неизвестен Автор - Беларускiя народныя казкi (на белорусском языке)

Узяла ведзьма нож i таўкач, села ў палукашак, як панi, а Алёнку за хурмана пасадзiла.

Едуць яны, а Лысун бяжыць збоку ды цяўкае:

Цяў, цяў!

Не казала мацi

Ночак начавацi!..

Цяў, цяў!

Ведзьма Бабарыха

Паняю сядзiць,

На цябе, Алёнка,

Гадзiнай глядзiць...

Пачула гэта ведзьма Бабарыха, схапiла таўкач i шпурнула ў Лысуна. Лысун заенчыў - перабiла яму ведзьма нагу. Алёнка заплакала:

- Бедны, бедны Лысун, як-жа ты цяпер без нагi будзеш бегчы!..

- Сьцiхнi, - пагразiла ёй ведзьма, - а то i табе так будзе!

Едуць яны далей, а Лысун не адстае, на трох нагах скача. Даехалi да новага перакрыжаваньня. Сiўка спынiлася. Алёнка пытаецца ў яе:

Заржы, заржы, кабылiца,

Скажы, скажы мне, Сiвiца:

На якую дарогу цябе кiраваць,

Дзе мне родных брацейкаў шукаць?

Сiўка заржала, на правую дарогу паказала.

Цэлую ноч ехалi яны цёмнаю пушчай па правай дарозе. Ранiцай выехалi на луг, бачаць - перад iмi шаўковы шацёр стаiць, а каля яго трое жарабкоў пасецца. Сiўка весела заржала i павезла Алёнку зь ведзьмай проста да шатра.

Алёнка зарадавалася:

- Гэта тут напэўна мае браты жывуць!

Ведзьма злосна цыкнула на яе:

- Маўчы лепш. Тут жывуць не твае браты, а мае!

Пад'ехалi да шатра. Выходзяць адтуль тры статныя хлопцы-малайцы - твар у твар, волас у волас, голас у голас.

Ведзьма саскочыла з возу i да iх:

- Як маецеся, браткi? Я ўвесь сьвет звандравала, сваю галоўку стурбавала, усё вас шукала...

- Дык гэта ты наша малодшая сястра? - пытаюцца браты-асiлкi.

- Але, - кажа ведзьма, - ваша родная сястра...

Кiнулiся браты да яе, давай цалаваць, на руках падкiдаць. Так рады, што i сказаць ня можна.

- Бач, - дзiвяцца яны, - як доўга мы ваявалi: сястра за гэты час ня толькi вырасла, а i пастарэла... Ну, ды нiчога: усiх ворагаў мы пазьнiшчалi; засталася толькi адна ведзьма Бабарыха. Як знойдзем яе - спалiм i тады дахаты паедзем.

Пачула гэта ведзьма, i аж ухмыльнулася: цяпер паглядзiм, хто каго спалiць!..

- А якая гэта, сястрыца, дзяўчынка з табою прыехала? - пытаецца старэйшы брат.

- Гэта мая наймiчка, - адказала ведзьма Бабарыха. - Яна ў мяне за хурмана езьдзiць i маю кабылку пасе.

- Добра, - кажуць браты, - яна i нашых коней пасьвiць будзе.

Павярнулася ведзьма, гукнула срогiм голасам да Алёнкi:

- Чаго сядзiш? Выпрагай Сiўку ды вядзi пасьвiць!

Заплакала Алёнка, пачала Сiўку выпрагаць. А браты падхапiлi ведзьму Бабарыху на рукi, панесьлi ў шацёр, пачалi частаваць-трактаваць.

Есьць ведзьма Бабарыха, п'е, а сама сабе думае: "Як палягуць спаць, дык я iх усiх i парэжу..."

Тым часам Алёнка сядзiць на лузе каля коней i сьпявае, плачучы:

Сонейка, сонейка,

Сырая зямлiца,

Дробная расiца,

А што-ж мая мамка робiць?

Зямля i сонца адказваюць:

Кросны тчэ,

Кросны тчэ,

Залатым паяском

Павiвае

Дочку Алёнку

З братамi чакае...

Выйшаў меншы брат з шатра, заслухаўся. Вярнуўся назад i кажа:

- Ведаеш, сястрыца, ведаеце, браткi, цi то птушка на лузе шчабеча, цi то дзяўчына сьпявае. Але так жаласна, што аж за сэрца хапае.

- Гэта мая наймiчка, - кажа ведзьма Бабарыха, - яна на ўсе штукi здатная, толькi да работы лянiвая.

Выйшаў тады сярэднi брат паслухаць, хоць ведзьма ня пускала яго.

Паслухаў ён жаласную песьню Алёнкi, а потым чуе, як сабака Лысун зацяўкаў:

Цяў, цяў!

Ведзьма Бабарыха

У шатры сядзiць,

На чужых братоў

Гадзiнай глядзiць.

Булкi есьць, вiны п'е,

Мёдам запiвае,

Родная-ж сястрыца

Сьлёзы пралiвае...

Вярнуўся сярэднi брат i кажа да старэйшага:

- Пайдзi ты паслухай.

Пайшоў старэйшы брат, а сярэднi вока зь ведзьмы Бабарыхi ня спускае...

Паслухаў старэйшы брат Алёнчыну песьню, паслухаў, што сабака Лысун сказаў пра ведзьму Бабарыху, i аб усiм здагадаўся.

Пабег ён тады да Алёнкi, схапiў яе на рукi i прынёс у шацёр.

- Вось, - кажа да братоў, - хто наша сапраўдная сястра! А гэта подманшчыца: ведзьма Бабарыха!

Расклалi браты вялiкае вогнiшча, спалiлi на iм ведзьму Бабарыху, попел па чыстым полi разьвеялi, каб i духу яе ня было. А потым згарнулi шаўковы шацёр ды вясёлыя паехалi з Алёнкай да старых бацькоў.

РАЗУМНАЯ ДАЧКА

Жыў адзiн бедны чалавек з жонкаю. Нарадзiлася ў iх дачка. Прышлося спраўляць радзiны. А ў чалавека таго нi хлеба, нi да хлеба. Чым гасьцей частаваць?

Пайшоў бядняк на рэчку па ваду. Аж бачыць - ляжыць у кустох цялушачка. Ды такая слабая, што сама i ня ўстане.

Прынёс ён цялушачку дахаты i кажа жонцы:

- Давай зарэжам яе: будзе чым гасьцей пачаставаць.

Спадабалася жонцы цялушачка - такая рыжанькая ды лысенькая.