неизвестен Автор - Беларускiя народныя казкi (на белорусском языке)

Але жонка i слухаць не хацела, толькi крычыць:

- Трэба ратавацца ад нячыстай сiлы!

- Як-жа ратавацца? - кажа музыка. Жонка падумала i сказала:

- Вазьмi з сабой сякеру i iдзi iграць на тое самае месца, а калi яшчарка выскача з норкi, то тады вазьмi ды засячы сякерай.

Музыка паслухаў жонкi, узяў сякеру за пояс i скрыпачку ў рукi ды пашоў iграць. Сеў на каменьчыку, а сякеру выняў з-за пояса i паставiў ля ног. Калi пачаў iграць, то яшчарка, як i перш, выбегла i пачала танцаваць. Музыка ўспомнiў загад жонкi, але нiяк ня мог падняць сякеру на нявiнную вясёленькую яшчарку. Калi музыка скончыў iграць, яшчарка ветлiва пакланiлася, выплюнула чырванца i зьвярнулася да свае норкi, але ў гэты мамэнт музыка схапiў сякеру i сякануў па яшчарцы, але пасьпеў адсеч толькi хвост. Яшчарка тады як крутнулася назад, ды як падскочыла да твару музыкi i адкусiла яму нос, а сама спакойна зьвярнулася i спаважна палезла ў сваю норку, а музыка ўзяў сваю скрыпачку i пайшоў да хаты.

Пасьля гэтага ён доўга лячыў свой нос, доўга хадзiў па леках, растрацiў усё сваё багацьце. А калi абяднеў, то скацiна зноў ня стала вясьцiся, дзецi зноў сталi хварэць i жонка больш ранейшага стала грызьцiся. Музыка, каб разьвесялiць сваё гаротнае жыцьцё, пайшоў зноў на той самы камень iграць. I калi ён зайграў жаласную песьню, яшчарка зноў вылезла з свае норкi i стала спусьцiўшы галаву слухаць дзiўную музыку. А калi музыка iзноў зайграў вясёлыя танцы, дык яшчарка пусьцiлася ў скокi. Калi музыка перастаў iграць, яшчарка зноў пакланiлася, выплюнула чырванца i павярнулася ў сваю норку. Гэтак iзноў завялося сяброўства ў бязносага музыкi i бясхвостай яшчаркi. Музыка зноў стаў багацець.

Аднаго разу музыка, пасьля свае iгры i танцаў яшчаркi, пачаў перапрашаць яшчарку:

- Выбачай, мiлая яшчарка, што я, паслухаўшы сваей старой бабы, спаганiў тваю аздобу, адсекшы твой хвост.

А яшчарка кажа:

- Ат нiчога, я анi ня гневаюся на цябе за тваю распусту, а даўно забылася праз гэта: толькi: - Як я гляну на твой нос, дык успомню пра свой хвост.

ЛIСIЦА-ХIТРЫЦА

Жыў дзед ды баба. Нiчога ў iх з гаспадаркi ня было, толькi адна курачка Чубатка.

Жылi яны, жылi, дажылiся - няма чаго варыць. Вось дзед i кажа бабе:

- Баба, а баба, звары хiба Чубатку, цi што?

Баба замахала рукамi:

- Што ты, дзед, надумаўся! Лепш мы галодныя будзем, а Чубаткi я ня дам варыць.

Пачула гэта курачка, пабегла на двор, знайшла там бабовае зерне i прынесла бабе.

Дзед кажа:

- Вось i добра. Звары ты, баба, хоць гэтую бобiнку.

Паглядзела старая на бобiнку:

- Дзеду мой, дзеду, што тут за наедак з аднае бобiнкi? Я для яе i гаршка не падбяру. Давай лепш пасадзiм яе. Як вырасьце, тады сьпячэм цэлы бабовы пiрог.

- Дзе-ж мы яе пасадзiм? - пытаецца дзед.

- На полi.

- На полi яе варона выдзяўбе...

- Дык на дварэ.

- На дварэ яе курыца выграбе...

- Тады давай пасадзiм хiба ў хаце пад палацямi.

- Добра, - згадзiўся дзед i пасадзiў бобiнку ў хаце пад палацямi.

Узыйшла бобiнка ды давай расьцi. Расла, расла, уперлася ў палацi.

- Што, баба, рабiць будзем? - пытаецца дзед.

- Трэба палацi разьбiраць.

Дзед разабраў палацi, а бобiнка як расьцi ды расьцi - дарасла да столi.

- Што, баба, рабiць будзем? - зноў пытаецца дзед.

- Трэба столь разьбiраць.

Дзед i столь разабраў, а бобiнка як расьцi ды расьцi - дарасла да страхi.

Дзед i страху разабраў. Выглянула бобiнка на сьвет i давай расьцi яшчэ весялей. Дарасла аж да неба.

Узяў тады дзед торбу, палез па сьцяблу на неба, абабраў сьпелыя струкi i вярнуўся назад.

Зарадавалася баба - цэлую торбу струкоў прынёс дзед!

- Ну, цяпер то мы ўжо наядзiмся пiрага!

Палузала баба струкi, высушыла боб на печы, змалола i расчынiла ў дзяжы цеста на пiрог.

Цеста як расьцi ды расьцi - зь дзяжы вон лезе. Палажыла яго баба на лапату, загладзiла пiрагом, размалявала рознымi ўзорамi, каб прыгожы быў, ды ў печ. А пiрог як расьцi ды расьцi - зь печы на прыпечак лезе. Адсланiла баба заслонку, а ён - скок на хату, з хаты за парог - i ўцёк...

Кiнулiся дзед з бабай даганяць пiрог. Ды дзе там! Так i не дагналi.

Прыкацiўся пiрог у лес. А тут насустрач яму рыжая лiсiца-хiтрыца. Схапiла яна пiрог, выела мякiш, у сярэдзiну шышак насыпала ды пабегла зь пiрагом да пастушкоў.

Знайшла пастушкоў у полi i кажа:

- Пастушкi, пастушкi, дайце мне бычка-трацячка, а я вам дам за гэта пiрог.

Бачаць пастушкi - добры пiрог у лiсiцы, жоўценькая скарынка аж блiшчыць, так i хочацца яго папрабаваць. Згадзiлiся яны на мену i аддалi лiсiцы бычка-трацячка.

- Толькi-ж, глядзiце, ня ешце пiрага, пакуль я не заеду за горку, - кажа лiсiца.