неизвестен Автор: Беларускiя народныя казкi (на белорусском языке)

- Добра, - кажа Мiшка: - я зараз прыйду, адно загляну да старое лiпы, цi не знайду там чаго пасьнедаць.

Запраўды, у дуплё старое лiпы дзiкiя пчолы нанасiлi шмат мёду. Стаў Мiшка ламаць дуплё ды выграбаць мёд. Пчолы жалiлi яго, але ён не зважаў на гэта, заграбаў мёд i пчол i парахню, што прыстала да мёду, еў усё ды толькi мармытаў ад асалоды. Наеўшыся, ён ужо хацеў iсьцi на сходку, аж глянуў, што шэрсьць уся выпацкана ў мёд ды парахню.

- Не, - падумаў Мiшка, - у такiм гарнiтуры йсьцi на сходку нельга. - Сеў ён i пачаў вылiзваць сабе бруха. А сонейка так добра грэла, што Мiшка разамлеў i не заўважыў, як моцна заснуў.

Тымчасам на сходку ўжо сталi зьбiрацца зьвяры. Першай прыбегла лiсiца й выбрала сабе самы прыгожы пушысты хвост. Потым - кунiца, вавёрка. Бык выбраў сабе хвост зь мяцёлкай на канцы, конь - з даўгiмi валасамi, каб лепш было змагацца з мухамi ды аваднямi. Падбег i зайчык, але, пачуўшы страшэнны гармiдар, спалохаўся ды схаваўся ў кусты; сядзеў там, пакуль усе зьвяры разыйшлiся i ў лесе стала цiха. Вылез зайчык з кустоў i нясьмела падыйшоў да ляснога цара.

- Дзе-ж ты быў - кажа цар, - то-ж усе хвасты ўжо разабралi, астаўся толькi адзiн маленькi.

- То-ж такi мне й трэба - узрадаваўся зайчык. - даўгi хвост толькi перашкаджаў-бы мне ад ваўкоў ды сабак уцякаць, а гэты будзе якраз.

Фарсiста прычапiў зайчык свой хвост i весела паскакаў.

А тымчасам прачнуўся й мядзьведзь i раптам успомнiў, што ён мусiў iсьцi на сход. Глянуў, а сонца ўжо зусiм над лесам павiсла. З усiх ног кiнуўся Мiшка бегчы. Бег, бег, аж засопся. Але ў тым месцы, дзе была сходка, ужо нiкога ня было.

- Што-ж мне цяпер рабiць, - думае мядзьведзь - усе будуць мець хвасты, адзiн я застануся без хваста. - Гэтак iдзе ён злосны, аж бачыць на пяньку барсук пакручваецца i ўсё на свой прыгожы хвост глядзiць.

- Паслухай, барсуча, - кажа мядзьведзь, - нашто табе такi вялiкi хвост? Аддай мне хоць палавiну.

- Што ты? - кажа барсук - як-жа можна? То-ж увесь фасон прападзе.

- Не дасi, - сказаў мядзьведзь ды палажыў лапу барсуку на голаву, - не дасi па дабру, дык сiлай вазьму.

- Ня дам - крыкнуў барсук, ды як рвануўся, дык i вырваўся. Але ў мядзьведзя ў лапе засталася доўгая паласа барсуковае скуры. Адарваў мядзьведзь кавалак гэтае скуры, прычапiў сабе, дзе павiнен быць хвост, ды пайшоў даядаць мёд. А барсук бег, бег, дзе нi схаваецца, усё яму здаецца, што мядзьведзь усьлед тупае. Урэшце выкапаў ён глыбокую нару, залез у яе й сядзеў там цэлыя днi. Толькi калi месяц узыйходзiў над лесам, вылазiў ён пашукаць чаго-колечы зьесьцi. Там у нары ў барсука дзецi нарадзiлiся. I вось аднойчы недалёка ад гэтае нары бегла лiсiца. Чуе яна, што нешта пiшчыць. Глянула яна на дрэвы, агледзела ўсе кусты - нiчога няма. Прыслухалася лiсiца i здалося ёй, што нешта пiшчыць пад зямлёй. Глядзiць, аж нара. Палезла лiсiца ў нару, аж там барсук.

- Што гэта табе, барсуча, наверсе цесна стала, што ты пад зямлю залез?

- А так, цесна. - Ды расказаў лiсiцы, як мядзьведзь хацеў забраць у яго хвост. Выслухала лiсiца, хiтра засьмяялася ды кажа:

- Хлусiш ты, барсук. Ня веру я твайму нiводнаму слову.

- Ня верыш, дык я цябе пераканаю. - I вылез з нары. Праўда, лiсiца пабачыла, што ў барсука ад галавы праз усю сьпiну белая паласа. Паверыла лiсiца й не на жарт спалохалася.

- Што-ж, - падумала яна - калi ён хацеў забраць барсукоў хвост, дык мой-жа прыгажэйшы. - I пабегла шукаць сабе сховiшча. Але дзе яна нi хавалася, усё ёй здавалася, што мядзьведзь яе знойдзе. Гэтак прабегала яна ўсю ноч i не магла супакоiцца. А пад ранiцу, як i барсук, выкапала сабе глыбокую нару, залезла ў яе, накрылася сваiм прыгожым пушыстым цёплым хвастом i спакойна заснула.

РАКАЎ ГНЕЎ

Загневаўся рак на Бога.

- Дрэнны лёс прызначыў мне Бог, - кажа ён - цэлы век на цёмным дне поўзаць мне суджана; нi сьвету, нi цяпла, нi радасьцi, нi вясёласьцi.

Запоўз рак у цёмную нару i сказаў:

- Лепш памру я тут, а назад ня вылезу.

I сказаў Бог Сонцу, каб яно ўгаварыла рака.

Блiснула сонейка сваiмi коскамi сьвету й прамовiла:

- Рача, рача, ня гневайся! Усiм Бог прызначыў жыцьцёвую дарогу. Вось бачыш, рача: мiльёны гадоў хаджу я тэй самай дарогай i кажны год пасылаю на зямлю аднолькавую колькасьць цяпла й сьвятла. Кажны год бывае сьцюдзёная зiма, а па зiме прыходзiць радасная вясна й лецейка. Кажнаму суджана цярпець Бяду й Нядолю, але кажнага суцяшае Радасьць i Ўцеха. Адпусьцiся-ж рача, ня гневайся!

- Тваё сьвятло да мяне амаль не даходзiць, - сказаў рак i ня вылез з нары.

Паслаў Бог ластаўку прасiць рака.

- Рача, рача, ня гневайся! - прашчабятала ластаўка. - Кажнага ў жыцьцi спатыкаюць Бяда й Нядоля. Вось хоць-бы ўзяць i маё жыцьцё. Маленькая й безбаронная я птушачка. I кот i навет мыш-кажан мяне загрызьцi могуць, i ястраб i варона заклююць, i навет верабей зь мяне назьдзекуецца. А як дзетак сваiх гадую! Зьлепiш гэта гнязьдзечка дзесь пад страхою. Добра, калi добрыя дзецi будуць у гаспадара, тады я вывяду сваiх дзетак. Але часта бываюць i распусьнiкi i споруць палкамi маё гнязьдзечка, i дзетак маiх зьнiшчаць. Вось i плач усё жыцьцё па дзетках сваiх. А колькi нас гiне, калi мы пералятаем на зiму ў цёплыя краiны! Богу аднаму ведама.