Kim Robinson - Zielony Mars

Hilali odebrał na nadgarstku informację od Kojota, po czym zaprowadził Nirgala do laboratorium, gdzie pobrano mu z palca kawałek skóry. Potem powoli wrócili do dużej jaskini i dołączyli do tłumu zebranego przy kuchennych oknach.

Podano jedzenie — obfity, pikantny posiłek, przyrządzony z fasolki i ziemniaków — a następnie rozpoczęło się w pomieszczeniu Jaskiniowym” właściwe przyjęcie. Duży, niezbyt zgrany zespół perkusyjny, o stale wymieniającym się składzie, grał w rytmie staccato, a ludzie godzinami tańczyli, przystając zaledwie od czasu do czasu, aby się napić okropnego w smaku napitku zwanego kavajava lub przyłączyć się do różnych gier, jakie organizowano z boku sali.

Spróbowawszy kavajavy i połknąwszy tabletkę megaendorfiny, którą otrzymał od Kojota, Nirgal zaczął dreptać w miejscu w rytm basowej perkusji, a potem usiadł na szczycie małego, trawiastego kopca w środku pomieszczenia. Był pijany, nie mógł utrzymać się na nogach. Kojot natomiast pił ostro, ale czuł się znakomicie, bowiem tańczył bez opamiętania, podskakując wysoko, z nieustającym śmiechem.

— Nigdy nie zaznasz radości z powodu swego własnego ciążenia, chłopcze! — krzyknął do Nirgala. — Nigdy ci się to nie uda!

Podchodzili do niego różni ludzie, przedstawiali się, a czasem prosili g» by zaprezentował swój słynny rozgrzewający dotyk; kilka dziewcząt, rówieśniczek Nirgala, kładło jego ręce na swoje policzki, które najpierw oziębiały, a kiedy poczuły ciepło, śmiały się im okrągłe ze zdziwienia oczy i zachęcały go, aby ogrzał im również inne części ciała. Chłopiec jednak wolał z nimi tańczyć. Czuł się swobodnie, chociaż mąciło się mu w głowie, zwłaszcza że kręcił się jak fryga, chcąc wyładować zgromadzoną w sobie energię. Kiedy zasapany wrócił na pagórek, podszedł nieco chwiejnym krokiem Kojot i ciężko usiadł obok niego.

— Jakże wspaniale się tańczy w tej grawitacji. Nie mogę przestać!

Przez długą chwilę przyglądał się Nirgalowi, siwe dredloki niesfornie okalały mu głowę. Chłopcu twarz starszego mężczyzny wydała się, po raz kolejny, dziwacznie rozłupana, jak gdyby została złamana tuż przy szczęce, przez co jedna strona wyglądała na szerszą niż druga. W każdym razie coś w tej twarzy wzbudziło jego niepokój, graniczący z lękiem, aż poczuł ściskanie w gardle.

Kojot chwycił go pod pachy i potrząsnął nim mocno.

— Zdaje się, że to ja jestem twoim ojcem, chłopcze! — krzyknął.

— Żartujesz! — Od góry do dołu przebiegł Nirgala gwałtowny, elektryczny dreszcz, a na twarzy zadrgały mu wszystkie mięśnie. Ojciec i syn przez długi czas wpatrywali się w siebie. Chłopca chyba najbardziej zdumiał fakt, że biały świat może wstrząsnąć zielonym tak bardzo, wedrzeć się w niego ostro i gwałtownie, niczym błyskawica przenikająca ciało. Poklepali się po ramionach.

— Nie żartuję! — odparł Kojot.

Znowu popatrzyli na siebie.

— Trudno się dziwić, że jesteś taki bystry — mruknął Kojot i roześmiał się wesoło. — Cha, cha, cha! Hej Ka! Mam nadzieję, że ta wiadomość cię nie zaszokowała.

— Jasne, że nie — odrzekł Nirgal. Wyszczerzył zęby, niby w uśmiechu, ale mimo wszystko czuł się nieswojo. Nie znał zbyt dobrze Kojota, a pojęcie ojca było dlań jeszcze bardziej mgliste niż pojęcie matki, więc naprawdę wcale nie był pewien, co czuje. Dziedzictwo genetyczne, jasne, ale co to naprawdę oznacza? Każdy człowiek otrzymuje skądś swoje geny, chociaż — jak się mówiło — geny ich, dzieci ektogenicznych, tak czy owak, były sztucznie przekształcane.

Kojot jednakże, chociaż przeklinał Hiroko na sto różnych sposobów, wydawał się zadowolony.

— Ta megiera, ten babski tyran! I ten jej cały matriarchat, niech go trafi szlag… To wariatka! Ale zadziwiają mnie jej poczynania i, choć niechętnie, muszę przyznać, że to ma sens. Tak to jest… Hiroko i ja byliśmy kiedyś parą… dawno temu, u zarania czasu… kiedy byliśmy młodzi… w Anglii. Z tego powodu jestem na Marsie. Pasażer na gapę, pół życia przeżyłem w jej szafie, pół całego mojego pieprzonego, długiego życia. — Zaśmiał się i znowu poklepał Nirgala po ramieniu. — No cóż, chłopcze, kiedyś zrozumiesz, będziesz wiedział, co o tym myśleć.

Wrócił z powrotem do roztańczonego kręgu, zostawiwszy Nirgala samemu sobie. Obserwując wirującego w tańcu Kojota, chłopiec był w stanie jedynie niedowierzająco potrząsać głową; zupełnie nie wiedział, co o tym sądzić, był tak oszołomiony, że w ogóle nie mógł zebrać myśli. Lepiej potańczę albo poszukam łaźni, zdecydował.

W Vishniacu nie było jednak publicznych łaźni. Nirgalowi pozostało więc tylko bieganie w kółko po parkiecie (był to jego własny, „biegający” rodzaj tańca); następnie wrócił na swoje stare miejsce, a wówczas wokół niego i Kojota zgromadziła się grupka miejscowych.

— Czy czujesz się, jak gdybyś był ojcem dalajlamy? Nie podoba ci się?

— Nie kpij sobie, człowieku! Hm, jak wam mówiłem, Ann twierdzi, że wstrzymano drążenie moholi siedemdziesiątego piątego stopnia, ponieważ litosfera, tu na południu, jest cieńsza. — Kojot pokiwał głową złowieszczo. — Chcę pojechać do jednego z zamkniętych moholi, uruchomić ponownie jego roboty i zobaczyć, czy został wykopany na tyle głęboko, aby ożywić wulkan.

Wszyscy się roześmiali, tylko jedna kobieta potrząsnęła głową.

— Zrób to, a zaraz pojawi się policja, żeby sprawdzić, co się dzieje. Jeśli już musisz, pojedź na północ i zajmij się jednym z moholi, leżących na sześćdziesiątym stopniu. One również wciąż są zamknięte.

— Tak, tylko że tam litosfera jest grubsza. Tak twierdzi Ann…

— Na pewno, ale też mohole są głębsze.

— Hmm… — zastanowił się Kojot.

Potem zaczęli omawiać poważniejsze kwestie. Przede wszystkim pojawił się nieunikniony temat braku pewnych towarów i rozwoju północnych terenów Marsa. Jednak pod koniec tygodnia, kiedy dwaj podróżnicy opuścili Vishniac i przejechawszy inny, jeszcze dłuższy tunel, skierowali się na północ, Kojot zarzucił wszystkie poprzednie plany.

— To jest historia mojego życia, chłopcze.

Piątej nocy jazdy po wyboistych wyżynach południa Kojot wyhamował rovera i objechał krawędź dużego starego krateru, zerodowanego niemal do poziomu otaczającej go równiny. Z przełęczy w starym stożku można było zobaczyć, że piaszczyste dno krateru szpeci gigantyczna, kolista czarna dziura. Tak najwidoczniej wygląda z powierzchni mohol, pomyślał Nirgal. Kilkaset metrów ponad wgłębieniem unosił się w powietrzu, niczym wyczarowany przez iluzjonistę, pióropusz zmrożonej mgły. Krawędź moholu została skantowana, zmieniając się w obręcz betonowego komina, ściętą pod kątem mniej więcej czterdziestu pięciu stopni; trudno było powiedzieć, jak duża jest ta wieńcząca obręcz, ponieważ ogrom moholu sprawiał, iż wyglądała na nie większą niż listewka. Przy jej zewnętrznym brzegu znajdowała się wysoka druciana siatka.

— Hmm… — bąknął Kojot, wypatrując przez okno. Wycofał pojazd w górę na przełęcz i tam zatrzymał, a potem ubrał się w walker. — Wkrótce wrócę — powiedział tylko i wskoczył w komorę powietrzną.

To była dla Nirgala długa, przepełniona niepokojem noc. Prawie nie spał i przeżywał coraz większe katusze, zamartwiając się, aż do następnego ranka, zanim dostrzegł, jak Kojot pojawia się przed zewnętrznym lukiem śluzy kamiennego pojazdu. Było tuż przez siódmą i lada chwila powinno wzejść słońce. Chłopiec już miał się poskarżyć, że tak długo pozostawał sam, ale kiedy Kojot znalazł się w środku i zdjął hełm, zorientował się, że ojciec jest w fatalnym nastroju. Potem cały dzień spędził przed AI, zaabsorbowany jakąś konferencją. Co rusz przeklinał, nie zwracając uwagi na syna — zmęczonego i głodnego. Nirgal zajął się więc sobą: najpierw podgrzał posiłki dla nich obu, a potem położył się spać. Drzemał niespokojnie i obudził się dopiero wtedy, gdy rover ruszył naprzód.