Walter Williams - Rozpad

— Czy wspominałem, że porucznik Sula i kapitan Martinez przesyłają sobie wzory matematyczne? — zwrócił się Foote do Morgana, pełniącego obowiązki dowódcy statku.

Ten nie okazał szczególnego zainteresowania. Pod oczami miał ciemne plamy, na twarzy zmarszczki, których miesiąc temu nie było.

— To miłe — stwierdził.

— Próbują z Martinezem zmodyfikować cały nasz system taktyczny, czerpiąc z doświadczeń przy Magarii — powiedział Foote. — Najwyraźniej Martinez bardzo się liczy z jej zdaniem.

Morgan już zamierzał włożyć do ust kawałek płaskiego chleba, ale się zawahał.

— Martinez konsultuje się z panią w sprawach swej taktyki? — spytał.

Najwyraźniej dziwiło go, że kapitan porucznik lord Gareth Martinez, który był przecież osobą sławną, zwraca się do najmłodszego porucznika na „Delhi” o opinię na temat manewrów swojej eskadry.

— Pyta mnie o zdanie — potwierdziła Sula ostrożnie.

— No więc może podzieliłaby się pani tym z nami — zasugerował Morgan, żując chleb.

Nie miała sił na wykład, przekazała tylko zwierzchnikom krótkie wyjaśnienie; zacinała się, choć nie oplatała wątków.

Foote słuchał z wielkim skupieniem i przez cały czas nie wygłosił żadnej złośliwej ani obraźliwej uwagi. Przełączył ścienne wideo na Displej Matematycznych Konstruktów i zdziwionym oczom Suli ukazały się wzory, które poprzedniego wieczoru wysłała do Martineza.

— Ściągnąłem to z twojej wiadomości — przyznał.

Morgan przebiegł formuły wzrokiem najpierw szybko, potem jeszcze raz, ale wolniej, linijka po linijce.

— Warto wyjaśnić to szczegółowo — powiedział.

Sula spiorunowała Foote’a zmęczonym wzrokiem, ale wykonała polecenie oficera pełniącego obowiązki kapitana.

Martinez patrzył z dziką fascynacją na displej pokazujący dziesięć wrogich żagwi, i dał sobie dodatkowe pół sekundy — chciał mieć pewność, że jego głos zabrzmi spokojnie.

— Komunikat dla eskadry — ogłosił. — Zakończyć przyśpieszanie o… — spojrzał na chronometr — …dokładnie o 25:34:01.

Wrócił do wyznaczania trajektorii. Ponieważ wormhole Hone-bar Jeden i Dwa dzieliła odległość 4,2 godziny świetlnej, Naksydzi wlecieli w istocie do układu nieco ponad cztery godziny temu i hamowali, jakby zamierzali zostać w układzie Hone-bar. Dokładne wyznaczenie ich obecnej pozycji było niemożliwe, ale wydawało się, że kierują się nieco w bok od floty Martineza, chcą oblecieć słońce Hone-bar i procować ku planecie. Po pewnym czasie dostrzegą, jak eskadra Martineza wpada, lecąc z rozgrzanymi żagwiami silników i bijącymi radarami, i rozpoznają, że to wrogowie.

Eskadra Martineza wcale nie obrała kierunku na Hone-bar, ale zmierzała ku Soq — gazowemu gigantowi — po trajektorii, która rzuci ją w stronę słońca układu po obszernych krzywych wokół jeszcze trzech gazowych gigantów, a potem z powrotem przez Hone-bar Jeden do Zanshaa. Zmierzali do słońca pod znacznie ostrzejszym kątem niż Naksydzi i jeśli nikt z nich nie zmieniłby kursu, Martinez przeciąłby trajektorię wroga po przeciwnej stronie słońca.

Do tego jednak nie dojdzie. Naksydzi przelecą za słońcem i rozpędzą się ku Hone-bar i eskadrze, a potem antymateria bluzgnie z pustki i zginie wielu ludzi.

Martinez przyglądał się uważnie displejowi i uświadomił sobie, że komunikat nie został mu powtórzony.

— Shankaracharya! Komunikat do eskadry! — krzyknął.

— Och, przepraszam lordzie kaporze. Proszę powtórzyć.

Klatka Shankaracharyi znajdowała się za Martinezem, Martinez więc nie mógł go zobaczyć, tylko słyszał jego głos w słuchawkach hełmu.

Martinez cedził słowa przez zaciśnięte zęby. Chciałby spojrzeć Shankaracharyi prosto w oczy i przekazać mu całą swą złość.

— Komunikat do eskadry: zakończyć przyśpieszanie o… — spojrzawszy na chronometr, zobaczył, że pierwotny termin już minął — …25:35:01.

— 25:35:01, milordzie. — Zapadła chwila ciszy, gdy Shankaracharya przekazywał wiadomość. Potem powiedział: — Lordzie kaporze, jest wiadomość od innych jednostek eskadry. Widzą żagwie silników wroga. Czy chce pan współrzędne?

— Nie. Tylko potwierdź. Silniki. — Martinez zwrócił się do chorążego pierwszej klasy Mabumby, który siedział w sterowni silników. — Silniki: wyłączyć silniki o 25:35:01.

— Wyłączyć silniki o 25:35:01, lordzie kaporze.

— Shankaracharya.

— Tak jest, milordzie?

Specjalnie zaczekał na potwierdzenie od młodszego porucznika, nie chciał bowiem, by akurat ta wiadomość się zagubiła.

— Komunikat do dowódcy eskadry Do-faqa przez stację wormholu. Poinformuj go, że dziesięć wrogich statków właśnie wleciało do układu Hone-bar. Podaj kurs i prędkość.

— Tak jest, milordzie. Dziesięć statków wroga, kurs i prędkość do dowódcy eskadry.

„Korona” nie mogła komunikować się bezpośrednio z Do-faqiem, jeśli po drodze był wormhol, ale po obu jego stronach znajdowały się stacje przekaźnikowe, wyposażone w silne lasery łączności. Przez wormhole stacje transmitowały wiadomości, rozkazy i dane, oplatając całe imperium sieciami monochromatycznego światła.

Rozległ się sygnał ostrzegający o zmniejszanej grawitacji, silniki nagle wyłączono i Martinez zaczął się unosić swobodnie w swojej uprzęży. Odetchnął głęboko — jego żebra i mostek zatrzeszczały. Dostrzegł, jak Vonderheydte nad konsolą uzbrojenia, a potem Mabumba od stacji sterowania silnikami rzucają mu porozumiewawcze spojrzenie.

Mabumba należał do pierwotnej załogi „Korony”; pomógł mu wykraść statek zbuntowanym Naksydom. Również Tracy i Clarke, operatorzy czujników, byli weteranami. Praktykant nawigacji Diem — teraz awansowany na drugiego nawigatora — siedział podczas ucieczki na tym samym miejscu co teraz, podobnie jak pilot Eruken. Obaj mieli wsparcie praktykantów.

Kadet Kelly, która pełniła funkcję zbrojeniowca podczas ucieczki od Naksydów, wróciła do swego poprzedniego zajęcia pilota szalupy i teraz prawdopodobnie siedziała w szalupie numer jeden, gotowa do akcji. Vonderheydte zastąpił ją w klatce zbrojeniowca, mając do pomocy praktykanta, a oryginalne stanowisko Vonderheydte’a — jako oficera łączności — zajął teraz Shankaracharya i miał wsparcie sygnalisty-praktykanta Mattsona.

To byli niezawodni załoganci. Martinez mógł również liczyć na starszego inżyniera Maheshwariego z sekcji silników, również weterana poprzednich podróży „Korony”. Martinez bardzo żałował, że Kelly nie jest w obsadzie sterowni. Nie był optymistą co do jej szans w nadchodzących wydarzeniach; tylko jeden pilot szalupy przeżył przy Magarii, a była nim Sula.

Musiał troszczyć się nie tylko o Kelly — musiał dbać o wszystkich. Również o załogi innych statków eskadry.

Uświadomił sobie, że ludzie na „Koronie” nie wiedzą o czekającym starciu z wrogiem. Wiedziała tylko obsada sterowni oraz przypuszczalnie ci, którzy byli z Dalkeith w sterowni pomocniczej.

Lepiej im teraz powiedzieć, postanowił.

— Łączność: ogłoszenie ogólne dla załogi statku. — Poczekał, aż na jego displejach rozbłyśnie światełko, oznaczające, że głos dociera na żywo do całego statku.

— Tu kapitan. Kilka minut temu weszliśmy do układu Hone-bar. Wkrótce po naszym przejściu przez wormhol czujniki odkryły żagwie eskadry bojowej rebeliantów, która wchodziła do układu przez Wormhol Dwa. Według wszelkiego prawdopodobieństwa za kilka godzin czeka nas ciężka bitwa.

Przerwał, zastanawiając się, co dalej. W tym miejscu błyskotliwy dowódca próbowałby zapewne wygłosić olśniewające przemówienie, zapalić swych ludzi do bohaterstwa i odważnych czynów.