Виктор Шнип - Заўтра была адліга-5

Рабіна

30.10.2016. У гэтым годзе рабіна ў нашым двары чырвоная, як ніколі. Часам, калі бачу яе, узгадваю рабіну, што расце на ўзмежку нашых сотак у вёсцы, а іншым разам Васіля Шукшына і ягоную «Каліну (рабіну) чырвоную». І мне не сумна ад гэтых успамінаў. І я люблю рабіну, якая расце ў нашым двары. Праўда, я ніколі не спыняўся каля яе і не кранаўся ствала. Я люблю яе на адлегласці, бо ў мяне ёсць рабіна, якая расце на ўзмежку нашых сотак у вёсцы.

30.10.2016. Усё навокал прыдуманае некім. І дамы, і дарогі, і платы, і машыны, і мы. І ты нічога не можаш новага прыдумаць акрамя вершаў. Часам з рыфмамі, як з крыламі, а часам без рыфмаў. Нерыфмаваны верш, як вусень, які паўзе, вымалёўваючы тваю думку на паперы. І ты часцей рыфмуеш, бо ты сам, часам, адчуваеш сябе крылатым. Праўда, калі ўяўляеш сябе з крыламі, то тут жа твая фантазія малюе табе свінню з крыламі. Ты не хочаш быць свіннёй! І ты кідаеш выдумляць новы верш, бо і старых дастаткова, каб чарнавікамі распаліць дровы ў вясковай печы.

31.10.2016. Пайшоў на працу здаровы, а вярнуўся з тэмпературай за 38. Пакуль Людміла прыйшла, каля мяне сядзела Міёна з пытаннем у вачах: «Чым табе дапамагчы?»

31.10.2016. У Мінску моладзь Гэлаўін спраўляла, а наш Максім 40 км прайшоў з аўтаматам, ахоўваючы беларускую мяжу.

Лістапад

1.11.2016. Хварэю. Ноч была бясконцай. Увесь час мне было то горачагорача, то холадна, як на лёдзе. І я то спаў, то не. Міёна на кухні за зачыненымі дзвярыма ўздыхала, як чалавек.

1.11.2016. Прыходзіла дакторка. «Ай, як добра вы па-беларуску гаворыце!» — адразу ж адзначыла жанчына. Змерала ціск. 140 на 80. Паслухала дыханне, сэрца. Распытала, як захварэў і чым лячуся. Выпісала бюлетэнь да канца тыдня і рэцэпт на лекі. Словам, гэта будзе мой першы ў жыцці бюлетэнь. Раней я хварэў і лячыўся без дактароў. І амаль заўсёды хадзіў на працу цалкам не выздаравеўшы. Для чаго было такое геройства? Добра, што ўсё добра канчалася.

1.11.2016. У сённяшнім снезе ёсць лістападаўская цеплыня. Ён, як першыя зімовыя кветкі, якіх хутка мінецца пара.

Аспірын

2.11.2016. Мама гадоў сорак адпрацавала даяркай. І ні разу не была ні ў адпачынку, ні на бальнічным. Няўжо не хварэла? Хварэла. Вып’е аспірыну і пайшла на працу. Вернецца з фермы, накорміць усіх і, крыху паспаўшы, зноў працаваць. Хворага бацьку, ляжачым у ложку цэлы тыдзень, не памятаю. Дзень, другі і пайшоў. Акрамя аспірыну больш ніякіх лякарстваў у нас не было. Лячыліся малінай, гарачым малаком з мёдам, часнаком, цыбуляй. Цяпер у мяне на століку цэлая аптэчка лякарстваў. Аспірыну няма. Ёсць і мёд, і маліна, і розныя травы. П’ю не першы дзень, але пакуль мала дапамагае.

3.11.2016. Тэмпература больш-менш нармалізавалася. Гэтую ноч спаў, не прачынаўся праз кожныя дваццаць хвілін. П’ючы лекі, уявіў сябе хворага ў роднай хаце ў Пугачах. Відаць, там не паправіўся б. Памёр бы. Не таму, што бацькоў няма і хата старая і недагледжаная як трэба, а проста ад адзіноты і непатрэбнасці. Колькі ўжо разоў думаў, што вось паеду ў вёску і буду там жыць, як хачу. І ніхто не будзе дурыць мне мазгі, што я заняў пасаду і нікога не друкую, хто хоча, але рукапісу не нясе. І не буду я членам нейкай міфічнай касты, якая ўладарыць у літаратуры. Мяне ўсе будуць шкадаваць: «Такі геніяльны паэт прападае ў адзіноце!» — «Ну няхай і прападае!» — нехта выкажа думку, бо мае права на яе. І я нікуды не паеду! І ніхто мне не скажа: «Ну няхай і прападае!» Я сам не прападу і не дам нікому прапасці, бо памятаю сябе, пятнаццацігадовага хлопца, які прыехаў у Мінск вучыцца, і да вучобы ў Маскве прайшоў такую дзесяцігодку, што іншым і не снілася. Я не герой, але стараюся быць справядлівым да кожнага, хто кантактуе са мной. І ў мяне няма ворагаў. Я памятаю, як дзед (я кватараваў у яго сем гадоў), які прайшоў сталінскі ГУЛАГ, казаў мне: «Не шукай ворагаў, бо сам будзеш ворагам!»

3.11.2016. Прачнуўся. Выйшаў з кватэры на Цэнтральнай плошчы. Да мяне падышоў высокі мужчына (падобны на Маякоўскага) у чорным скураным паліто і сказаў: «Вы тут не жывіцё! Пакажыце пашпарт!» Я вярнуўся ў пад’езд. Дзверы маёй кватэры прачынены. Міёны няма. Я выбег на леснічную пляцоўку і пачаў клікаць сабаку. Лесвіца вінтавая. Вядзе ўніз. Паверхаў дзесяць. Хутка адгукнулася Міёна — вярталася з першага паверха. І я прачнуўся.

4.11.2016. У сеціве з’явілася вельмі балючая інфармацыя: «Пісьменнік і даследчык сталінскіх рэпрэсій Леанід Маракоў знаходзіцца ў хоспісе. У яго пухліна галаўнога мозгу. Пра гэта паведаміў сын пісьменніка Дзмітрый.