Alan Miln - Winnie ille Pu

’Ipse libellos in ostio meo antico scripsit. Vidistine eos, Pu?’

Bubone iam per aliquid temporis loquente Pu oculis clausis vicissim aiebat et negabat et ad postremum 'sic, sic' dicto nunc 'minime vero' dixit, qua de re Bubo locutus esset omnino nesciens.

'Eos non vidisti? dixit Bubo, admiratus. 'Veni et tandem adspice!

Itaque foras ierunt. Pu pulsatorem et infra inscriptionem, funiculum tintinnabuli et infra inscriptionem contemplatus est, et quo magis funiculum tintinnabuli oculo scrutatus est, eo magis sensit se rem similem iam pridem, quondam, alicubi vidisse.

'Funiculus pulcher est, annon? dixit Bubo. Pu capite nutavit.

'Hoc mihi memoriam alicuius rei renovat sed cuius nescio, dixit. 'Ubi reperisti funiculum?

'Caeco casu in silva inveni. Ex arbusto quodam pendebat et in principio credidi aliquem ibi habitare, itaque traxi, sed nihil evenit, deinde iterum magva vi tintinnabulum pulsare conatus sum, ad postremum autem mihi in manu mansit, et quia evidenter nemini utilis erat, domum tuli.

'Bubo, dixit Pu sollemniter, 'erravisti. Funiculus beneficium dabat alicui. Alicui necessarius erat.

'Cui?

'Iori. Amico meo carissimo Iori. Tenuit eum.

'Tenuit?

'Ei vinculis adstrictus erat, dixit Winnie ille Pu maestus.

His dictis funiculum ab uncino refigens eum Iori retulit; et cum Christophorus Robinus caudam suo loco confixisset, Ior tam laetus in silva caudam receptam agitans circumsiliebat, ut Winnie ille Pu sensu insolito et mirabili affectus domum festinare deberet, ut aliquid ad sese sustinendum sumeret. Et postquam semihora amplius laete manducaverat, os abstergens superbe ita secum cantitavit:

Die quodam, cum Christoporus Robinus, Winnie ille Pu et Porcellus confabulabantur, Christophorus Robinus buccellam, quam manducabat deglutivit et neglegenter dixit: 'Hodie heffalumpum vidi, o Porcelle. 'Quid agebat? rogavit Porcellus.

'Heffalumpabat, dixit Christophorus Robinus. 'Eum me vidisse non puto.

'Olim etiam ego unum vidi, dixit Porcellus. 'Saltem credo unum vidisse, dixit. 'Fortasse autem heffalumpus non erat.

'Ego quoque, dixit Pu, qua facie heffalumpus esset scire cupiens.

'Rari inventu sunt, Christophorus Robinus obiter dixit.

'Rari ad praesens tempus, dixit Porcellus.

'Rari hoc tempore anni, dixit Pu.

Deinde omnes alio de argumento inter se collocuti sunt quoad Pu et Porcellus coniuncte domum ire debebant. Primum, tramitem silvam Centum Jugerum circumdantem carpentes haud multum confabulabantur. Sed postquam ad rivulum pervenerunt, illum mutuis officiis de alio saxo in alium saltantes transgressi sunt et iterum una per ericam ire poterant, amanter ab hoc et ab hac consermonari coeperunt et Porcellus dixit: 'Neque tu is es, qui nescias, nonne Pu? et Pu dixit: 'Mihi crede nihil sentio nisi de sententia tua, o Porcelle' et Porcellus dixit: 'Sed contra nos recordari oportet' et Pu dixit: 'Recte me admones Porcelle etiamsi id per punctum temporis oblitus essem. Deinde autem, cum ad SEX PINOS pervenissent Pu collum, ne quisquam auscultaret, retorquens valde sollemniter dixit:

'Porcelle mi, decrevi aliquid.

'Quid, o Pu, decrevisti?

'Decrevi heffalumpum captare.

Sub haec dicta Pu saepius nutabat et exspectabat Porcellum rogaturum esse: 'Quomodo? aut dicturum: 'Pu, non potes! aut sententiam utilem huiusmodi; sed Porcellus nihil omnino dixit. Porcellus enim desiderabat se primum propositum excogitavisse.

'Pro certo, faciam, dixit Pu, paulisper commoratus, ’insidiis. Insidias astutas debeo tendere et auxilium tuum quoque necesse est, o Porcelle.

’Pu, dixit Porcellus hoc sermone recreatus, 'tibi adjutor accedo ac lubens. Deinde subjunxit: 'Quo tandem modo? et Pu dixit: 'Id est, quod quaeritur: quomodo?’ Deinde ambo ad deliberandum consederunt.

Prima sententia Pui erat foveam profundissimam fodere, quam in foveam heffalumpus transeundo delapsurus esset. .

'Qua de causa? dixit Porcellus.

'Qua de causa quid? dixit Pu.

'Qua de causa delaberetur?

Pu nasum ungula perfricans dixit, heffalumpum forsitan cantiunculam cantitantem ibi ambulaturum esse, coelum num quid pluvias nuntiaret scrutantem, et ea de causa eum foveam non conspecturum, usque ad mediam viam deorsum, cum iam sero esset.

Porcellus dixit, insidias astutas esse, quid vero fieret aqua iam cadente?

Pu nasum iterum fricuit et dixit se de eo nunquam secum reputavisse. Deinceps relaxato in hilaritatem vultu dixit, heffalumpum imbris iam in effusione oculos srcutantes in coelum sublaturum esse, num disserenasceret scire cupientem, quapropter foveam non conspecturum, usque ad mediam viam deorsum, cum iam sero esset.

Porcellus dixit se nunc, sublata dubitatione, insidias astutas existimare.

Quibus verbis elatus Pu heffalumpum iam quasi captum esse censebat, sed unica disceptatio relicta erat, videlicet: ubi Foveam Profundissimam fodere deberent?

Porcellus dixit, optimum locum esse ubi heffalumpus fuisset, antequam in foveam cecidisset unius autem pedis spatio interposito.

'Hoc vero loco nos fodere videbit, dixit Pu.

'Minime, si oculos ad coelum tollit.

'Suspicionem haberet, dixit Pu, 'si forsitan oculos demitteret. Aliquamdiu cogitabat et deinde maeste notavit: 'Opinione asperius est. Credo inde fieri, ut heffalumpi nunquam fere capiantur.

'Scilicet res ita se habet, dixit Porcellus.

Suspiria duxerunt et consurrexerunt; deinde spinis nonnullis vepris e natibus evulsis ad mutua dicta reddenda consederunt. Per hoc omne tempus Pu secum identidem dictitabat: 'Utinam modo mihi alicuius rei in mentem veniat! Sibi persuasum habebat, CEREBRUM SAGACEM heffalumpum captare posse, dummodo modum rectum agendi cognovisset.

'Eum te finge, dixit Porcello, 'qui me capere vellet; quid tum facies?

'Sane, dixit Porcellus, 'egomet hoc modo agam: foveam fodam, vas mellarium in fovea collocem — tu olfacies, odorem secuturus intro. .

'Intrabo. . Pu trepidans dixit, 'sed caute, ne me laedam, vas mellis attingam, primum labrum vasis lambam mente fingens vas hoc tantum continere, scisne? Deinde recedam et mecum cogitem et revertens medio in vase mel lambere incipiam, postea autem. .

'Ita est, illud nihil tua refert. Ibi esees et ego te caperem. Imprimis nobis quaerendum est: quid appetitur a heffalumpis? Puto glandes, nonne? Copiam glandium pro. . agendum expergiscere, inquam, Pu!

Pu, qui somno beato fruebatur nunc illico experrectus est et dixit mel multo illecebrosius esse glandulis. Porcellus dissentiebat; iam disputaturi erant, cum in mentem revocavit, quod si glandes collocarent ipse glandes praebere deberet cum si mel collocarent Pu mellis eius aliquantum dare deberet, et ea de causa dixit: 'Esto, sit mel, neque alio tempore Pu etiam recordatus est et dicturus erat: 'Esto, sint glandes!

'Mel, dixit secum Porcellus cogitabundus quasi iam omnia decreta fuissent, 'egomet foveam fodiam, interea dum tute mel petis.

'Scilicet, dixit Pu et abiit.

Reversus domum ad cellularium iit, sellam conscendit et amplum vas mellis summo de tabulato sumpsit. 'MEL' erat in vase inscriptum, sed ut se ab insidiis muniret pergamenam detraxit ac inspexit et mel esse videbatur. 'Semper autem dubitandum est, dixit Pu. 'Avunculum meum audivi memorantem se olim caseum concolorem vidisse.

Itaque linguam introduxit et primoribus labris sorbebat haud exiguum. 'Vere, dixit, 'est. Est procul dubio mel. Mel merum, dico, usque ad imum vasis fundum. Scilicet, nisi quis ludibrio caseum in fundo collocaverit. Fortasse praestaret procedere. . si forte. . si forte heffalumpi caseum non diligant. . aeque ac ego ipse. . heus! et suspirium ab imo pectore duxit, 'recte credidi. Est mel, usque ad fundum.