Terry Pratchett - Ciemna strona Słońca

— Jak się czujesz, wnuku, w tym uroczystym dniu? — spytała.

— Jakby świat do mnie należał, madame — odparł. — Ale ty, pani, wyglądasz na zmęczoną.

Wyglądała, prawdę mówiąc, na kogoś, kto wyłączył uczucia, tylko skoro tak, to dlaczego tak się martwiła?

— Zawsze jest człowiekowi ciężko, gdy dziecko wkracza w świat dorosłych. Teraz przestań błaznować: czas, żebyś poznał, kogo trzeba.

Powoli zbliżyła się do nich lady Vian, kryjąc twarz za ciężką szarą woalką. Wyciągnęła białą dłoń, więc Dom przyklęknął i ucałował ją.

— Wejście pana świata — powiedziała. — Kim jest twój metalowy przyjaciel?

— To Isaac, pani. Robot, który nie chce wolności.

— Wszystkich nas skuwają łańcuchy — odparła poważnie. — Nawet jeśli tylko szans i entropii. Czyż jokery nie skrępowały nawet gwiazd?

— Ma pani rzadki dar trafiania w sedno. — Isaac się skłonił.

— Jesteś zarozumiały, robocie, niemniej jednak dziękuję ci. Dom, wolałabym, żebyś darował to różowe muzeum ogrodowi zoologicznemu czy komukolwiek. To zwierzę!

Ig podrapał się, poniuchał i syknął przeciągle. Dom spojrzał nad ramieniem matki i zobaczył wysokiego mężczyznę w długim niebieskim płaszczu z ciężką złotą obrożą. Mężczyzna uśmiechał się, a widząc, że Dom na niego patrzy, mrugnął i wskazał w górę. Dom spojrzał w niebo — stado flamingów zakręcało właśnie nad rezydencją. Przez moment tworzyły koło, a potem z powolnymi uderzeniami skrzydeł odleciały nad morze.

Korodore westchnął z ulgą — jeśli nie liczyć rozpylenia trucizny w powietrzu, jedyny atak mógł być ręczny albo machowy. Trawnik zresztą spowijała filtrująca mgła, toteż trucizną mógł się nie przejmować, a atak fizyczny był z góry skazany na niepowodzenie: ukryte, strategicznie rozmieszczone strippery były w stanie ostrzelać praktycznie każdego z gości.

Pozostała oficjalna procesja przez miasto — Dom miał iść, reszta jechać. Miał mieć na sobie jedynie ołowiano-żelazny łańcuch, znak urzędu. No i siedem rozmaitych typów pola ochronnego, którego generatory znajdowały się w ogniwach łańcucha. Trasa naturalnie znajdowała się na podsłuchu i podglądzie wszystkich ludzkich światów i paru nieludzkich. Część z nich próbowała go przekupić… Korodore nagle pochylił się nad ekranem. W pole widzenia kamery wszedł raptem mężczyzna w niebieskim płaszczu i spojrzał prosto w obiektyw… był to przedstawiciel Rady Ziemi na Tau City, średnio ważny, nowo mianowany. Mężczyzna uniósł lewą nogę i stał, balansując na prawej…

— Madame, zbliżenie faceta w niebieskim płaszczu… Geralle, masz go w celowniku?

— Mam, szefie. Zdjąć go?

Korodore zastanowił się: Ziemia jest potężna, a stanie na jednej nodze trudno uznać za przygotowanie do zamachu.

— Poczekaj.

Mężczyzna wyciągnął lewe ramię i wskazał pierwszym i czwartym palcem prosto na centrum dowodzenia. Przymknął oko i zdawał się celować. Korodore zdecydował się sprawdzić, jak tamten zachowa się bez nerwu wzrokowego, ale polecenia już nie zdążył wydać — potężna eksplozja rzuciła go na bok. Wylądował w przysiadzie ze stripperem w garści i natychmiast skoczył w bok, gdy druga eksplozja zniszczyła konsoletę uzbrojenia. Ta wraz z obsługującym ją oficerem i początkiem jego krzyku zmieniła się w nicość.

Goście uprzejmymi brawami wyrazili umiarkowany aplauz, Dom zaś uniósł się na parę metrów nad ziemię i powiedział:

— Dziękuję wam wszystkim i proszę, by duch świętego Sadhima, jak i pomniejsi bogowie wszystkich ras dali mi… — przerwał mu głuchy huk eksplozji w rezydencji.

Odgłos wybuchu przypomniał mu trzask wystrzału ze strippera przy Wieży Jokerów, a zaraz potem blokada pamięci puściła i wspomnienia zalały go falą na podobieństwo zielonej wody wczoraj…

Na niebie pojawił się szybko rosnący punkt. Gdzieś z oddali usłyszał krzyk matki i w jego polu widzenia pojawił się wyciągnięty w skoku Korodore. Miał dymiące ubranie, pęcherze na dłoniach i krew na twarzy, ale przykrył go z wprawą swym ciałem, krzycząc coś, czego pogrążony we własnym śnie Dom nie zrozumiał.

Mężczyzna w niebieskim płaszczu podszedł lekko i znieruchomiał w teatralnej pozie. Ig zawył.

Korodore odbił się od Doma, trzymając oburącz stripper, zaklął, puścił dymiącą kolbę i skoczył ku wyciągniętej ręce mężczyzny.

Nad osmalonym trawnikiem pojawiła się kula nieświatła i krajobraz się zwinął. See-Why było jasnym słońcem, ale na tle oślepiająco jaskrawego nieba wydało się Domowi ciemne…

Szum morza.

Oddychać? Ale nie mógł oddychać. Dźwięk przychodził i odchodził niczym przypływ. Niósł dziwną harmonię, ciepło i miękkość.

Dom unosił się gdzieś w oddychającym morzu.

Pojawił się przed nim mężczyzna ubrany w starą brązową szatę sadhimisty — kapłana gotowego do ceremonii Durnonocy. Miał znajomą twarz. Jego twarz.

— Nie bądź durniem! Jestem twoim ojcem.

— Cześć, tato. To naprawdę ty? John Sabalos wzruszył ramionami.

— Naturalnie, że to nie ja. Jestem projekcją twojej nieświadomości. Hrssh-Hgn niczego cię nie nauczył?! Cholera, powinieneś być martwy! To byłoby tyle, jeśli chodzi o rachunek prawdopodobieństwa.

— Tato, co się ze mną dzieje? Postać zaczęła blaknąć.

— Nie wiem — odparła. Stawała się przezroczysta. — To twój sen. I zniknęła.

Hrssh-Hgn stał przed znajomym ekranem.

— W niessskończonym wszechśśświecie wszyssstko jessst możliwe, łącznie z tym, że ten wszechśśświat nie issstnieje — oznajmił. — Do zobrazowania tej teorii sssłużą wykresssy…

— To nie teoria, tylko zwykła hipoteza — zaprotestował Dom.

— Aha, uwaga na paradoksssy! Bo jak ma sssię wolno latający po wszechśśświecie paradoksss, to ma sssię poiyt.

— CO?!

— I rozważmy… Phnob zniknął. Pojawił się Isaac. Szedł wolno przez mgłę.

— To roboty też są wpuszczane do tego snu? — zdziwił się, patrząc na Doma. — Bo już myślałem, że siedzą gdzieś z tyłu bez prawa wstępu. Więc tak, szefie: chodzi o to, że tak naprawdę to jest szef dziedzicznym przewodniczącym Rady Ziemi, ale z powodu przewrotu pałacowego…

— Nie! — sprzeciwił się zdecydowanie Dom: to nie brzmiało właściwie.

— Nie? Dobrze. Ma szef uzdolnienia wynikające z pokoleń starannej reprodukcji i wystarczy, żeby dał szef hasło, a hordy…

— Spróbuj wszechświata za następnymi drzwiami.

— Też nie?! Dobrze. Ten wszechświat tak naprawdę nie istnieje i nie da się szefa dłużej oszukiwać. To wszystko jest sprawką wyłącznie szefa wyobraźni i dlatego tajna organizacja nazywana Rycerzami Wieczności…