Алексей Гардицкий: Пісьменніцкія былі і небыліцы

— Як жа ты так, пішаш пра пяршак, самагонка ж забаронена.

— Я і сам думаў пра гэта,— адказаў паэт.— Але гарэлка тут ніяк не рыфмуецца, спрабаваў гарэлку замяніць каньяком — так­сама не рыфмуецца.

ХТО КАМУ?

Сустрэліся некалі, у маладыя гады, Віктар Каваленка і Мікола Луфераў. Мікола кажа, што нешта адчувае сябе дрэнна, прастуджаны, няважны настрой, яно не шкодзіла б узяць па чарачцы. Віктар адказвае, што ён згодны, але, на жаль, зараз у яго няма грошай.

— Дык я табе пазычу,— устрапянуўся Мікола.

АДЗІН Я

Сядзелі ў кампаніі Іван Гаўрылавіч Чыгрынаў і Андрэй Ягоравіч Макаёнак. Іван Гаўрылавіч прапаноўвае Андрэю Ягоравічу:

— Давай выйдзем, пагаворым.

У калідоры Іван Гаўрылавіч і кажа:

— Калі добра падумаць, то тут з сапраўдных пісьменнікаў сядзяць усяго двое.

— Першы я, гэта ясна. А хто другі? — запытаў Андрэй Ягоравіч.

Іван Гаўрылавіч прамаўчаў, відаць, ён не захацеў быць другім.

Прайшло некалькі год. Іван Чыгрынаў вярнуўся з Грузіі, з вялікай пісьменніцкай нарады.

— Ці багата там вас з’ехалася? — спытаў я ў яго.

— Чалавек дзвесце,— быў адказ.

Да гаворкі далучыўся Генадзь Бураўкін:

— А з сапраўдных пісьменнікаў хто быў?

— Адзін я,— упэўнена адказаў Іван Гаўрылавіч.

ХТО ТОЙ ВАСІЛЕУСКІ?

Аднойчы прыходзіць Пятру Васілеўскаму паведамленне атрымаць ганарар. Пайшоў на пошту, атрымаў грошы, як выявілася, з крымскай газеты за верш. Здзівіўся, чаму за верш, калі ён дра­матург? Неўзабаве на яго імя прыйшоў ліст ад жанчыны, якая дакарала Пятра, што той забыў на яе, хоць у Кактэбелі вельмі кахаў, абяцаў прыехаць, а не едзе, і што яна ўсё яшчэ чакае яго. Пятро Савельевіч паказаў ліст жонцы, пісьменніцы Галіне Васілеўскай. Тая таксама здзівілася, тым больш, што яны даўно не былі ў Крыме, а ездзілі апошнія гады толькі на Каўказ, у дом творчасці, што ў Піцундзе. Але на гэтым гісторыя не скончылася. Праз нейкі час Галіна Ануфрыеўна паехала на літаратурныя выступленні ў Бабруйск. Пасля адной з сустрэч з чытачамі да яе падышла маладжавая жанчына і спытала, ці ведае яна Пятра Васілеўскага.

— Ведаю. Гэта мой муж,— адказала пісьменніца.

— Які муж! — здзівілася жанчына.— Калі мы адпачывалі з ім у Крыме, то ён быў халасты і вершы мне прысвячаў.

— Мы з ім больш як трыццаць год жанатыя, маем сыноў. I Васілеўскі не паэт, а драматург, п’есы піша.

— Не можа такога быць, каб вы больш за трыццаць год жа­натыя, яму ж яшчэ пяцідзесяці няма.

Каб збіць апантанасць жанчыны, Галіна Ануфрыеўна зайшла з ёй у бібліятэку, што была пры клубе, і паказала пісьменніцкі даведнік, дзе змешчана фатаграфія Пятра Васілеўскага.

— Не, мой маладзейшы і прыгажыйшы,— сцвердзіла жанчына і тут жа дадала: — Гэта картку падмянілі.

Так жанчыны і разышліся, кожная пры сваёй думцы. Пазней мне падказалі, хто з пісьменнікаў «іграў» пад Васілеўскага. Не ведаю дакладна, ці расказаў ён Васілеўскаму пра свае гульні з яго прозвішчам, але чутка ходзіць такая, што нібыта на абурэнне дра­матурга псеўда-Васілеўскі аджартаваўся: «Ты атрымаў ганарар, табе прызналася ў каханні маладая прыгожая жанчына. Чаго ты ад мяне яшчэ хочаш?»

ЯК ПАЭТ ПРАВІЎ ПАЭТА

Анатоль Сербантовіч напісаў верш пра Галілея, у якім было сказана, што вялікага вучонага спалілі на кастры. Але паэт, відаць, не заглянуў, як кажуць, у святцы, не праверыў дакладнасць падзей, што стаяць за гэтым прозвішчам. Тады другі паэт, Кастусь Кірэенка, вырашыў паправіць маладзейшага калегу і ў сваім вер­шы ўдакладніў, што спалілі на кастры Каперніка. Неўзабаве з’явіліся вусныя эпіграмы Івана Пташнікава і Анатоля Клышкі, у якіх, нарэшце, сцвярджалася, што спалілі на кастры не Галілея і не Каперніка, а Джардана Бруна. Друкаваную папраўку зрабіла «Литературная газета».

«ШТО Я БУДУ РАБІЦЬ ЗАЎТРА?»

Кінадраматург і рэжысёр Аляксандр Гутковіч ставіў фільм па рамане Івана Пташнікава «Алімпіяда». Грошай на фільм было выдзелена мала, здымкі ішлі пераважна ў павільёне, таму рэжысёр шукаў любы выпадак, каб наблізіць працу над фільмам да на­туры. Аднойчы ўвечары прыходзіць Гутковіч у пакой да артыстаў і радасна ставіць на стол літровік самагонкі:

— Гляньце, што я дастаў! Заўтра паводле сцэнарыя вам трэба будзе браць па чарачцы. Гэта будзе выглядаць вельмі нату­ральна.

Паставіў літровік на стол, а сам выйшаў. Акцёры крыху пакаштавалі таго пітва, яно ім спадабалася, а тады ўзялі ды асушылі літровік да дна. К гэтаму часу вярнуўся рэжысёр, убачыў пусты слоік і ў роспачы вымавіў: