Philip Dick - Płyńcie łzy moje, rzekł policjant

Miał nadzieję, że dziewczyna poczuje się przez to lepiej, i widocznie tak się stało. Przestała płakać.

— Nie pomyślałam o tym — rzekła, kiwając głową, ale nadal bez uśmiechu. Patrzyła w dal, w zadumie gładząc czarno-białego kotka.

— Jeśli twój mąż jeszcze żyje — powiedział, tym razem ostrożnie — czy uważasz, że to w porządku iść do łóżka z innym mężczyzną, na przykład ze mną?

— Och, pewnie. Jack nigdy nie miał nic przeciwko temu, nawet zanim go złapali, i jestem pewna, że nadal nie ma. Jeśli o tym mowa, to napisał mi o tym. Zobaczmy, to było jakieś sześć miesięcy temu. Chyba mogę znaleźć ten list, mam je wszystkie na mikroflmie. W pracowni.

— Po co?

— Czasami wyświetlam je moim klientom, żeby później rozumieli, dlaczego zrobiłam to, co zrobiłam.

Po tym wyznaniu naprawdę nie wiedział, co do niej czuje ani co powinien czuć. Stopniowo, z biegiem łat, uwikłała się w sytuację bez wyjścia. Nie widział dla niej żadnej drogi ucieczki, to trwało zbyt długo. Wzór utrwalił się. Ziarnu zła pozwolono wy-kiełkować.

— Dla ciebie nie ma drogi powrotnej — rzekł, wiedząc, że ona dobrze o tym wie. — Posłuchaj — mówił łagodnym głosem. Położył rękę na jej ramieniu, ale natychmiast odsunęła się, tak jak poprzednio. — Powiedz im, że chcesz go mieć natychmiast i nie będziesz już wydawać ludzi.

— Czy oni wypuszczą go, jeśli tak powiem?

— Spróbuj.

To na pewno nie zaszkodzi. Jednak… mógł sobie wyobrazić McNulty’ego i to, w jaki sposób patrzy na dziewczynę. Ona nigdy mu się nie przeciwstawi; McNultym tego świata nikt nie zdoła się przeciwstawić. Chyba że coś pójdzie nie tak.

— Czy wiesz, kim jesteś? — spytała Kathy. — Jesteś bardzo dobrym człowiekiem.

Wzruszył ramionami. Jak większość prawd i ta była względna. Może był. Przynajmniej w tej sytuacji. W innych chyba nie. Kathy nie mogła jednak o tym wiedzieć.

— Usiądź — powiedział. — Głaszcz kota, pij koktajl. Nie myśl o niczym, po prostu bądź. Potrafsz opróżnić umysł ze wszystkiego? Spróbuj.

Podsunął jej krzesło; posłusznie usiadła.

— Robię to przez cały czas — odparła głuchym głosem. — Pozbądź się negacji. Nastaw się pozytywnie.

— Jak? Co mam zrobić?

— Zrób to w jakimś konkretnym celu, nie po to, żeby oderwać się od paskudnej rzeczywistości. Zrób to, ponieważ kochasz męża i chcesz go odzyskać. Chcesz, żeby wszystko było tak, jak dawniej.

— Tak — zgodziła się — ale teraz spotkałam ciebie.

— Co chcesz przez to powiedzieć? — dociekał ostrożnie; jej odpowiedź zdumiała go.

— Masz więcej uroku od Jacka. On jest pociągający, ale ty o wiele, wiele bardziej. Może po spotkaniu z tobą nie będę go już tak kochać. A może myślisz, że można kochać dwóch mężczyzn jednocześnie, każdego inaczej? Moja grupa terapeutyczna mówi, że nie, że muszę wybrać. Mówią, że to jedna z podstawowych reguł w życiu. Widzisz, to zdarzyło się już kilkakrotnie; spotkałam mężczyzn bardziej pociągających od Jacka… ale żaden z nich nie był tak czarujący jak ty. Teraz naprawdę nie wiem, co robić. Bardzo trudno decydować w takich sprawach, ponieważ nie można z nikim porozmawiać: nikt tego nie rozumie. Trzeba przejść przez to samemu i czasem dokonuje się niewłaściwego wyboru. Na przykład, gdybym wybrała ciebie zamiast Jacka, a on wróciłby i ja miałabym go w nosie, co wtedy? Jak by się czuł? To ważne, ale ważne jest też to, co ja czuję. Jeśli polubię ciebie czy kogoś bardziej od niego, będę musiała to jakoś przeżyć, jak mawiano w naszej grupie terapeutycznej. Czy wiesz, że przez osiem tygodni byłam w szpitalu psychiatrycznym? Klinika Higieny Umysłowej Morningside w Atherton. Moi starzy za to zapłacili. Leczenie kosztowało fortunę, gdyż z jakiegoś powodu nie przysługiwała nam pomoc społecznej ani stanowej służby zdrowia. W każdym razie sporo dowiedziałam się o sobie i zyskałam wielu przyjaciół. Większość ludzi, których naprawdę znam, poznałam w Morningside. Oczywiście, kiedy spotkałam ich pierwszy raz, miałam wrażenie, że to sławni ludzie, tacy jak Mickey Quinn czy Arlene Howe. No wiesz — osobistości. Tacy jak ty.

— Znam zarówno Quinna, jak i Howe, i zapewniam cię, że niewiele straciłaś.

— Może nie jesteś żadną osobistością, może cofnęłam się do fazy urojeń. Mówili, że to może się kiedyś zdarzyć, prędzej czy później. Może właśnie teraz jest to „później” — powiedziała, mierząc go wzrokiem.

— Wtedy — przypomniał — ja byłbym twoją halucynacją. Postaraj się lepiej, jeszcze nie czuję się całkiem rzeczywisty.

Roześmiała się. Mimo to nadal była w ponurym nastroju.

— Czy to nie byłoby dziwne, gdybym cię wymyśliła, tak jak powiedziałeś? A kiedy doszłabym do siebie, ty byś zniknął?

— Nie zniknąłbym, tylko przestałbym być osobistością.

— To już się stało. — Podniosła rękę i obrzuciła go uważnym spojrzeniem. — Może o to chodzi. Dlatego jesteś osobistością, o której nikt nigdy nie słyszał. Wymyśliłam cię, jesteś produktem mojego chorego umysłu, a teraz znów odzyskuję zdrowe zmysły.

— Solipsystyczne postrzeganie świata…

— Nie mów tak. Wiesz, że nie mam pojęcia, co oznaczają takie słowa. Za kogo ty mnie uważasz? Nie jestem sławna ani wpływowa tak jak ty; jestem tylko kimś, kto wykonuje okropną, straszną robotę, wsadzając ludzi do więzienia. Robię to, ponieważ kocham Jacka bardziej niż resztę ludzkości. Słuchaj — mówiła stanowczo i wyraźnie — jedyne, co trzymało mnie przy zdrowych zmysłach, to fakt, że kochałam Jacka bardziej niż Mickeya Quinna. Widzisz, myślałam, że ten chłopak imieniem David to naprawdę Mickey Quinn, a było powszechnie wiadomo, że Mickey Quinn zwariował i poszedł do szpitala psychiatrycznego, żeby dojść do siebie, o czym nikt nie miał wiedzieć, ponieważ to zniszczyłoby jego image. Dlatego udawał, że ma na imię David, ale ja znałam prawdę, a raczej myślałam, że ją znam. Doktor Scott powiedział, że muszę wybrać między Jackiem a Davidem, czy też między Jackiem a Mickeyem Quinnem, za którego go brałam. Wybrałam Jacka i tak doszłam do siebie. Może… — zawahała się, bliska płaczu — może teraz zrozumiesz, dlaczego muszę uważać, że Jack jest ważniejszy od wszystkiego i każdego, od wszystkich, inaczej… Rozumiesz? Zrozumiał. Kiwnął głową.

— Nawet taki mężczyzna jak ty — powiedziała Kathy — który ma więcej magnetyzmu od niego, nawet ty nie zdołasz odciągnąć mnie od Jacka.

— Nie zamierzam. Wydało mu się, że powinien to powiedzieć.

— Tak — zamierzasz. W pewien sposób. To współzawodnictwo.

— Dla mnie jesteś tylko małą dziewczynką w małym pokoiku w małym budynku. Dla mnie cały ten świat i każdy w nim jest mój.

— Nie wtedy, kiedy siedzisz w obozie pracy.

Musiał przyznać jej rację skinieniem głowy. Kathy miała denerwujący zwyczaj odpierania ataku.

— Teraz trochę rozumiesz — powiedziała — prawda? O mnie i Jacku, a także dlaczego mogę iść z tobą do łóżka, nie krzywdząc Jacka? Kiedy byłam w Morningside, poszłam do łóżka z Davidem, ale Jack zrozumiał: wiedział, że musiałam to zrobić. Czy ty byś zrozumiał?

— Jeśli byłaś psychicznie…

— Nie, nie dlatego. Ponieważ moim przeznaczeniem było pójść do łóżka z Mickey-em Quinnem. Tak musiało być, odegrałam moją kosmiczną rolę. Rozumiesz?

— W porządku — rzekł łagodnie.

— Myślisz, że jestem pijana. — Kathy spojrzała na swój koktajl. — Masz rację, za wcześnie na drinka. — Odstawiła na pół opróżnioną szklankę. — Jack rozumiał, a przynajmniej mówił, że rozumie. Czyżby kłamał? Żeby mnie nie stracić? Ponieważ gdybym musiała wybierać między nim a Mickeyem Quinnem… — urwała. — Przecież wybrałam Jacka. Zawsze tak będzie. A jednak musiałam pójść do łóżka z Davidem. A właściwie z Mickeyem Quinnem.