Уэйд Миллер - Гадзiна памяцi (на белорусском языке)

Потым нейкi час здавалася, што адбылося сапраўднае паляпшэнне. Джэкi зноў адчуў жаданне, каб яму дапамаглi. Хоць ён сядзеў са збянтэжаным выглядам i неахвотна iшоў на размову, але тое, што я гаварыў, слухаў уважлiва. Ён, як i раней, хутка прымаў канчатковыя рашэннi палепшыць свае паводзiны, але цяпер, як мне здавалася, большасць iх выконваў. Прызнаўся, што бязмэтна блукае ноччу па вулiцах горада, але ўжо без актаў дробнага вандалiзму. А таксама, што па-ранейшаму адчуваў шалёныя позвы, але цяпер, як ён заявiў са змрочным гонарам, перамагаў iх. Але самым значным было тое, што ён не гаварыў так часта, як раней, пра Лiнду i больш не пiсаў ёй эратычныя лiсты.

Упершыню я пачаў верыць, што настаў паваротны момант i што Джэкi хутка будзе пры сваiм розуме.

У адзiн чацвер ён прыйшоў у вельмi ўзрушаным стане. Вiдаць, паўгадзiны ён моўчкi круцiўся ў вялiкiм скураным крэсле, нават не гледзячы ў мой бок. За ўвесь час ён толькi раз выкрыкнуў:

- Паскудная распуснiца - што б з ёй нi здарылася, яна гэта заслужыла!

Я iнстынктыўна здагадаўся, каго ён меў на ўвазе, але вырашыў упэўнiцца.

- Лiнда?

- Ну, я ўсё бачу. Учора вечарам, праз акно яе дома, яна i гэта тупая жывёла, за якога яна выйшла замуж, цалуюцца, абдымаюцца, дурацца - не хапiла нават прыстойнасцi апусцiць шторы.

- Джэкi, ты абяцаў...

- Ад гэтага робiцца моташна. - Ад злосцi ён сцiснуў кулакi. - Скача па пакоi ў адных майтках, а гэты iдыёт сядзiць i лыбiцца, а ўвесь гэты час на яго месцы павiнен быў быць я. - I дадаў недарэчы: - А на вячэру ў iх быў бiфштэкс.

Я панура слухаў, як Джэкi ўсё больш юшыўся, пераказваючы кожную непрыемную падрабязнасць таго, што рабiлi Лiнда i яе муж. Ён праседзеў цэлы вечар на кукiшках на пажарнай лесвiцы каля iх кватэры, назiраючы i слухаючы, што рабiлася за вокнамi. Нарэшце я перабiў яго.

Здавалася, ён не пачуў маёй заўвагi.

- На станiку, злева - сэрца з карункаў. Нiчога больш прыгожага я не бачыў - такое прыгожае, што хацелася сарваць.

- Джэкi, паслухай! Час спынiцца!

- Я нiчога не зрабiў. - Ён хiтравата паглядзеў на мяне. - Чаго гэта вы так хвалюецеся?

- Тое, што ты зрабiў, было даволi гнюсна, - адказаў я са злосцю. Я вымушаны быў прыкласцi намаганнi, каб супакоiцца. - Ты ж разумны чалавек, Джэкi, i ведаеш, чым канчаюцца такiя паводзiны. Я паверыў, што мы разам з табой зможам вырашыць твае праблемы. Але яшчэ некалькi такiх учынкаў - i я буду вымушаны звярнуцца па дапамогу збоку.

Ён устаў i нахiлiўся нада мной, неяк дзiўна ўтаропiўшыся ў мой твар.

- Але я не думаю, што вы сапраўды хочаце мяне вылечыць, доктар. Я думаю, што вы хутчэй мною цешыцеся.

Сказаўшы гэта, ён пайшоў.

Я праседзеў рэштку адведзенай на яго вiзiт гадзiны, утаропiўшыся ў тэлефон i вырашаючы для сябе, цi трэба патэлефанаваць палiцыi i тым самым палажыць канец усёй гэтай справе. Але я не мог прымусiць сябе ўзяць слухаўку. Яшчэ адна сустрэча, вырашыў я, i я буду ведаць дакладна. Да таго ж я быў абсалютна ўпэўнены, не маючы на гэта падстаў, што Джэкi вернецца.

Ён вярнуўся ў звычайны час, у наступны чацвер, спакойны i самаўпэўнены. Я таксама iмкнуўся схаваць сваю нервовасць.

- Джэкi, ты думаў пра нашу папярэднюю размову? - спытаў я.

Ён усмiхнуўся, абышоў стол i спынiўся, схiлiўшыся нада мной.

- Ну, зразумела.

- Тады, я мяркую, ты прыйшоў да якога-небудзь рашэння.

- Так, я канчаткова вырашыў. Я збiраюся выправiцца пасля гэтага.

- Пасля гэтага? - Ад таго, што я глядзеў на яго знiзу ўверх, у мяне пачало ламаць шыю. - Пасля чаго?

- Пасля таго як я займуся Лiндай. Вось што мне было патрэбна ўвесь час выгнаць з сябе нячысты дух. I тады я змагу стаць добрым раз i назаўсёды. - У яго звонкiм голасе чулася палёгка i хлапчуковая захопленасць. - Гэта такi просты спосаб лячэння.

Я з цяжкасцю мог гаварыць, пачуўшы такую фантастычную прапанову.

- Джэкi, - прашаптаў я, - ты памыляешся. Як ты мог нават падумаць...

- Усяго толькi адзiн апошнi дрэнны ўчынак, - аб'явiў ён. У кутку яго рота блiснула слiна. - Вось тады ўсё будзе скончана. Вы ведаеце, што я мушу гэта зрабiць, доктар. Таму паклiчце яе сюды i дазвольце мне гэта здзейснiць. - Ён пачаў расшпiльваць кашулю.

- Не! - крыкнуў я. - Справа заходзiць занадта далёка! Сядай i падумай, наколькi гэта ўсё немагчыма!

- Але гэта будзе так проста. Я мацнейшы за яе, гэтак жа як я мацнейшы за вас. I, акрамя нас, тут нiкога больш няма.

Тое, што ён сказаў, была праўда. У гэты момант уладаром быў Джэкi. Але я ўсё ж звярнуўся да яго з апошнiм заклiкам.

- Джэкi, ты хоць бы падумаў, што можаш зрабiць самому сабе! Падумай аб вынiках! Падумай, што яны зробяць з табой!