Larry Niven - Całkowe drzewa

— Może to z powodu mojego wyglądu, ale… obchodziłam ich wszystkich. Jedynym sposobem ucieczki był Szwadron Triunów.

Czekał.

— A teraz mam dwadzieścia dwa lata i chciałabym zmienić zdanie. I nie mogę. Nikt nie zmienia zdania po wstąpieniu do Szwadronu. Mogliby mnie zabić nawet za to, że o to proszę… a ja poprosiłam. — Przyłapała się na tym, że podnosi głos. Nie szło tak, jak to sobie zaplanowała. Szepnęła: — Powiedział mi, że powinnam się wstydzić. Może nawet wszystkim rozgada. Nie szkodzi. Nie wracam.

Wyciągnął dłoń, jakby chciał ją poklepać po ramieniu i nagle zmienił zdanie.

— Nie martw się tym. I tak nie możemy się ruszyć. Gdybyśmy mogli, i tak lepiej byłoby znaleźć sobie jakieś puste drzewo.

— A ja chcę robić dzieci — wyrzuciła z siebie i czekała.

Przecież musiał zrozumieć. Ale się nie poruszył.

— Ze mną? Dlaczego właśnie ze mną?

— Och, drzewne żarcie, dlaczego nie możesz po prostu… no dobrze, a z kim innym? Term żyje tylko tym, co ma w głowie, Alfin boi się spaść… Clave? Cieszę się, że tu jest, bo dobry z niego przywódca. Ale właśnie taki… Clave popchnął mnie do Szwadronu. Boję się go, Gavving. Widziałam, jak zabiłeś Sal i Smittę, ale ciebie się nie boję. Chyba musiałeś to zrobić. — Od razu zdała sobie sprawę, że powiedziała nie to, co trzeba.

Zaczął drżeć.

— Nie czułem do nich nienawiści. Minya, to oni nas zabijali! Bez słowa. Byli twoimi przyjaciółmi, prawda?

Skinęła głową.

— To było złe, bardzo złe czuwanie. Ale nie wrócę tam.

— I wszystko dla jednego grzyba…

— Gavving, nie odtrącaj mnie. Ja… nie przeżyłabym tego.

— Nie mam zamiaru cię odtrącać. Po prostu nigdy wcześniej tego nie robiłem.

— Ja też nie.

Zdjęła spodnie. Nie miała haka, żeby je zaczepić. Gavving zauważył jej zakłopotanie i wyszczerzył zęby. Wbił hak w korę i dodał dwa sznurki. Jednym przywiązał spodnie Minyi, a potem także własne spodnie i tunikę. Drugim przewiązał się w pasie.

— Widziałem, jak to robią — zwierzył jej się.

— Przynajmniej tyle. Ja nawet nie widziałam. — Wyciągnęła dłoń, by dotknąć tego, co ukrywały jego spodnie. Kiedyś jakiś mężczyzna zmusił ją, aby wzięła do ręki jego członek, ale tamten wyglądał zupełnie inaczej… nie, ten także zmieniał się w oczach. Właśnie.

Myślała, że po prostu należy pozwolić, aby sprawy potoczyły się własnym torem. Nie było to jednak takie proste. Korzystała ze stóp jak z drugiej pary dłoni i dzięki nim mogła przyciągnąć go ku sobie. Ostrzegano ją przed bólem; nie wszystkie z Triunów wstąpiły do Szwadronu jako dziewice. Bywało o wiele gorzej.

Zdawało się, że Gavving nagle oszalał, jakby próbował stopić dwoje ludzi w jedno… Trzymała go i pozwalała na to, gdy nagle poczuła, że i ją ogarnia to samo. Podjęła decyzję w chwili chłodnej reakcji na przerażającą katastrofę, ale teraz czuła, jak zachodzą w niej zmiany. Tak, chciała, żeby pozostali złączeni na zawsze, mogła zbliżyć ich jeszcze ku sobie piętami i rękami… ale nie, już się rozdzielali… już koniec… koniec…

— O tym nikt mi nie mówił — szepnęła, gdy odzyskała oddech.

— Mnie mówili. — Gavving odetchnął głęboko. — Mieli rację. Hej, nie bolało cię? — odsunął ją od siebie, tylko odrobinę, i szybko spojrzał w dół. — Krwawisz… Niedużo.

— Bolało. Jestem silna, Gavving. Tak się bałam. Nie chciałam umierać jako dziewica.

— Ja też nie — odparł poważnie.

Czyjaś dłoń pochwyciła kostkę Terma i potrząsnęła, wyrywając go z koszmaru.

— No! Co…?

— Term! Czy znasz jakiś powód, dla którego Gavving nie mógłby zrobić z kobietą dziecka?

— A co miałby zrobić, musruma? — Głowę miał jak z waty. Rozejrzał się wokoło. — A kto to, nasza branka?

— Tak — potwierdziła Merril. — Nie widzę żadnego powodu, żeby im przerwać, jeżeli nie chodzi jej po głowie coś całkiem innego. Będę ich tylko miała na oku. Ale ktoś musi stać na straży.

— Dlaczego właśnie ja?

— Bo jesteś najbliżej.

Term przeciągnął się lekko.

— W porządku. Ty stajesz na straży, ja pilnuję więźnia.

Merril najpierw spiorunowała go wzrokiem, ale zaraz się uśmiechnęła.

— Zgoda. Nie ma sprawy.

Term usłyszał głosy i wychylił się zza krawędzi kory, żeby spojrzeć na drugą stronę. Gavving i Minya unosili się na końcu liny, całkiem nadzy, i rozmawiali.

— Sto siedemdziesiąt siedem osób. Dwa razy tyle co was, prawda? — mówiła Minya.

— Mniej więcej.

— W każdym razie wystarczy, żeby w kępie był tłok. Szwadron Triunów to nie kara. Raczej ucieczka. Nie powinniśmy mieć dzieci częściej niż do tej pory. A ja byłam dobra, wiesz? Walczę jak demon.

— Chciałaś uciec przed… tym?

Śmiech.

— Przed tym i przed ciążą. Moja matka zmarła przy czwartym dziecku, to byłam ja.

— A teraz się nie boisz?

— Pewnie, że tak. Chcesz się tym dla mnie zająć?

— Jasne.

— No to w porządku. — Poruszali się razem. Term był zarazem zaintrygowany i zakłopotany. Odwrócił wzrok… i w tej samej chwili niebo rozwarło paszczę.

Wstrząs trwał tylko przez chwilę. Ogromna, pusta paszcza zamknęła się i znów otwarła. Obracała się powoli. Znad jednej szczęki wychynęło oko. Pod drugą widać było coś, co przypominało zwiniętą rękę szkieletu. Stwór znajdował się o klomter od nich i mimo to wydawał się ogromny.

Bestia okręciła się powoli, nie przerywając wirowania. Jej ciało było krótkie, skrzydła szerokie, podobne do cienkiej tkaniny. To nie było złudzenie: potwór naprawdę składał się z samej paszczy i płetw i był dość duży, by połknąć całą tratwę. Przez skórę paszczy przeświecało słońce.

Polował na chmury insektów, unoszące się w pobliżu miejsca katastrofy. Nie był zatem drapieżcą, który właśnie wyszedł na łowy. Tym lepiej. Ale czy w rejestrach Uczonego nie znalazła się przypadkiem taka właśnie bestia? Miała dziwną nazwę…

Merril dotknęła ramienia Terma, aż podskoczył.

— Trochę się martwię tym owadożercą — powiedziała. — Pełno tu robactwa, zauważyłeś?

— Jak mógłbym nie zauważyć? — W istocie nauczył się je ignorować. Owady nie należały do gatunku kąsających, ale wszędzie wokół tratwy było ich pełno. Miliony i miliony skrzydlatych stworzeń różnej wielkości — od długości palca do ledwie widocznych drobinek.

— Jesteśmy trochę za duzi, żeby nas przypadkiem zjadł.

— Może. A co tam z…?

— Moim zdaniem Gavvingowi nie zagraża niebezpieczeństwo. Ale będę miał oczy szeroko otwarte.

— Dobry chłopak.

— Obserwują nas.

Ciało Minyi skurczyło się w odruchu przerażenia.

— Spokojnie! Spokojnie! — zawołał Gavving. — To tylko Term. Uspokoiła się natychmiast.

— Pewnie pomyślą, że źle robimy.

— Chyba nie. Zresztą mogę się z tobą ożenić.

— Jesteś pewien, że tego właśnie chcesz? — W jej głosie zabrzmiało krótkie, ledwo dostrzegalne wahanie.

Prawdę mówiąc, nie był. W umyśle miał kompletny zamęt. Zniszczenie drzewa nie było dla niego wydarzeniem bardziej wstrząsającym niż pierwszy miłosny akt. Teraz kochał Minyię i bał się jej jednocześnie — za tę rozkosz, którą mogła mu dawać i odbierać. Czy nie pomyśli, że jest jej własnością? Lekcja małżeństwa Clave’a, to, co o nim wiedział… nie zapomniał ani słowa. Minya też będzie starsza od partnera, jak Mayrin…