Джаан Роўлінг - Гары Потэр і патаемная зала

— Я буду ціхенька сядзець у сваім пакоі, быццам мяне і не існуе.

— Цалкам маеш рацыю, — шалёна крыкнуў дзядзька. — Мэйсаны анічога пра цябе ня ведаюць і няхай так і застаецца. Так, пасля вячэры, ты, Пятунья, запросіш місіс Мэйсан у гасцёўню на каву, а я тым часам перавяду тэму размовы на дрылі. І калі пашанцуе, я буду мець на руках паперу з подпісам і пячаткай яшчэ да пачатку дзесяцігадзінных навінаў. А заўтра ў гэты ж час мы будзем хадзіць па крамах, каб набыць сёе-тое дзеля адпачынку на Маёрцы.

Гары, дарэчы гэта аніяк не ўзбуджала. Ён быў упэўнены, што на Маёрцы разам з Дурслі яму будзе не лепш чым на Прайвет Драйв.

— Добра... цяпер я паеду ў горад, па смокінгі для нас з Дадлі, а ты, — грыкнуў містэр Дурсі Гары, — ты, не таўчыся пад нагамі ў цёткі, пакуль яна прыбіраецца.

Гары, праз заднія дзверы выйшаў надворак. На вуліцы быў ясны, сонечны дзень. Гары перасёк траўнік, бухнуўся на садовую лаўку і праспяваў сабе пад нос: “З днём нараджэння мяне... з днём нараджэння мяне...”

Ані картак, ані падарункаў, а вечар ён правядзе так, быццам яго не існуе. Ён маркотна вытарапіўся на плот. Аніколі ў жыцці ён не адчуваў сябе гэдак самотна. Больш за ўсё, нават больш за квідытч, ён сумаваў па сваім лепшым хогвартскім сябрам Рону Візлі і Герміёне Грэйнджэр. Хаця здавалася яны па ім не сумавалі ўвогуле. За ўсё лета яны не даслалі яму аніводнага ліста, хаця Рон збіраўся напісаць яму і запрасіць Гары ў госці.

Безліч разоў, Гары быў гатовы адчыніць клетку з Хэдвік з дапамогаю магіі, каб даслаць ліст Рону і Герміёне, але вырашыў, што не варта рызыкаваць. Непаўналетнім чараўнікам забаранялася карыстацца магіяй па-за межамі школы. Хаця Дурслі хлопчык аб гэтам не распавёў, бо ведаў, яны баяцца, што Гары перавараціць іх на гнаявікоў ці яны зачынілі б яго ў каморы пад лесвіцай разам з мятлой і чароўнай палачкай. Першыя пару тыдняў Гары атрымліваў асалоду, калі марматаў сабе пад нос розныя бессэнсоўныя словы і глядзеў, як Дадлі ляціць з пакою з усіх сваіх тлустых ног. Але доўгае маўчанне сяброў, прымусіла хлопчыка адчуць сябе цалкам адрэзаным ад чарадзейскага свету, таму нават здзекі з Дадлі згубілі сваю прывабнасць. І вось цяпер Рон і Герміёна забыліся, пра гарын дзень нараджэння.

Хлопчык аддаў бы, што заўгодна за паведамленне з Хогвартса. Ці ад кагось з чараўнікоў. Ён быў бы рады нават сустрэцца са сваім лютым ворагам Драко Малфоем, толькі, каб ведаць, што ўсё гэта ані не было сном...

Канечне, за той час, што Гары правёў у Хогвартсе ня ўсё было такім добрым. Напрыканцы навучальнага года, хлопчык зноўку воч на воч сутыкнуўся ня з кім іншым, як з самім Лордам Вальдэмортам. Канечне той уяўляў сабой толькі ўспамін аб сабе мінулым, але ён зрабіўся яшчэ жахлівейшым, яшчэ больш хітрым і з усіх сіл жадаючым вярнуць сабе мінулую моц. Гары ўжо другі раз выслізнуў з яго кіпцюроў, але ў яго гэта атрымалася найневерагоднейшым цудам і колькі тыдняў пасля, ён, абліваючыся халодным потам, прачынаўся па начах, прыпамінаючы поўны лютасці твар Вальдэморта, з шырокімі шаленымі вачыма; разважаючы, куды ён цяпер схаваўся...

Гары выпрастаўся на лаўцы. Ён рассеяна паглядзеў на жывую загароджу, а ЗАГАРОДЖА ГЛЯДЗЕЛА НА ЯГО. Аднекуль з лістоты на яго спазіралі два вялізных зялёных вока.

Нечый здзеклівы голас, ад нечаканасці прымусіў Гары ўскочыць на ногі.

— А я ведаю, які сёння дзень, — праспяваў Дадлі і перавальваючыся наблізіўся да Гары.

Вялізныя вочы міргнулі і зніклі.

— Што?— не адрываючы вачэй ад плота, спытаўся Гары.

— Я ведаю, які сёння дзень, — паўтарыў Дадлі.

— Супэр, — адказаў Гары, — нарэшце ты вывучыў усі дні тыдня.

— Сёння твой дзень народзінаў, — з усмешкай паведаміў Дадлі. — А дзе твае віншавальныя карткі? Хіба і сярод сваіх вычвараў ты не знайшоў сяброў?

— Тваёй маці лепей не чуць аб маёй школе, — халодна прамовіў Гары.

Дадлі падцягнуў штаны, што спаўзлі з яго тлустага азадка.

— Ты чаго на загароджу вытарапіўся?— з падазронам спытаўся ён.

— Спрабую вырашыць, якой замовай яе лепш падпаліць, — адказаў Гары.

Дадлі імгненна адхіснуўся назад, на яго тлустым твары залунала паніка.

— Ты н-не зробіш гэта... тата загадаў табе не карыстацца м-магіяй... ён сказаў, што выкіне цябе з дома... і цябе няма куды будзе пайсці... ты ж не маеш сяброў...

— ДЖЫГЕРЫ ПОКЭРЫ!— шалёным голасам прамовіў Гары. — Фокус-покус... сквіглі-віглі...

— МАААМААА!— загаласіў Дадлі і спатыкаючыся аб ўласныя ногі, кінуўся да хаты. — МААМААА! Ён робіць, сама ведаеш што!