Orson Card: Ender wint

‘Afgevallen, Andy?’vroeg een jongen die schuin achter hem aan de andere kant van het looppad zat. Wist niet meer hoe hij heette. Peter. Nee, dat was iemand anders.

‘Stilson hou je mond,’zei juffrouw Pumphrey. Stilson grijnsde.

Juffrouw Pumphrey vertelde verder over vermenigvuldigen. Ender zat afwezig op zijn lessenaar te krabbelen. Hij tekende reliëfkaarten van bergachtige eilanden en gaf dan zijn lessenaar opdracht om ze vanuit alle aanzichthoeken in drie dimensies op het beeldscherm te laten verschijnen. De onderwijzeres wist uiteraard dat hij niet oplette, maar ze zou hem rustig laten zitten. Hij wist altijd het antwoord, ook als ze dacht dat hij niet oplette.

In een hoek van zijn lessenaar verscheen een woord dat langs de rand van zijn lessenaar begon te wandelen. Aanvankelijk stond het ondersteboven en achterstevoren, maar lang voordat het de onderrand van zijn lessenaar bereikte en goedom kwam te staan, wist Ender al wat er stond.

DRIETJE

Ender grijnsde. Hij was het die had uitgeplust hoe je boodschappen kon sturen en hoe je ze kon laten wandelen — en al was de boodschap van zijn anonieme vijand dan een scheldwoord, de manier waarop hij werd bezorgd was een compliment. Het was niet zijn schuld dat hij een Drietje was. Dat had de regering bedacht, zij hadden er opdracht voor gegeven — anders had Ender als Drietje toch nooit hier op school kunnen komen. En nu was de monitor verwijderd. Het experiment-Andrew Wiggin was dus niet geslaagd. Hij was ervan overtuigd dat ze als het mogelijk was maar wat graag de uitzonderingsregels nietig zouden verklaren die het mogelijk hadden gemaakt dat hij geboren werd. Experiment niet geslaagd, dus uitwissen de hele boel.

De bel rinkelde. Iedereen begon aan de afsluitprocedure voor zijn lessenaar, of tikte nog vlug een herinneringsboodschap voor zichzelf in. Weer anderen kopieerden lessen of gegevensbestanden naar hun computer thuis. Een paar kinderen stelden zich op bij de printers omdat er nog iets werd uitgeprint dat ze wilden laten zien. Ender spreidde zijn handen over het kinderformaat-toetsenbord aan de rand van zijn lessenaar en vroeg zich af hoe het zou voelen om net zulke grote handen te hebben als grote mensen. Wat zou dat grof en onhandig voelen, met van die dikke, stompe vingers en die vlezige handpalmen. Ze hadden natuurlijk wel grotere toetsenborden — maar hoe konden hun dikke vingers in hemelsnaam een dun lijntje trekken zoals Ender dat kon; een dun lijntje zo nauwkeurig dat hij het vanuit het midden naar de rand van zijn lessenaar zevenennegentig spiraalwindingen kon laten maken zonder dat de lijnen elkaar raakten of overlapten. Dan had hij tenminste wat te doen terwijl de juf doorzeurde over rekenen. Rekenen! Valentine had hem rekenen geleerd toen hij drie was.

‘Gaat het wel, Andrew?’

‘Ja juf.’

‘Je mist de bus hoor.’

Ender knikte en stond op. De andere kinderen waren al weg. Maar ze zouden gerust wel op hem staan wachten, de rotkinderen. Zijn monitor die hoorde wat hij hoorde en zag wat hij zag, reed niet meer mee op zijn nek. Ze konden zeggen wat ze wilden. Ze zouden hem nu misschien wel slaan — nu kon niemand hen meer zien en dus zou niemand Ender te hulp komen. De monitor had zo zijn voordelen, en die zou hij missen.

Het was Stilson natuurlijk. Hij was niet echt groter dan de meeste andere kinderen, maar hij was wel groter dan Ender. En hij had een paar anderen meegenomen. Dat deed hij altijd.

‘Hé Drietje.’

Niet antwoorden. Niks zeggen.

‘Hé Drie, we hebben het tegen jou, Drie, hé kruiperdvriend, we hebben het tegen jou.’

Weet niks terug te zeggen. Alles wat ik zeg maakt het alleen maar erger. Gewoon m’n mond houden dus.

Hé, Drietje, hé drol, je bent mooi gezakt, hè? Dacht dat je heel wat beter was dan wij hè, maar nou ben je je klikspaan kwijt, Droldrie, je hebt een pleister in je nek.’

‘Mag ik er nu door?’vroeg Ender.

‘Mag hij er nu door? Zullen we hem er door laten?’Ze begonnen allemaal te lachen. ‘Natuurlijk mag je er door. We laten eerst je arm door en dan laten we je reet door en dan misschien een stukje van je knie.’

Nu begonnen de anderen ook mee te jouwen. ‘Droldrie heeft z’n klikspaan nie. Droldrie heeft z’n klikspaan nie.’

Stilson gaf hem met één hand telkens een zet; en iemand die achter hem stond duwde hem dan weer terug in de richting van Stilson.

‘Wiegje gaat van wik-wak,’zei iemand.

‘Tennis!’

‘Ping-pong!’

Dit zou niet prettig aflopen. En dus besloot Ender dat hij liever niet degene wilde zijn die er uiteindelijk het beroerdst af kwam. De eersTVolgende keer dat Stilsons arm naar voren kwam om hem een zet te geven, graaide Ender naar de arm. Hij miste.

‘O, wil je vechten? Wil je vechten, Droldrie?’

De lui achter Enders rug grepen hem van alle kanten beet en hielden hem vast.

Ender had helemaal geen zin om te lachen, maar hij lachte toch. ‘Tjee, moeten jullie met zo veel zijn om één Drietje aan te kunnen?’

‘Wij zijn mensen , geen Drietjes , drollekop. Jij bent zo sterk als een muizescheet!’

Maar ze lieten hem wel los. En zodra ze dat deden gaf Ender een hoge, harde trap die Stilson vierkant op zijn borstbeen raakte. Hij viel als een blok op de grond. Ender stond stomverbaasd — hij was helemaal niet van plan geweest om Stilson met één schop omver te maaien. Het kwam helemaal niet bij hem op dat Stilson zo’n vechtpartijtje als dit niet serieus nam, dat hij helemaal niet rekende op een echte wanhoopsknal.

De anderen deinsden in eerste instantie achteruit en Stilson bleef doodstil liggen. Ze vroegen zich allemaal af of hij dood was. Maar Ender probeerde een manier te bedenken om wraakacties te voorkomen. Om ervoor te zorgen dat ze hem niet morgen met de hele troep tegelijk zouden grijpen. Ik moet deze knokpartij nu definitief winnen, anders kan ik in het vervolg iedere dag knokken en wordt het alleen maar steeds erger.

Ook al was hij nog maar zes jaar oud, Ender kende de stilzwijgende regels van de manhaftige ongewapende strijd. Het was verboden om een tegenstander te raken die hulpeloos op de grond lag; dat zou alleen een beest doen.

En dus liep Ender op Stilsons liggende gestalte af en gaf hem nog een schop, een gemene trap tegen zijn ribben. Stilson kreunde en rolde bij hem vandaan. Ender liep om hem heen en schopte hem nog een keer, in zijn kruis. Stilson kon geen geluid meer uitbrengen; hij vouwde zich geluidloos dubbel terwijl de tranen uit zijn ogen stroomden.

Toen keek Ender de anderen onverschillig aan. ‘Misschien waren jullie van plan om me met zijn allen te grijpen. Jullie zouden me vast wel behoorlijk in elkaar kunnen slaan. Maar onthou goed wat ik met mensen doe die mij kwaad proberen te doen. Vanaf dat moment zouden jullie je al maar afvragen wanneer ik je te grazen zou nemen, en hoe erg het zou zijn.’Hij gaf Stilson een schop in zijn gezicht. Bloed uit zijn neus gulpte spetterend op de grond. ‘Het zou niet zo erg zijn als dit,’zei Ender, ‘erger nog.’

Hij draaide zich om en liep weg. Er kwam niemand achter hem aan. Hij sloeg de hoek om en liep de gang naar de bushalte in. Hij kon de jongens achter zijn rug horen zeggen: ‘Tjee, moet je hem eens zien. Helemaal in de vernieling.’Ender liet zijn hoofd tegen de muur van de gang zakken en huilde tot de bus kwam. Ik ben net als Peter. Als ze mijn monitor weghalen, ben ik net als Peter.

‘Goed, dus die is eruit. Hoe doet hij het?’

‘Als je een paar jaar in iemands lijf huist, raak je eraan gewend.

Als ik nu naar zijn gezicht kijk, kan ik niet uitmaken wat er in hem omgaat. Ik ben niet gewend om zijn gezichtsuitdrukkingen te zien. Ik ben gewend om ze te voelen.’

‘Kom op zeg, we hebben het hier niet over psychoanalyse. Wij zijn militairen, geen medicijnmannen. Je hebt hem net de aanvoerder van een groep pestkoppen in elkaar zien slaan.’