Джаан Роўлінг: Гары Потэр і таемны пакой

— ЗАБІ ХЛАПЧУКА! ПАКІНЬ ПТУШКУ! ХЛАПЧУК ЗЗАДУ! НЮХАЙ — ТЫ ПАЧУЕШ ЯГО!

Гары ўжо стаяў на нагах. Ён прыгатаваўся да нападу. Галава васіліска хілілася да падлогі, цела выгіналася, удараючыся аб калоны — змей круціўся ў пошуках ахвяры. Гары бачыў вялізныя, скрываўленыя вачніцы, пашча, разяўленую так шырока, што ён мог бы праваліцца туды цалкам, пашча з двума шэрагамі зубоў, доўгіх як шаблі, тонкіх, вільготна бліскучых, атрутных...

Змей напаў усляпую — Гары ўвярнуўся, і змей стукнуўся аб сцяну Пакою. Пачвара зноў кінулася, і яго раздвоены язык крануў Гары ўзбоч. Хлопчык аберуч падняў меч...

Васіліск зноў кінуўся, і гэтым разам кідок апраўдаў сябе — Гары ўсім целам наваліўся на меч і ўсадзіў яго ў неба пачвары...

Але, калі цёплая кроў заструменілася па яго руках, ён адчуў пякучы боль трохі вышэй локця. Адзін з доўгіх, смяротных зубоў утыкаўся ўсё глыбей і глыбей у руку, і рука зламалася, калі змей пачаў хіліцца набок і нарэшце зваліўся, выгінаючыся, на пол.

Гары саслізнуў па сцяне. Ён ухапіўся за зуб, які распаўсюджваў яд па целе і выдраў яго з рукі. Ён аддаваў сабе справаздачу ў тым, што ўжо занадта позна. Адчайны, да беласці ў вачах, боль павольна, але дакладна разлівалася па целе. Ён адшпурнуў зуб і замутненнымі вачамі глядзеў, як кроў праступае на вопратцы. Пакой стаў рашчыняцца ў цьмяным кружэнні.

Паблізу пранеслася малінавая пляма, і Гары пачуў ззаду сябе ціхае клацаніе кіпцюроў.

— Фоўкс, — невыразна прамармытаў Гары, — ты быў выдатны, Фоўкс...

Ён адчуў, як фенікс паклаў сваю прыгожую галаву на то месца, дзе змяіны зуб усадзіўся яму ў руку.

Ён пачуў удалечыні крокі, і на яго насунулася змрочны цень.

— Табе канец, Гары Потэр, — сказаў зверху голас Рэдла. — Канец. Нават Дамблдорава птушка разумее гэта. Бачыш, што яна робіць, Потэр? Яна плача.

Гары міргнуў. Контуры галавы Фоўкса перад ім вачамі то знаходзілі фокус, то зноў станавіліся размытымі. Буйныя як жамчужыны слязы сцякалі па ільсняных пёрах.

— Я буду сядзець тут і глядзець, як ты паміраеш, Гары Потэр. Не спяшайся. У мяне годзе часу.

У Гары пачатку круцілася галава. І усё вакол таксама закруцілася.

— Вось як памірае знакаміты Гары Потэр, — дзесьці далёка вымавіў голас Рэдла. — Адзін у Таемным Пакоі, забыты сябрамі, пераможаны нарэшце Чорным Лордам, якому ён гэтак неразумна кінуў выклік. Хутка ты сустрэнешся са сваёй дарогай бруднакроўнай матуляй, Гары... Яна купіла табе жаласныя дванаццаць год жыцця... але Лорд Вальдэморт усё роўна нагнаў цябе. Бо ты заўсёды ведаў, што гэта здарыцца....

Калі гэта смерць, думаў Гары, то ўсё не так ужо страшна.

І нават ужо не балюча...

Аднак ці смерць гэта? Замест таго, каб знікнуць у чарноцці, Пакой ізноў знаходзіў выразныя контуры. Гары асцярожна патрос галавой і ўбачыў Фоўкса, усё яшчэ які трымаў галаву на параненай руцэ. Зіхатлівыя жамчужыны слёзаў пакрывалі рану — толькі ніякай раны не было...

— Сыйдзі адгэтуль, птушка, — нечакана падарваўся голас Рэдла. — Сыйдзі ад яго — што я кажу, сыйдзі...

Гары прыпадняў галаву. Рэдл паказваў чароўнай палачкай Гары на фенікса; раздаўся стрэл, нібы з стрэльбы, і Фоўкс узвіўся ў віхуры залатога і малінавага.

— Слёзы фенікса... — спакойна вымавіў Рэдл, утаропіўшыся на руку Гары. — Ну, вядома... гаючая сіла... як я мог забыць...

Ён зірнуў у твар хлопчыку.

— Якая розніца. Насамрэч, так нават лепш. Толькі ты і я, Гары Потэр... ты і я...

Ён узмахнуў палачкай...

Але вось, з гучным шамаценнем крылаў, Фоўкс з'явіўся над галавой, і нешта звалілася Гары прама ў рукі — дзённік.

На працягу дзелі секунды і Гары, і Рэдл, які замёр з паднятай палачкай у руцэ, не маглі адарваць ад яго погляду. Затым, не разважаючы, без прамаруджання, так, быццам з самога пачатку збіраўся зрабіць менавіта гэта, Гары схапіў зуб васіліска з полу і ўсадзіў яго ў самы стрыжань нататніка.

Пакой пранізаў доўгі, страшны, адчайны лямант. Струмені чарнілаў пырснулі з дзённіка, праліліся Гары на рукі, пацяклі на пол. Рэдл выгінаўся і курчыўся, выў і стагнаў і нарэшце...

Ён знік. Гарына палачка са стукам звалілася на пол, пасля чаго запанавала цішыня. Калі не лічыць сталага кап-кап-кап — чарнілы працягвалі працякаць з дзённіка. Яд васіліска прасмаліў яго наскрозь, як агнём падсмаліўшы ў боку дзіру.

Дрыжачы ўсім целам, Гары з цяжкасцю падняўся на ногі. Галава круцілася, як быццам ён праляцеў шмат міль з дапамогай лятучага пораху. Павольнымі рухамі ён падабраў з полу палачку і шапку-размеркавальніцу і, сабраўшы астаткі сіл, выдраў бліскучы меч з рота ў васіліска.