Вацлаў Ластоўскі: Што трэба ведаць кожнаму беларусу

Магутны Божа! Ўладар сусьветаў,
Вялізных сонцаў і сэрц малых,
Над Беларусяй ціхой і ветлай
Рассып праменьне Свае хвалы.

Дай спор у працы штодзённай, шэрай,
На лусту хлеба, на родны край.
Павагу, сілу і веліч веры
У нашу праўду, у прышласьць — дай!

Дай урадлівасьць жытнёвым нівам,
Учынкам нашым — пашлі ўмалот.
Зрабі магутнай, зрабі шчасьлівай
Краіну нашу, і наш народ!

Над гонар і славу,
Народную справу
Над чары каханьня
І перакананьне,
Што розум дыктуе,
Заўсёды я волю,
Ня здраджу ніколі.

Хай хмара навісьне
Над соннай зямлёю,
Хай гора прыцісьне
Зялезнай рукою, —
Я роднае мовы,
Ня кіну ў нядолі,
Ня здраджу ніколі.

Бушуе хай бура,
Віхор хай злуецца.
Хай вецер панура
Завые на рэчцы, —
Я роднага краю,
Што рвецца да волі,
Ня здраджу ніколі.

Хай гром з пярунамі.
Грыміць і страляе,
Маланка агнямі
Хай бліскае, зьзяе, —
Свайго я народу —
Бяз хлеба і волі —
Ня здраджу ніколі.

Хай срэбра, дукаты
Мне сыплюць пад ногі
І скажуць: «Багаты
Будзь! Кінь род убогі!».
Я плюну з пагардай,
Народу-ж і волі
Ня здраджу ніколі.

Да самага скону
Усякім прымусам
І сіле прыгону
Скажу: «Беларусам
Па век застануся».
Свае ўласнай волі
Ня здраджу ніколі!

Мы выйдзем шчыльнымі радамі
на вольны родны свой прастор, —
хай воля вечца будзе з намі,
а гвалту мы дамо адпор!

Няхай жыве магутны, сьмелы
наш беларускі родны дух,
штандар наш бел-чырвона-белы,
пакрый сабой народны рух.

На бой, за шчасьце і за волю
народу слаўнага свайго,
браты, цярпелі мы даволі, —
на бой усе да аднаго.

Імя і сілу беларуса
няхай пачуе й бачыць той,
хто сьмее нам нясьці прымусы
і першы выкліча ла бой.

Браты, да шчасьця мы падходзім,
хай гром грыміць яшчэ мацней, —
ў крывавых муках мы народзім
жыцьцё Бацькоўшчыны сваей.

Палыном і быльлём парасьлі, нашы нівы,
Як ня б'емся, ня гнёмся над імі у крук.
Плён зьбіраюць папы з маскалямі, ня дзіва,
Што канае народ твой і ты, Бсларусь!

Але годзе! Мы устанем! Ціхім раньнем, на Усходзе
Ссыплем, згорнем у шапкі залатую зару
I ў сталёвым ад кос і ад песьняў паходзе
Возьмем волю сабе і табе, Беларусь!

Каліноўскі нас кліча і агніста й зацята
На змаганьне за сьвята для мазолістых рук,
За зямлю для аратых, і за сонца ў хатах,
За ўвесь твой народ, за цябе, Беларусь!

Дык ударам, як гром, дык лінём навальніцай,
Дык праб'ёмся-ж крыціцай з-пад зямлі угару,
Каб мядзянай пшаніцай мог зіхцець-каласіцца
Наш загон і бязьмежжы твае, Беларусь!

Гэй сьмялей, гэй далей! Не лякаймася, сьмерці!
Пашы целы і славу сыны падбяруць.
Хоць і зложым на пожнях гарачыя сэрцы,
Але ты будзеш жыць і расьці, Беларусь!