Франтишек Олехнович - У капцюрох ГПУ

Калi прыходзiць радоўка на загадзя нагледжаную ахвяру, дык роля таго, хто трымае памiж рукамi «лёсы», канчаецца. Ён адсоўваецца, а на ягонае месца хуценька становiцца iншы ўдзельнiк гульнi, агаляючы… нiжнюю частку цела.

Ахвяра, не спадзяючыся подступу, доўга шукае вуснамi свайго «лёсу», урэшце вочы адвязваюць, i ён толькi тады даведваецца, якiя нягодныя кпiнкi зь яго састроiлi.

Ёсьць цэлы рад падобных гульняў, але пяро мае ня можа апiсваць iх, не абражаючы маральнага пачуцьця чытача. Дык лепш аб iх замаўчу.

Найчасьцей ахвярамi гэтых зьдзекаў бываюць новапрыбылыя вязьнi. I гора такому навiчку, калi трапiць у камару, дзе бальшыню становяць крымiналiстыя. Дорага абходзiцца яму прыймо ў гэткую кампанiю.

Справядлiвасьць вымагаець адзначыць, што часта й палiтычныя вязьнi (ка-эры) таксама бяруць удзел у падобных «гульнях».

Гумар выяўляецца i ў васаблiвых назовах, якiя даюць сьмяротнаму прысуду. У вастрожнай гутарцы зажым: быў расстрэлены, кажуць: паехаў на допыты да Дзяржынскага або: паехаў на месяк.

Нават перад аблiччам такое вялiкае таямнiцы, як сьмерць, шыбенiчны гумар шчырыць свае струхлелыя зубы. Быццам гумар сярэднявечных чараўнiцаў, якiя зь гiстэрычным сьмехам узыходзiлi на падрыхтаванае для iх вогнiшча.

Раз на год, увосенi, прыяжджала на Салоўкi зложаная з вышэйшых агентаў ГПУ камiсiя з Масквы, якой быў даручаны перагляд справаў, разгляд характарыстык вязьняў i ў сувязi з гэтым — зьменшаньне кары.

У праграму ўрачыстага спатканьня камiсii ўваходзiў таксама спэктакль у салавецкiм тэатры.

Лiтаратараў у нас было даволi. Было дадзена заданьне: напiсаць на прыймо камiсii адмысловае «рэв'ю».

У 1928 годзе была паказана на сцэне салавецкага тэатру рэв'ю п. н. «Генеральная поверка», напiсанае адным iз салавецкiх пiсьменьнiкаў. Хаця галоўнай тэмай досьцiпаў аўтаравых было самабiчаваньне, значыцца паказаньне ў благiм асьвятленьнi сваiх таварышоў-вязьняў, аднак яму ўдалося ўвесьцi туды i колькi куплетаў, у якiх гiранiчна гаворыцца аб лягерных дачыненьнях.

Прыкладам:

Або яшчэ:

Важныя госьцi сядзелi ў першых радох i, слухаючы, пакладалiся ад сьмеху.

А акторы, якiя выступалi перад iмi, мелi на думцы толькi адно: спадабацца сваiм паном, выклiкаць да сябе iхную ласкавую увагу — а мо скiнуць хоць адзiн год цяжкое няволi?

Але ў мамэнт, калi трэсьлiся ад сьмеху жываты тых, хто «наградил нас Соловками», справа ўжо была закончаная, сьпiс падпiсаны, лёсы разьвязаныя.

Колькi-ж няспраўджаных надзеяў, колькi расчараваньняў. А як параплаў плыў ужо з камiсiяй назад да Кемi, не ў ваднэй камары паўтаралi ўпаўголасу пачутую iз сцэны песьню:

Пяялi, сьмяялiся… празь слезы.

У гэтых словах песьнi была зьняможаная роспач нявольнiка, якому ягоны пан загадаў весялiць сябе.

Штодня параплаў «Глеб Бокiй» цягнуў за сабой на буксiры вялiзную барку, якая ад iмя ведамай нямецкай камунiсткi называлася «Клара Цэткiн». Штодня прыбывалi ўсё новыя ды новыя партыi арыштантаў. Штодня на палубе i пад палубай «Глеба» i «Клары» сотнi вязьняў ехалi на свой страшны лёс.

Гэтыя новыя масы засуджаных на гiбель людзей усмоктвалiся рознымi аддзеламi лягеру на салавецкiм абтоку.

Пакуль адбудзецца разьмяшчэньне, трэба было адбываць карантын у цэнтры салавецкага жыцьця, у Крамлi або недзе блiзка. Вызначаная дзеля гэтае мэты рота ўжо даўно была перапоўненая. Людзi спалi на нарах, пад нарамi, дзе пападзя. Новыя транспарты пачалi зьмяшчацца ў пустых стайнях i хлявох «Сельхозу». Тутака ў брудзе, на сьмярдзючай саломе, у мокрадзi, цесна адзiн пры адным, ляжалi прафэсiянальны злодзей i прафэсар унiвэрсытэту, вясковы земляроб — кулак i б. царскi гэнэрал. Вошы страшэннай масай пакрывалi целы й рызьзё гэтых няшчасных людзей.

Увосень 1928 году неяк у вадзiн дзень разыйшлася чутка, якую шапталi з вуснаў у вусны, бо голасна гаварыць аб гэтым тымчасам яшчэ нельга было, — што ў стайнях «Сельхозу» хварэюць на плямiсты тыфус. Хутка салавецкая больнiца аказалася перапоўненай. Пад хворых пазаймалi й iншыя памешчаньнi. Празь нейкi час зачынiлi тэатр якi запоўнiлi тапчаны з хворымi. У прадпрыёмствах, дзе працавала вялiкшая колькасьць людзей, работы спынiлi. Было забаронена хадзiць iз роты ў роту. Калi ў камары нехта захварэў, яго выносiлi ў больнiцу, а камару зачынялi на ключ, i ўсе вязьнi — жыхары камары — мусiлi тамака адбыць двохтыднёвы карантын. Абеды прыносiў iз кухнi днявальны.