Jarosław Grzędowicz - Pan Lodowego Ogrodu. Tom II

Podszedłem na tyle, na ile było wolno i obserwowałem ich zza skał. Nie słyszałem nic, co przypominałoby ludzką mowę. Tylko chrapliwe pohukiwania i coś, co brzmiałoby jak szczekanie, gdyby pies był wielkości kucyka.

Poczułem niepokój i poszedłem do N’Gomy grzejącego się przy ogniu z kubkiem naparu w dłoni.

— Przecież to bestie — powiedziałem. — Jak są w stanie handlować?

— Nie wiem. Widuję też mniejszych. Też wyglądają potwornie, ale chyba są mądrzejsi. Liczyć w każdym razem umieją. No i mają czym płacić.

— Nigdy z żadnym nie rozmawiałeś? Wzruszył ramionami.

— Oczywiście, że nie. Tłumaczyłem ci, jak się handluje. Kładziesz towar, zabierasz zapłatę. Sam. Z kim tu rozmawiać? Cała rozmowa to trochę soli albo złota więcej.

Usiadłem ze skrzyżowanymi nogami, przyjąłem czarkę, postawiłem ją ostrożnie na macie i spojrzałem N’Gomie prosto w tygrysie oczy.

— Njambe N’Gomo, jak chcesz załatwić, byśmy przeszli do kraju ludzi-niedźwiedzi?

— Czyś nie zrozumiał, Kirenenie? Nikt nie może wejść za skały. Nikt. Ja tego nie sprawię ani Podziemna Matka, ani nikt. Kto tam pójdzie, zostanie zabity.

— Wiedziałeś, że musimy dotrzeć dalej. Że idziemy do kraju wilczych okrętów, mówiłem ci to sto razy, njambe N’Gomo. Oszukałeś nas!

— Powiedzieliście: N’Gomo, przeprowadź nas przez pustynię, tam, gdzie twoje karawany. Zrobiłem to. Nie mogę sprawić, byście przebyli skały, bo nie umiem. Olimwenga usuri.

Wypiłem napar i poszedłem sobie, bo trząsłem się ze złości. Nie odzywałem się do N’Gomy cały dzień, ale za to zebrałem moich tropicieli.

— Możemy się przedrzeć — zaproponował Benkej. — Nie takie rzeczy się robiło.

— W obcym terenie? Przy tych wszystkich tłumach handlujących potworów? Jak? Przebierzemy się za niedźwiedzie? — rozzłościł się Snop.

— Możemy pójść na południe, aż skończy się to miejsce, na którym handlują. Przecież to nie jest bazar ciągnący się po kraniec świata — powiedziałem.

— Na ich miejscu bym pilnował — oznajmił N’Dele. — Skoro takie są zasady, to pewnie nie bez powodu. Na tym pustkowiu będzie widać, kto odchodzi wzdłuż linii stepu zamiast z powrotem w pustynię. Pójdą za nami i tyle. Oni mają góry i lasy, a my płaskie nic aż po Amitraj. My ich nie zobaczymy, ale oni nas tak.

Następnego dnia N’Goma przywołał mnie znowu. Poszedłem, choć na jegowidok wracała złość.

— Wiesz, co to znaczy njambe , synu Oszczepnika? Przyznałem, że nie.

— „Kupiec"? „Szlachetny"? A może „cwaniak"?

— To znaczy „wujek", chłopcze. A wiesz, co powie ci wujek N’Goma?

— Że mogę za darmo wrócić do Amitraju. Prosto pod nóż, wujku.

— A dlaczego do Amitraju? Jedźcie z nami do Kebiru. To piękny świat. Stepy, puszcze, słońce. I ludzie śmieją się tam z tej waszej Pramatki.

— Nie możemy wracać ani jechać do Kebiru, N’Gomo. Nasza droga prowadzi gdzie indziej.

Odwróciłem się. Zawołał mnie znowu.

— Jest jeden sposób, Kirenenie! Sposób, żebyście przeszli za kamienie.

Podszedłem do niego.

— Jaki sposób?

— Nie musicie tego robić. Tylko jeśli taka będzie wasza wola.

— Słucham.

— Linię kamieni może przejść jedynie towar, synu Oszczepnika. Żeby ją przejść, musielibyście stać się towarem.

— Ukryci w worach z solą? W beczkach?

— Nie! — zawołał N’Goma. — Przecież uznaliby to za oszustwo! Nie mogę fałszować soli ludźmi!

— Więc jak?

— Związani. Usadzeni obok worów z solą i skór. Towar.

— Chcesz nas sprzedać w niewolę tym potworom?

— To jedyny sposób, tohimonie. Dam wam ukrytą broń, więzy założymy tak, żeby było łatwo się uwolnić. Ale jeśli chcecie przejść za skały, musicie stać się towarem.

— Muszę pomówić z ludźmi.

Kiedy słońce wstawało nad równiną, siedzieliśmy już rzędem obok beczek, worków i zwojów skór. Siedzieliśmy w milczeniu.

— Czasami żałuję, że jestem Kirenenem — westchnął Benkej.

— Wcale nie jesteś Kirenenem — sarknął NT^ele.

— Jesteście pewni, że tego chcecie? — zapytałem. — Dałem wam wybór. Zrzućcie więzy i uciekajcie stąd. Ja muszę. Wy nie. Jedźcie z N’Gomą do Kebiru!

— Wybrałem — odparł Snop — w opuszczonej chacie pod Nahilgył. Kiedy powiedziałem agiru kano . Moi ludzie też, tohimonie. Nie ma o czym gadać. Jesteśmy Kirenenami. Zdecydowaliśmy.

— Mosu kando ! — potwierdził Benkej. Westchnąłem. Snop, Benkej Hebzagał i N’Dele Aligende. Kireneni.

Słońce podnosiło się coraz wyżej. Od strony gór nadchodzili ludzie-niedźwiedzie.

W przeddzień wymarszu robimy wielką ucztę. Pieczone mięsiwa, piwo, miód, ryby.

Stół ciągnie się przez całą wielką halle, płoną olejowe lampy. Mój oddział specjalny na honorowych miejscach, wszyscy dumnie przystroili się w maskujące białe stroje, które założyli na gołe ciało. Osobiście malowałem sadzą z tłuszczem na białym płótnie czarne rozcinające plamy.

Za zimno na Taniec Ognia, ale siedzimy przed huczącymi na palenisku płomieniami, pijemy i śmiejemy się. Nic nie jest wymuszone. Ci ludzie doskonale czują, jaką wartość ma życie. Ich jest wyjątkowo kruche na co dzień. Kolacja przed pójściem do boju to istna uczta pożegnalna. Dlatego pieniste piwo leje się strumieniami do dzbanów, wrzeszczymy jeden przez drugiego, w końcu tańczymy przed paleniskiem, skacząc na siebie i zderzając się torsami, Warfnir leje w gardło piwo prosto z dzbana, wokół wszyscy klaszczą i ryczą, Grunaldi podryguje nagi do pasa, wymachując ogryzioną giczą. Żyjemy Ciągle żyjemy. Wszyscy kipią nieskrępowaną, naturalną żywotnością, której im zazdroszczę.

Wieczerza hałaśliwie ciągnie się późno w noc i żadnemu z moich ludzi nie przyjdzie do głowy położyć się wcześniej do łóżka. Wiem o tym i bardzo mi to na rękę.

Czekam na moment, kiedy wszyscy są już solidnie pijani, i wymykam się z halli, a potem wędruję drewnianym labiryntem dworzyszcza do swojej izdebki na poddaszu. Lustruję ułożony w idealnym porządku sprzęt, rozbieram się, wypalam jeszcze małą fajkę i zdmuchuję lampę. Naprawdę nie chcę stąd wyjeżdżać. Nie mam ochoty stawać znowu przed oszalałym uczonym, oglądać upiornej boschowskiej dioramy. Chcę zostać tutaj. W Domu Ognia z tymi, których tu znam. Spać aż do wiosny.

Wślizguje się do izby, ledwo położę się do łóżka. Cicho i dyskretnie. Siada z brzegu siennika, kładzie mi wąską dłoń na ustach. Pochyla się powoli i nakrywa mnie smukłym, zmarzniętym pod cienką sukienką ciałem.

— Nic nie mów... — Słyszę gorące tchnienie prosto w ucho. — Zupełnie nic... Nie musisz obiecywać, nie musisz zaklinać, nie musisz nic... Tylko bądź tutaj. Bądź ze mną.

Obejmuję ją i ściągam przez głowę suknię, po czym moje dłonie natychmiast ześlizgują się na biodra. Nasze usta spotykają się, gdy tylko jej głowa wypłacze się z tkaniny.

Zgodnie z rozkazem nic nie mówię.

Wymaszerował z grodu tylnym wyjściem o świcie, kiedy było jeszcze zupełnie ciemno, prowadząc Jadrana za ogłowie i stąpając jak najciszej. Szedł tak lekko, że nawet śnieg nie skrzypiał mu pod podeszwami butów.