Jarosław Grzędowicz - Pan Lodowego Ogrodu. Tom II

Zaciskam szczęki i nie wiem, co powiedzieć. Czuję gulę w gardle.

— Przecież nie wiadomo, co mnie tam spotka. Wzrusza tylko ramionami.

Na widok Grunaldiego z obwiązaną szmatami głową taszczącego siodło i jakieś toboły opadają mi ręce.

— A ty dokąd? Powinieneś leżeć i pić zioła.

— A co ja jestem krowa, żeby leżeć całą zimę? Należę do tej samej drużyny, co z tego, że oberwałem kamieniem? Moja głowa jest twardsza od kamieni. Morska podróż tylko dobrze mi zrobi. Mam zresztą własne sprawy do załatwienia w Lodowym Ogrodzie. Nie zapominaj, że jedyny z was tam byłem.

Odwracam się, gdy ktoś trąca mnie w policzek. Widzę smukłą dłoń trzymającą dyndający na rzemieniu kamyk i błysk sarnich oczu.

— Zabrałam ci amulet. A to znaczy, że należę do drużyny tak samo jak tamci. Zgodziłam się nie iść do Ziemi Węży, ale to jest co innego.

— Powariowaliście?! To nie jest wycieczka! Nawet nie wiem, czy dojdę do burty żywy! Nie pozwalam!

Stoją murem obok siebie, dzierżąc toboły, i patrzą na mnie z tępym uporem.

Żegnam się jeszcze z Atleifem. Ściskamy sobie ramiona i karki.

— Zrób coś — warczę. — Jesteś styrsmanem! To przecież twoja siostra.

— Zabierz ją stąd — szepce mi do ucha. — Nie musisz się z nią specjalnie cackać. I tak wiem, że będzie z tobą bezpieczniejsza niż tu. Znajdź drogę — dodaje.

— Boh — odpowiadam po chorwacku.

— Przestań — mówi Grunaldi. — Skoro ty możesz płynąć i nie uważasz się za szaleńca, to my płyniemy z tobą. Pójdziemy za tobą albo będziesz musiał się z nami bić. Powiedziałem.

Mrugam oczami, odwracam się i idę bez słowa, trzymając koński kantar w dłoni. To szok. Wbiłem sobie do głowy, że popłynę w nieznane sam, tylko w towarzystwie Jadrana, więc teraz nie mogę zrozumieć ani przyjąć do wiadomości, co się dzieje. Czuję się pokonany. Niech płynie kto chce.

Wchodzimy na lodowy trap. Nie jest nawet specjalnie śliski. Wznosi się ukośnie w kierunku otwartego luku w burcie, prosto w ciemność. W kompletną ciemność, w której może kryć się wszystko. W samo jądro ciemności. W jej mroczne serce.

Słyszę tupot nóg tuż za mną i stukot kopyt.

Wyruszamy.

Koniec tomu drugiego

Wszystkie cytaty z Hávamál, Pieśni Najwyższego za Edda Poetycka , tłum. i oprać. Apolonia Załuska-Stromberg, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1986

Wszystkie wiersze Amitraju i Kebiru autorstwa Mai Lidii Kossakowskiej.

Joseph Conrad, Jądro ciemności , tłum. Ireneusz Socha, wyd. Zielona Sowa, Kraków 2006