Orson Card: Ender wint

‘Lul toch niet zo stom,’zei Peter.

‘Er staat in dat ik geen natuurlijke dood ben gestorven. Peter vermoordde me en als hij Andrew niet al vermoord heeft, doet hij dat binnenkort. Niet genoeg om je te veroordelen, maar genoeg om te voorkomen dat jij ooit gekozen wordt.’

‘Jij bent nu zijn monitor,’zei Peter. ‘Je kunt hem maar beter dag en nacht in de gaten houden. Altijd paraat zijn.’

‘Ender en ik zijn niet stom. Wij haalden net zulke goede cijfers als jij. Voor sommige dingen zelfs betere. Wij zijn allemaal van die fantastisch pientere kinderen. Jij bent niet de slimste, Peter, gewoon alleen maar de grootste.’

‘O, dat weet ik wel. Maar er komt een dag dat je niet op hem let, dat je het vergeet. En ineens denk je er dan aan en dan hol je naar hem toe en daar zit hij gewoon en hij mankeert helemaal niks. En de volgende keer maak je je niet zo druk meer en loop je niet zo hard. En elke keer mankeert hij helemaal niks. En dan ga je denken dat ik het allemaal vergeten ben. Ook al zal je je herinneren dat ik dit heb gezegd, toch zal je gaan denken dat ik het vergeten ben. En de jaren zullen verstrijken. En dan ineens gebeurt er een afschuwelijk ongeluk en ik vind zijn lijk en ik huil tranen met tuiten om hem en dan zal je je dit gesprek herinneren, Vallie, maar dan zal je je schamen dat je aan zoiets denkt omdat je weet dat ik veranderd ben, dat het echt een ongeluk was, dat het wreed van je is om nog zo precies te weten wat ik als kind bij een ruzie heb gezegd. Behalve dan dat het toevallig wel de waarheid is. Ik ga dit opsparen en hij gaat sterven en jij gaat helemaal niks doen, helemaal niks. Maar blijf jij maar geloven dat ik gewoon alleen maar de grootste ben.’

‘De grootste idioot,’zei Valentine.

Peter sprong overeind en vloog op haar af. Zij dook weg. Ender trok zijn masker af. Peter liet zich op zijn rug op zijn bed vallen en begon te lachen. Keihard, maar wel van oprechte pret en de tranen stonden hem in zijn ogen. ‘O, jongens, jullie zijn gewoon ijzersterk, de grootste sukkels van de hele Aarde.’

‘Nu gaat hij ons vertellen dat het allemaal maar een geintje was,’zei Valentine.

‘Geen geintje, een spel. Jongens, ik kan jullie alles wijsmaken. Ik kan jullie als marionetten laten ronddansen.’Met een namaak-monsterstem zei hij: ‘Ik ga jullie doodmaken en in kleine stukjes hakken en dan gooi ik jullie in de afvalkuil.’Hij begon weer te lachen. ‘De grootste sukkels in het zonnestelsel.’

Ender stond te kijken naar hoe hij zat te lachen en dacht aan Stilson en aan hoe het voelde om iemand zo hard voor zijn bast te schoppen. Deze hier is degene die het nodig had. Deze had die schoppen moeten hebben.

Alsof ze gedachten kon lezen, fluisterde Valentine: ‘Nee, Ender.’

Peter liet zich vliegensvlug opzij vallen, rolde van het bed en sprong in gevechtshouding. ‘O ja, Ender,’zei hij. ‘Wanneer je maar wilt, Ender.’

Ender tilde zijn rechterbeen op en trok zijn schoen uit. Hij hield hem omhoog. ‘Zie je dat hier op de teen? Dat is bloed, Peter.’

‘Ooh. Ooh, ik ga dood, ik ga dood. Ender heeft een rups doodgetrapt en nou gaat-ie mij grijpen.’

Er was gewoon geen vat op hem te krijgen. Peter was in weeen een moordenaar en niemand wist het behalve Valentine en Ender.

Moeder kwam thuis en troostte Ender over de monitor. Vader kwam thuis en bleef maar zeggen dat het zo’n geweldige verrassing was, dat ze zulke fantastische kinderen hadden dat de regering hun opdroeg om er drie te krijgen en dat de regering ze nu achteraf toch geen van drieën wilde hebben zodat ze nu nog steeds drie kinderen hadden, nog steeds hun Drietje hadden... tot Ender hem wel in zijn gezicht wilde schreeuwen: ik weet dat ik een Drietje ben, ik weet het, ik ga wel weg als je dat wilt zodat je je niet voor iedereen hoeft te schamen, het spijt me dat ik de monitor kwijt ben en nu hebben jullie drie kinderen zonder duidelijke verklaring, zo lastig voor je, het spijt me, spijt me, spijt me.

Hij lag in bed in het donker omhoog te staren. Op het bovenbed boven zijn hoofd hoorde hij Peter rusteloos woelen en draaien. Toen liet Peter zich uit zijn bed glijden en liep de kamer uit. Ender hoorde het ruisende geluid van de w.c. die doorgetrokken werd en toen stond Peter afgetekend in de deuropening.

Hij denkt dat ik slaap. Hij gaat me vermoorden.

Peter liep naar het dubbele bed en hij begon inderdaad niet in zijn bed te klimmen. In plaats daarvan kwam hij naast Enders hoofd staan.

Maar hij pakte geen kussen om Ender mee te smoren. Hij had geen wapen.

Hij fluisterde: ‘Ender, ik vind het vreselijk, vreselijk, ik weet hoe je je voelt, ik vind het heel akelig, ik ben je broer, ik hou van je.’

Een hele tijd later was aan Peters regelmatige ademhaling te horen dat hij sliep. Ender peuterde de pleister van zijn nek. En huilde die dag voor de tweede keer.

‘De zuster is onze zwakke schakel. Hij is echt gek op haar.’

‘Weet ik. Zij kan alles te niet doen, van het begin af aan. Hij zal vast niet bij haar weg willen.’’Wat ga je nu dan doen?’

‘Hem ervan overtuigen dat hij liever met ons mee wil dan bij haar blijven.’

‘Hoe denk je dat te doen?’’Door tegen hem te liegen.’’En als dat niet werkt?’

‘Dan vertel ik hem de waarheid. In noodgevallen mogen we dat doen. We kunnen uiteindelijk niet alles voorzien, wel?’

Ender had niet veel trek aan het ontbijt. Hij bleef zich maar afvragen hoe het op school zou gaan. Stilson weer onder ogen komen na de vechtpartij van gister. Wat Stilsons vrienden zouden doen. Waarschijnlijk niks, maar daar kon hij niet op rekenen. Hij had helemaal geen zin om naar school te gaan.

‘Je eet niet, Andrew,’zei zijn moeder.

Peter kwam de kamer binnen. ‘Goedemorgen, Ender. Bedankt voor het achterlaten van je slijmerige washandje midden in de douche.’

‘Speciaal voor jou,’mompelde Ender.

‘Andrew, je moet wat eten.’

Ender stak zijn polsen naar voren, een gebaar dat betekende: geef me maar een infuus.

‘Vreselijk grappig,’zei moeder. ‘Ik probeer goed voor jullie te zorgen, maar daar trekken mijn geniale kinderen zich niets van aan.’

‘Dat we zo geniaal zijn komt alleen door jouw genen hoor, mam,’zei Peter. ‘Van pap hebben we het vast niet meegekregen.’

‘Dat heb ik gehoord,’zei vader, zonder op te kijken van het nieuws dat op het tafelscherm vertoond werd terwijl hij zat te eten.

‘Zou ook zonde geweest zijn als je het niet had gehoord.’

De tafel piepte. Er was iemand aan de deur.

‘Wie is dat?’vroeg moeder.

Vader tikte een toets aan en op zijn beeldscherm verscheen een man. Hij droeg het enige militaire uniform dat tegenwoordig nog iets betekende, dat van de I.V., de Internationale Vloot.

‘Ik dacht dat dat afgelopen was,’zei vader.

Peter zei niets, die schonk gewoon melk over zijn cornflakes.

En Ender dacht: Misschien hoef ik vandaag toch wel niet naar school.

Vader toetste de deur open en stond op van tafel. ‘Ik regel het wel,’zei hij. ‘Jullie blijven gewoon zitten eten.’

Ze bleven zitten, maar eten deden ze niet. Een paar minuten later verscheen vader weer in de kamer en wenkte moeder.

‘Jij zit tot over je oren in de stront,’zei Peter. ‘Ze zijn erachter gekomen wat je met Stilson hebt uitgehaald en nou zetten ze je gevangen in Gordel.’

‘Ik ben nog maar zes, debiel, ik val onder de kinderrechter.’

‘Jij bent een Drietje, drol. Jij hebt geen rechten.’

Valentine kwam binnen met haar haar in een slaperig aureool om haar gezicht. ‘Waar zijn mam en pap? Ik ben veel te beroerd om naar school te gaan.’

‘Zeker weer een onderzoek orale vaardigheid, hè,’zei Peter.

‘Hou je kop, Peter,’zei Valentine.