Джаан Роўлінг: Гары Потэр і таемны пакой

Міртл вытарашчыла вочы.

— Ты жывы, — тупа сказала яна, звяртаючыся да Гары.

— Зусім неабавязкова так адкрыта дэманстраваць сваё расчаровнне з гэтай нагоды, — змрочна кінуў ён, выціраючы акуляры ад пырсак крыві і слізі.

— Ой, ну... проста я думала... калі бы ты памёр, я бы падзялілася з табой унітазам, — прамармытала Міртл, уся заліўшыся серабрыстай фарбай.

— Фу! — сказаў Рон, калі яны вышлі з туалета ў змрочны, цёмны калідор. — Падаецца, Міртл у цябе закахалася! У цябе з'явілася канкурэнтка, Джыні!

Але Джыні па-ранейшаму пралівала маўклівыя слёзы.

— Куды зараз? — спытаў Рон, заклапочана паглядзеўшы на Джыні. Гары паказаў.

Фоўкс ляцеў наперадзе, азараючы калідор залатым ззяннем. Хлопцы ішлі за ім і неўзабаве апынуліся перад кабінетам прафесара МакГонагал.

Гары пастукаў і расхінуў дзверы.

Гары, Рон, Джыні і Локхард з'явіліся на парозе, абрынданыя брудам, сліззю (а Гары нават і крывёй). На нейкі час у пакоі павісла труннае маўчанне. Затым раздаўся лямант.

— Джыні!

Гэта закрычала місіс Уізлі, да гэтага няўцешна рыдаўшая ў каміна. Яна ўскочыла, адначасова з містэрам Уізлі, і яны абодва кінуліся абдымаць дачку.

Але Гары глядзеў паблізу іх. У каміна стаяў зіхатлівы прафесар Дамблдор. Побач з ім знаходзілася прафесар МакГонагал, яна гучна і сутаргава всхліпывала, прыціскаючы рукі да грудзей. Фенікс прасвістаў крыламі поруч вуха Гары і сеў на плячо Дамблдора ў тое самае імгненне, калі Гары і Рон апынуліся ў дужых абдымках місіс Уізлі.

— Вы выратавалі яе! Вы выратавалі яе! Як вам гэта атрымалася?

— Так, нам усім цікава пазнаць аб гэтым, — заплаканым голасам вымавіла прафесар МакГонагал.

Місіс Уізлі адпусціла Гары, які на імгненне завагаўся, а потым падышоў да стала і выклаў на яго шапку-размеркавальніцу, інкруставаны рубінамі меч, а таксама тое, што засталося ад дзённіка Рэдла.

Затым ён пачаў распавядаць усё запар. Каля чвэрці гадзіны ён казаў у абсалютнай цішыні: распавёў аб пазбаўленым цела голасе, аб тым, як Герміёна здагадалася, што гэты голас прыналежыць васіліску, які поўзаў па трубах; як яны з Ронам высочвалі павукоў у лёску, як Арагог распавёў ім аб тым, дзе памерла апошняя ахвяра васіліска; як яны здагадаліся, што Плакса Міртл і была гэтай апошняй ахвярай, і што ўваход у Таемны Пакой павінен знаходзіцца менавіта ў яе туалеце...

— Так, значыць, — уступіла ў гутарку прафесар МакГонагал, ледзь Гары зрабіў паўзу, — вы высвятлілі, дзе знаходзіцца ўваход — пры гэтым, не магу не зазначыць, бессаромна парушыўшы не менш сотні школьных правіл — але як, у імя ўсяго святога, вам атрымалася выйсці адтуль жывымі, Потэр?

Тады Гары, ужо ахрыплы ад гутарак, прыняўся распавядаць аб своечасовым прыбыцці Фенікса і аб тым, як шапка-размеркавальніца дала яму меч. Але тут голас яго завагаўся. Дагэтуль ён пазбягаў згадванні аб дзённіку Рэдла — а тым больш, аб Джыні. Дзяўчынка стаяла, уткнуўшыся ілбом у плячо маці, і маўклівыя слёзы працягвалі цячы па ёй шчокам. Што, калі Джыні выключаць? у паніцы падумаў Гары. Дзённік Рэдла больш нічога не можа распавесці.... як жа яны дакажуць, што менавіта Рэдл вымусіў Джыні здзейсніць усе злачынствы?

Інстыктыўна Гары зірнуў на Дамблдора. Той ледзьве прыкметна ўсміхаўся, і водбліскі агню танчылі на аправе акуляраў са шкламі ў форме паўмесяца.

— Мяне больш за ўсё цікавіць, — мякка прамовіў Дамблдор, — якім чынам Лорд Вальдэморт здолеў зачараваць Джыні, пры тым, што, па звестках з пэўных крыніц, ён у дадзены момант хаваецца ў лясах Албаніі?

Пачуццё палягчэння — шчаслівае, захапляльнае, пераможнае пачуццё — горача разлілося па целе Гары.

— Ш-што вы т-такое г-гаворыце? — ашаломлена прамармытаў містэр Уізлі. — Самі-Ведаеце-Хто? Зачараваў Джыні? Але бо Джыні не... Джыні не была... або?...

— Гэта ўсё дзённік, — выпаліў Гары, хапляючы нататнік і прад'яўляючы яго Дамблдору. — Рэдл пісаў яго, калі яму было шаснаццаць...

Дамблдор узяў дзённік з рук у Гары і, па-над доўгім, кручкаватым носам, пільна ўтаропіўся на абгарэлыя і змоклыя старонкі.

— Выдатна, — ціха сказаў ён, — яно і зразумела, ён быў, пэўна, самым бліскучым вучнем "Хогвартса". — Дамблдор звярнуўся да сужонкаў Уізлі, узрушаных да глыбіні душы.

— Вельмі нешматлікія ведаюць, што Лорд Вальдэморт калісьці зваўся Томам Рэдлам. Пяцьдзесят гадоў таму ён вучыўся ў мяне. Пасля школы ён знік... шмат падарожнічаў... глыбока заграз у чорнай магіі, меў зносіны з самымі горшымі прадстаўнікамі нашага племя, прайшоў цэлы шэраг небяспечных, чароўных ператварэнняў... таму, калі ён зноў абвясціўся ў якасці Лорда Вальдэморта, яго ніхто не мог пазнаць. Ці хтосьці мог звязаць Лорда Вальдэморта з разумным, прыгожым хлопчыкам, які калісьці быў старастай у нашай школе.