Harry Harryson: Doodsstrijd op Pyrrus

‘Iemand naar de radio en de praters zeggen dat de aanval op moet houden,’ zei Jason. Hij vond het communicatiescherm en zette het aan. Kerks gezicht staarde hem met wijdopengesperde ogen aan van het scherm.

‘Jij!’ zei Kerk, de woorden uitspuwend als een vloek.

‘Ja, ik,’ antwoordde Jason. Hij praatte zonder op te kijken terwijl zijn handen bezig waren op het bedieningspaneel.

‘Luister goed, Kerk — en twijfel niet aan wat ik zeg. Ik mag dan niet weten hoe ik met dit schip moet vliegen, maar ik weet heel goed hoe ik er een uit elkaar moet laten vliegen. Hoor je dat geluid?’

Hij haalde een handel over en ergens in het schip begon een pomp te dreunen. ‘Dat is de hoofdbrandstofpomp. Als ik hem laat lopen — wat ik nu nog niet zal doen — zal de stuwkamer heel gauw vollopen met ruwe brandstof. Er zoveel in laten lopen dat het de achtersteven uitloopt. Wat denk je dat er dan zou gebeuren met je enige ruimteschip als ik dan op de ontstekingsknop druk? Ik vraag je niet wat er met mij gaat gebeuren, dat kan je toch niet schelen — maar dit schip heb je nodig! Om in leven te blijven!’

Het was nu doodstil in de cabine. De mannen die het schip veroverd hadden keerden hun gezicht naar hem toe. Kerks stem kraakte luid door de ruimte.

‘Wat wil je, Jason? Wat ben je van plan? Waarom heb je die beesten daar binnen gehaald?’ Zijn stem kraakte en brak af toen zijn woede hem overmande en verstikte.

‘Pas op je woorden, Kerk,’ zei Jason met een zachte dreiging. ‘Deze mannen hier waar jij over praat zijn de enigen op Pyrrus die een ruimteschip hebben. Als je wilt dat ze het met je delen moest je maar eens wat vriendelijker praten. En kom nou maar hierheen en neem Brucco en Meta mee.’

Jason keek naar het rode opgezette gezicht van de oudere man en voelde bijna medelijden.

‘Kijk niet zo ongelukkig, dit is niet het einde van de wereld. Eigenlijk is het juist het begin. Wat anders, laat dit kanaal open als je weggaat. Laat ieder scherm van de stad erop aansluiten, zodat iedereen kan zien wat hier gebeurt. Controleer of alles opgenomen wordt, dan kunnen we het later nog eens afdraaien.’

Kerk wilde iets zeggen, maar bedacht zich. Hij verdween van het scherm, maar het bleef aan. En liet aan de hele stad zien, wat er zich in de controlekamer afspeelde.

Het gevecht was voorbij. Het was zo plotseling opgehouden dat het feit nog niet helemaal bezonken was. Rhes wreef zijn hand tegen het glimmende metaal van het controlepaneel en liet zich door de werkelijkheid van de aanraking overtuigen. De andere mannen liepen rond, keken door de kijkschermen naar buiten en namen de vreemde mechanismen van de kamer gretig in zich op.

Jason was lichamelijk uitgeput, maar hij kon het niet laten merken. Hij opende de verbandkist van de piloot en groef net zo lang tot hij de stimulerende pillen gevonden had. Drie van die vergulde pilletjes verdreven alle vermoeidheid uit zijn lichaam en hij kon weer helder denken.

‘Luister naar me!’ schreeuwde hij. ‘Het gevecht is nog niet afgelopen! Ze zullen alles proberen om het schip terug te heroveren en daar moeten we voor klaar staan. Ik wil dat één van de technici deze panelen naloopt om de sluisbediening te vinden. Controleer of alle luiken en deuren gesloten zijn. Stuur er desnoods een paar man heen om het te controleren. Draai alle schermen aan om in iedere richting te kunnen kijken, zodat niemand ongemerkt bij het schip kan komen. We hebben een wacht nodig in de machinekamer, mijn controle zou afgesneden kunnen worden als ze daar inbreken. En het hele schip moet doorzocht worden om te kijken of er misschien nog iemand met ons is ingesloten.’

De mannen hadden nu iets te doen en voelden zich opgelucht. Rhes verdeelde hen in groepjes en zette hen aan het werk. Jason bleef bij de controles, zijn hand vlak bij de pomphandel. De strijd was nog niet voorbij.

‘Daar komt een truck aan,’ riep Rhes. ‘Langzaam.’

‘Zal ik hem opblazen?’ vroeg de man bij de vuurleiding.

‘Niet vuren,’ zei Jason. ‘Wacht tot we kunnen zien wie het is. Als het de mensen zijn die ik hierheen heb ontboden, laat ze dan door.’

Terwijl de truck langzaam naderde volgde de schutter ze in zijn vizier. Er zat een chauffeur in met drie passagiers Jason wachtte tot hij er zeker van was wie het waren.

‘Dat zijn ze,’ zei hij. ‘Houd ze vast bij het luik, Rhes, en laat ze een voor een binnenkomen. Ontwapen ze bij hun binnenkomst, en kijk daarna hun hele uitrusting na. Het is niet te zeggen wat voor verborgen wapenen ze bij zich kunnen hebben. Wees in het bijzonder voorzichtig met Brucco, hij is die dunne met een gezicht als de snede van een bijl — en zorg ervoor dat je alles van hem afneemt. Hij is een specialist op het gebied van wapenen en overleving. En breng de chauffeur ook hier; we willen niet dat hij terug gaat om van het opengebroken luik en hoe het met onze wapens gesteld is te vertellen.’

Het wachten was zwaar. Zijn hand bleef naast de pomphandel, ook al wist hij dat hij hem nooit zou kunnen gebruiken. Als de anderen maar dachten dat hij het wel zou doen. Er klonk gestamp en sputterend gevloek in de gang en de gevangenen werden naar binnen geduwd. Jason keek even naar hun moordzuchtige uitdrukking en hun gebalde vuisten voordat hij Rhes riep.

‘Zet ze tegen de muur en hou ze in de gaten. Boogschutters, houdt je wapens klaar.’ Hij keek naar de mensen die eens zijn vrienden waren geweest en nu verteerd werden door haat jegens hem. Meta, Kerk en Brucco. De chauffeur was Skop, de man die Kerk eens had aangewezen om hem te bewaken. Hij zag eruit of hij ieder moment zou barsten nü de rollen omgekeerd waren.

‘Let goed op,’ zei Jason. ‘Want jullie leven hangt ervan af. Blijf met je rug tegen de muur staan, en probeer niet dichterbij te komen dan je nu bent. Als je dat toch doet, wordt je onmiddellijk neergeschoten. Als we alleen waren, zou iemand ongetwijfeld bij me kunnen komen voor ik de handel over had kunnen halen. Maar we zijn niet alleen. Jullie hebben Pyrraanse spieren en reflexen — maar de boogschutters ook. Probeer het niet, want het is waaghalzerij. Het is zelfmoord. Ik vertel je dit voor je eigen veiligheid. Dan kunnen we in alle rust praten zonder dat iemand zijn geduld of zijn humeur verliest en plotseling neergeschoten wordt. Er is geen ontkomen aan. Je bent gedwongen te luisteren naar alles wat ik zeg. Je kunt niet ontsnappen of mij doodmaken. De oorlog is voorbij.’

‘En we hebben verloren — en allemaal door jou, jij verrader,’ grauwde Meta.

‘Verkeerd op alle fronten,’ zei Jason effen. ‘Ik ben geen verrader omdat ik mij ter beschikking stel aan alle mensen op deze planeet, binnen of buiten de ommuring. Ik heb het nooit anders voorgespiegeld. En wat verliezen betreft, je hebt niets verloren. In feite heb je gewonnen. Je hebt de oorlog tegen de planeet gewonnen, als je nu maar naar me wilt luisteren.’ Hij keerde zich naar Rhes die in boze verwarring zijn wenkbrauwen fronste. ‘Natuurlijk hebben jouw mensen ook gewonnen, Rhes, geen oorlog meer met de stad, jullie zullen medicijnen krijgen, contact met mensen buiten de planeet, alles wat je wilt.’

‘Neem me niet kwalijk als het cynisch klinkt,’ zei Rhes. ‘Maar je belooft alle goeds in het heelal aan iedereen. Dat zal een beetje moeilijk te verwezenlijken zijn, als onze belangen zo tegengesteld zijn.’

‘Je raakt meteen het belangrijkste punt,’ zei Jason. ‘Dank je. Deze warhoop zal opgeruimd worden door ervoor te zorgen dat ieders belangen niet langer tegengesteld zijn. Vrede tussen stad en land en een eind aan een zinloze oorlog die jullie gevoerd hebben. Vrede tussen de mens en de Pyrraanse levensvormen, want die oorlog is de grondslag van al jullie moeilijkheden.’

‘Die man is gek,’ zei Kerk.