa Pontera poruszyła się w niemal niezauważalnym skinieniu.

— Ado tego ona nie jest jednym z Barastów, prawda? — ciągnął rzeźbiarz. — Należy do zupełnie innego gatunku. Sam fakt, że my nie mamy tych — jak oni je nazywają? Tych nieśmiertelnych dusz? No właśnie, sam fakt, że nie mamy nieśmiertelnych dusz, nie oznacza, że oni też ich nie mają, tak?

— Do czegoś zmierzasz? — spytał szorstko Ponter.

— Zawsze — odparł Selgan. — Dwadzieścia kilka miesięcy temu straciłeś partnerkę. — Przerwał na chwilę, a potem zaczął mówić najłagodniej, jak potrafił. — Nie tylko Mare próbuje sobie poradzić z traumatycznym wydarzeniem w życiu.

Ponter uniósł brew.

— Na pewno. Ale zupełnie nie rozumiem, jak śmierć Klast mogłaby mnie pchnąć w ramiona kobiety z innego świata.

Przez dłuższy czas obaj milczeli. W końcu Hak, który w trakcie całej sesji terapeutycznej nie odezwał się ani słowem, zwrócił się do Selgana przez zewnętrzny głośnik.

— Chcesz, żebym ja mu powiedział?

— Sam to zrobię — stwierdził rzeźbiarz. — Ponterze, proszę cię, przyjmij to spokojnie. Widzisz… opowiadałeś mi o wierzeniach Gliksinów.

— I co z tego? — Głos Pontera nadal brzmiał ostro.

— Oni wierzą, że martwi nie są naprawdę martwi. Są przekonani, że świadomość jednostki żyje nadal po śmierci ciała.

— I?

— I może próbujesz oszczędzić sobie w przyszłości tego rodzaju bólu, jaki czułeś, kiedy umarła Klast. Gdyby twoja partnerka wierzyła w tę… tę nieśmiertelność umysłu, lub gdybyś ty uważał, nawet wbrew rozsądkowi, że być może ona naprawdę posiada taką nieśmiertelność, to… — Selgan ponownie przerwał, zachęcając Pontera, aby dokończył za niego.

Ponter westchnął.

— To gdyby stała się rzecz nie do pomyśłenia i ponownie straciłbym partnerkę, być może nie czułbym tak wielkiej rozpaczy, ponieważ ona nie opuściłaby mnie zupełnie.

Selgan jednocześnie uniósł brew i nieznacznie wzruszył ramionami.

— Właśnie.

Ponter wstał.

— Dziękuję ci za czas, który mi poświęciłeś, Uczony Selga — nie. Zdrowego dnia.

— Nie jestem przekonany, czy możemy na tym zakończyć — zauważył Sełgan. — Dokąd się wybierasz?

— Muszę zająć się czymś, co powinienem był zrobić już dawno temu — odparł Ponter, wychodząc z okrągłego pokoju.

Louise Benoit weszła do gabinetu Jocka Kriegera. W Synergii nie miał żadnego geologa, ale Louise była fizykiem i spędzała dużo czasu na dnie kopalni Creighton, dlatego właśnie jej powierzył pewne zadanie.

— Chyba to rozgryzłam — powiedziała, rozkładając na stole dwa arkusze z wykresami. Jock wstał zza biurka i dołączył do niej.

— Ten — Louise wskazała palcem z polakierowanym na czerwono paznokciem arkusz po lewej stronie — przedstawia standardową chronologię paleomagnetyczną opracowaną przez naszych ludzi.

Jock skinął głową.

— A ten — pokazała kartę, na której widniały dziwne oznaczenia — jest porównywalnym diagramem, który dostaliśmy od neandertalczyków.

Wprawdzie Mary Vaughan nie znalazła dowodów na to, że w neandertalskim świecie doszło do odwrócenia kierunku pola magnetycznego Ziemi, ale Jock i tak użył swoich wpływów, aby wymianę informacji z dziedziny paleomagnetyzmu potraktowano priorytetowo. Jeśli neandertalczycy mylili się co do szybkości zaniku pola, nie miał się czym martwić. Wolał jednak to sprawdzić.

— Jak widzisz, my nanieśliśmy na mapę o wiele więcej prze — biegunowań niż oni. Ponad trzysta w okresie ostatnich 175 milionów lat. To dlatego, że badania dna morskiego dają pełniejsze rezultaty niż te prowadzone w oparciu o meteoryty.

— Punkt dla naszych — cierpko stwierdził Jock.

— Dlatego — ciągnęła Louise — połączyłam w pary te prze — biegunowania, których dowody zostały odkryte zarówno przez nich, jak i przez nas. Jak widzisz, choć na ich diagramie jest sporo luk, to można prześledzić zgodność indywidualnych zjawisk niemal po dzień dzisiejszy.

Jock przyjrzał się wykresom, śledząc palec Louise.

— Rozumiem.

— Oczywiście, taka zgodność ma sens — zauważyła. — Znasz moją teorię, według której istniał tylko jeden wszechświat do momentu, kiedy przed czterdziestoma tysiącami lat pojawiła się świadomość.

Jock przytaknął. Wprawdzie zjawiska kwantowe powodowały niezliczone krótkotrwałe rozszczepienia wszechświata — i prawdopodobnie działo się tak od zawsze — ale owe rozszczepienia nie robiły żadnej różnicy na skalę makroskopową, ponieważ powstające światy po upływie kilku nanosekund zawsze zapadały się z powrotem w jeden.

Jednakże działania istot rozumnych spowodowały rozszczepienia, które okazały się nieodwracalne. I tak, gdy czterdzieści tysięcy lat temu doszło do „wielkiego skoku” — gdy pojawiła się świadomość — nastąpiło pierwsze trwałe rozszczepienie. W jednym wszechświecie tę świadomość zyskał gatunek Homo sapiens; w drugim — Homo neanderthalensis. Od tamtego momentu oba światy istniały równolegle.

— Chwila moment — odezwał się Jock, zerkając na nean — dertalski diagram. — Jeśli to jest ostatnia zarejestrowana zmiana kierunku pola magnetycznego Ziemi, o której nam wiadomo…

— Zgadza się — wtrąciła Louise. — Według ich wyliczeń miała miejsce mniej więcej przed dziesięcioma milionami miesięcy, czyli 780 tysięcy lat temu.

— No tak, ale jeśli to jest ostatnie tego typu wydarzenie na naszym wykresie, czym jest to tutaj? — Jock wskazał inne, niedawne zjawisko przebiegunowania zaznaczone na neandertal — skim arkuszu. — Czy to jest to, które podobno zaczęło się dwadzieścia pięć lat temu?

— Nie — odparła Louise. Jak na gust Jocka, miała za dużo cech nauczyciela akademickiego. Starała się naprowadzić go na właściwa drogę, aby samodzielnie sformułował wnioski, choć sama znała już odpowiedź. Wolałby, aby po prostu mu wszystko powiedziała.