Станiслаў Лем - Салярыс

— Хэры!

Яна скурчылася яшчэ больш.

— Што з табой?.. Хэры…

Я сеў, яшчэ не зусiм прачнуўшыся, паступова выбаўляючыся з кашмару, якi душыў мяне хвiлiну таму.

— Каханая.

— Не кажы так.

— А што здарылася, Хэры?

Я ўбачыў яе мокры скрыўлены твар. Буйныя дзiцячыя слёзы цяклi па шчоках, блiшчалi ў ямачцы на падбародку, капалi на прасцiну.

— Я не патрэбная табе.

— Што ты гаворыш, Хэры!

— Я сама чула.

Я адчуў, як камянее мой твар.

— Што чула? Ты нiчога не зразумела, проста я…

— Не. Не. Ты гаварыў, што гэта не я. Каб я iшла. Я пайшла б. Божухна! Я пайшла б, але не магу. Не ведаю, што са мной. Я хацела пайсцi, але не мела сiлы. Я такая, такая дрэнь!

— Маленькая!!!

Я схапiў яе, з усяе моцы прыцiснуў да сябе, я цалаваў яе рукi, яе мокрыя i салёныя ад слёз пальцы, паўтараў нейкiя закляццi, клятвы, прасiў прабачэння, гаварыў, што гэта быў дурны, бязладны сон. Пакрысе Хэры супакойвалася. Перастала плакаць. Яе вочы сталi вялiкiя, як у лунацiка. Слёзы высахлi. Яна адвярнулася.

— Не, — сказала яна, — не кажы мне гэтага, не трэба. Ты для мяне не такi самы, як раней.

— Я не такi?! — з енкам вырвалася ў мяне.

— Так. Ты не хочаш мяне. Я ўвесь час гэта адчувала. Толькi прытваралася, што не заўважаю. Думала, мо гэта мне здаецца. Але не, не здаецца. Ты паводзiш сябе… iначай. Не прымаеш мяне ўсур’ёз. Табе прыснiўся сон, але гэта я табе прыснiлася. Ты называў маё iмя. Табе было гiдка. Чаму? Чаму?!

Я ўкленчыў перад ёю, абняў яе каленi.

— Маленькая…

— Я не хачу, каб ты называў мяне так. Не хачу, чуеш? Я не маленькая. Я…

Хэры расплакалася, уткнуўшыся тварам у пасцель. Я ўстаў. З вентыляцыйных адтулiн з цiхiм фырканнем iшло халоднае паветра. Мне стала халаднавата. Я накiнуў купальны халат, сеў побач з Хэры i дакрануўся да яе рукi.

— Паслухай, Хэры. Я табе нешта скажу. Скажу табе праўду…

Яна паволi паднялася, абапiраючыся на рукi. Я бачыў, як пад тонкай скурай у яе на шыi пульсуе жылка. Мой твар зноў камянеў. Мяне працiнаў холад. У галаве было пуста.

— Праўду? — перапытала Хэры. — Слова гонару? Святое слова?

Я адказаў не адразу, да горла падкацiўся камяк. Бо гэта была наша даўняя клятва. Пасля яе нiхто з нас не мог не тое што схлусiць, але нават змаўчаць пра што-небудзь. Некалi мы муштравалi адно аднаго празмернай шчырасцю, наiўна шукалi ў ёй выратавання.

— Святое слова гонару, — сур’ёзна прамовiў я. — Хэры…

Яна чакала.

— Ты таксама змянiлася. Усе мяняюцца. Але я не тое хацеў сказаць. Сапраўды, ты не можаш без мяне. Чаму — мы пакуль што не ведаем… Але гэта нават лепш, бо я таксама не магу без цябе…

— Крыс!

Я падняў Хэры разам з прасцiной, у якую яна захiнулася. Ражок прасцiны, мокры ад слёз, упаў мне на плечы. Я хадзiў па пакоi, гушкаючы Хэры. Яна пагладзiла мой твар.

— Не, ты не змянiўся. Гэта я, — шапнула яна мне на вуха. — Са мной штосьцi адбываецца. Мо справа ў гэтым?

Яна пазiрала ў чорны пусты прамавугольнiк, якi застаўся ад разбiтых дзвярэй, бо iх абломкi я вынес вечарам на склад. Трэба будзе, падумаў я, павесiць новыя. Я пасадзiў Хэры на ложак.

— А ты наогул спiш? — Я стаяў над ёю з апушчанымi рукамi.

— Не ведаю.

— Як не ведаеш? Падумай, каханая.

— Бадай што сплю, але гэта не сапраўдны сон. Мо я хворая. Я проста ляжу i думаю, i ведаеш…

Хэры здрыганулася.

— Што? — спытаўся я шэптам, бо баяўся, што мне здрадзiць голас.

— У мяне вельмi дзiўныя думкi. Не ведаю, адкуль яны бяруцца.

— Напрыклад?

Трэба быць спакойным, думаў я, што б яна нi сказала. Да яе слоў я падрыхтаваўся, як да моцнага ўдару. Хэры бездапаможна пакiвала галавой:

— Усё нейкае такое… навокал…

— Не разумею.

— Як быццам не толькi ўва мне, але i далей, неяк так… Я не магу расказаць. Не хапае слоў…

— Напэўна, табе гэта снiцца, — нiбы мiмаходзь зазначыў я. Мне стала лягчэй дыхаць. — А зараз давай патушым святло, i да ранiцы ў нас не будзе нiякiх згрызот, а ранкам, калi вельмi захочацца, прыдумаем сабе новыя, добра?

Яна працягнула руку да выключальнiка. Стала цёмна, я ўлёгся ў выстылую пасцель i адчуў цяпло яе дыхання. Я абняў Хэры.

— Мацней, — прашаптала яна. I пасля доўгай паўзы: — Крыс!

— Што?

— Я кахаю цябе.

Мне захацелася закрычаць.

Ранак быў чырвоны. Пачырванелы сонечны дыск вiсеў нiзка над гарызонтам. На парозе ляжала пiсьмо. Я разарваў капэрту. Хэры была ў душавой, я чуў, як яна мармыча нейкую мелодыю. Час ад часу яна высоўвалася адтуль, пазiраючы на мяне праз мокрыя валасы. Я падышоў да iлюмiнатара i пачаў чытаць:

«Кельвiн, справы дрэнь. Сарторыус выступае за рашучыя меры. Ён спадзяецца, што яму ўдасца дэстабiлiзаваць нейтрынныя сiстэмы. Для доследаў яму патрэбна крышку плазмы як зыходнага будаўнiчага матэрыялу ўтварэнняў Ф. Ён прапануе табе пайсцi ў разведку i здабыць трохi плазмы. Ты рабi што хочаш, але паведамi мне пра сваё рашэнне. А ў мяне ўжо сваёй думкi няма. Бадай, нiчога ўжо няма. Я хачу, каб ты гэта зрабiў, хоць бы таму, што мы зрушымся з мёртвага пункту, няхай сабе i фармальна. Iнакш застаецца толькi зайздросцiць Г.