Герасио Кирого: Казкi трапiчнага лесу (на белорусском языке)

Рапухi надушылiся парфумаю i хадзiлi на заднiх лапах. Апроч таго на кожнай вiсеў, гайдаючыся, як лiхтарык, маленечкi светлячок.

Але сама прыгожыя былi змеi. Усе яны былi апранутыя ў балетныя гарнiтуры пад колер скуры: на чырвоных змеях былi спаднiчкi з чырвонага цюлю, на зялёных - з зялёнага, на жоўтых - з жоўтага, а на куфiях - з шэрага ў палоску, i палоскi былi колеру цаглянага пылу i попелу, бо такi колер у куфiй.

А ўжо сама адметнымi былi каралавыя гадзюкi, апранутыя ў доўгiя спаднiчкi з чырвонага, белага i чорнага газу. Яны танчылi, выгiнаючыся серпанцiнам. I калi змеi пачыналi танчыць i кружылiся на кончыку хваста, усе госцi гучна пляскалi iм у далонi.

I толькi фламiнгi, у якiх тады былi белыя ногi, а дзюбы, як i цяпер, вельмi тоўстыя i крывыя, - толькi фламiнгi былi невясёлыя, бо ў iх было мала розуму i яны не змаглi прыдумаць, як апрануцца. Яны зайздросцiлi кожнаму гарнiтуру i асаблiва гарнiтурам, што былi ў каралавых гадзюк. Калi якая-небудзь змяя, какетлiва прыўздымаючы пышную газавую спаднiчку, праходзiла перад iмi, фламiнгi аж млелi ад зайздрасцi.

Тады адзiн фламiнга сказаў:

- Я ведаю, што трэба зрабiць. Трэба надзець чырвоныя, белыя i чорныя панчохi, i каралавыя змеi закахаюцца ў нас.

I гуртам узляцеўшы, усе фламiнгi пераляцелi раку i пастукалiся ў вясковую краму.

"Стук-стук!" - заляпалi яны нагамi.

- Хто там? - спытаў крамнiк.

- Гэта мы, фламiнгi. Цi не маеце вы чырвоных, белых i чорных панчошак?

- Не, такiх у мяне няма, - адказаў крамнiк. - Вы што, зусiм здурнелi? Такiх панчох вы нiдзе не знойдзеце.

Тады фламiнгi паляцелi ў другую краму.

- Стук-стук! Цi няма ў вас чырвоных, белых i чорных панчошак?

Крамнiк адказаў:

- Як вы кажаце? Чырвоных, белых i чорных? Такiх панчох нiдзе няма. Вы здурнелi. Хто вы такiя?

- Мы фламiнгi, - адказалi яны.

I мужчына сказаў:

- Пэўна, вы звар'яцелi.

Паляцелi яны яшчэ ў адну краму.

- Стук-стук! Цi няма ў вас чырвоных, белых i чорных панчошак?

Крамнiк закрычаў:

- Якiх-якiх? Чырвоных, белых i чорных? Толькi такiм дзюбатым птушкам, як вы, можа прыйсцi ў галаву прасiць такiя панчохi. Прэч адсюль!

I чалавек шпурнуў у iх венiкам.

Гэтак фламiнгi абляцелi ўсе крамы, i адусюль iх праганялi як шаленцаў.

Тады нейкi браняносец, якi йшоў да рэчкi папiць вады, захацеў пасмяяцца з фламiнгаў i, паважна павiтаўшыся, сказаў iм:

- Вечар добры, спадары фламiнгi! Я ведаю, што вы шукаеце. Такiх панчох вы не знойдзеце нi ў якой краме. Пэўна, яны ёсць у Буэнас-Айрэсе, але адтуль iх давядзецца выпiсваць поштаю. А вось у маёй кумы савы такiя панчохi ёсць. Папрасiце ў яе, i яна дасць вам чырвоныя, белыя i чорныя панчохi.

Фламiнгi падзякавалi, паляцелi да савiнага дупла i сказалi:

- Вечар добры, сава. Мы прыляцелi папрасiць у цябе чырвоныя, белыя i чорныя панчохi. Сёння ў змеяў вялiкi баль, i калi мы надзенем такiя панчохi, усе каралавыя гадзюкi ў нас закахаюцца.

- З вялiкiм задавальненнем! - адказала сава. - Пачакайце трошачкi, я не забаўлюся.

I махнуўшы крыламi, яна пакiнула фламiнгаў адных i праз хвiлiну ўжо вярнулася назад - з панчохамi. Але гэта былi не панчохi, а вельмi прыгожыя i зусiм свежыя шкуры каралавых гадзюк, якiх сава толькi што ўпалявала.

- Вось вам панчохi, - сказала сава. - Але майце на ўвазе вось што: танчыце ўсю ноч, танчыце, не спыняючыся нi на iмгненне, танчыце на баку, на дзюбе, на галаве, як хочаце, але не спыняйцеся нi на хвiлiну, каб вам не давялося замест таго, каб танчыць, - плакаць.

Але ж фламiнгi былi такiя дурныя, што й не ўцямiлi, якая вялiкая небяспека хавалася ў гэтых словах. Адурэўшы з радасцi, яны надзелi шкуры каралавых гадзюк як панчохi, засунуўшы ў iх лапы, як у трубкi, i вельмi задаволеныя, паляцелi на баль.

Калi госцi ўбачылi фламiнгаў у такiх прыгожанькiх панчохах, яны ўсе iм пазайздросцiлi. Змеi захацелi цяпер танчыць толькi з iмi, а таму, што фламiнгi нi на хвiлiну не пераставалi перабiраць нагамi, змеi не маглi добра разгледзець, з чаго тыя прыгожыя панчохi зробленыя.

Але ўрэшце змеi пачалi сёе-тое падазраваць. Калi фламiнгi танчачы праходзiлi побач, змеi аж да зямлi нагiналiся, каб лепей разгледзець.

Асаблiва непакоiлiся каралавыя гадзюкi. Яны не адводзiлi вачэй ад панчохаў i таксама нагiналiся, стараючыся лiзнуць фламiнгам у лапы языком, бо язык у змеяў - усё роўна што рука ў чалавека. Але фламiнгi танчылi й танчылi, не спыняючыся, хоць ужо вельмi стамiлiся i больш не маглi.

Каралавыя гадзюкi, заўважыўшы гэта, адразу папрасiлi ў рапух лiхтарыкi светлячкоў - i пачалi чакаць, калi фламiнгi пападаюць ад стомы.

I праўда, праз хвiлiну адзiн фламiнга настолькi знямогся, што спатыкнуўся аб кайманавую цыгару, захiстаўся i ўпаў на бок. Тут жа каралавыя гадзюкi падбеглi са сваiмi лiхтарыкамi i ярка асвяцiлi фламiнгу ногi. Убачыўшы, якiя на iм панчохi, яны так зашыпелi, што гэтае шыпенне можна было пачуць аж на другiм беразе Параны.