Джаан Роўлінг - Гары Потэр і патаемная зала

Гары анічым не нагадваў астатніх чальцоў сваёй сям’і. Дзядзька Вернан быў буйным, бязшыім і меў найвялізныя чорныя вусішчы; цётка Пятунья была кашчавай і мела канячы твар, а іх сын Дадлі быў светлавалосым, ружоватварым і вельмі тоўстым хлопчыкам. Гары ж быў маленькім і хударлявым, з бліскучымі зялёнымі вачыма і смалява-чорным, заўжды неахайным, валоссем. Ён насіў круглыя акўляры, а на ілбе меў танюткі, маланкападобны шнар.

Гэты шнар і рабіў Гары найнезвычайнейшым, нават у чарадзейскім свеце. Ён быў адзіным сведкам той таямнічай гісторыі, пасля якой хлопчык і апынуўся адзінаццаць год таму на ганку дурслеўскага дому.

Калі Гары быў толькі год, ён застаўся жыць, пасля таго, як Лорд Вальдэморт, найжахлівейшы з цёмных ведзьмакоў усіх часоў, імя якога дагэтуль баяцца вымаўляць большасць з чараўнікоў і вядзьмарак, атакаваў яго сваім праклёнам. Падчас гэтага нападу гарыны бацькі загінулі, аднак, калі Вальдэморт паспрабаваў забіць хлопчыка, аніхто ня ведае чаму, ён страціў усю сваю моц і знік, пакінуўшы маланкападобны шнар ад праклёна на гарыным ілбе.

Вось таму Гары і быў выхаваны сястрой яго маці — цёткай Пятуньей і яе мужам. Дзесяць год ён пражыў у дурслеўскім доме, не разумеючы, чаму сам таго не жадаючы робіць разнастайныя дзівосныя рэчы і ўпэўнены, што свой шнар ён атрымаў падчас аўтакатастрофы ў якой загінулі яго бацькі.

Аднак, год таму, Гары атрымаў ліст з Хогвартса і даведаўся аб тым, што адбылося на самой справе. Пасля чаго, хлопчык апынуўся ў чарадзейскай школе, дзе ён і яго шнар былі вельмі знакамітымі... але цяпер заняткі ў школе скончыліся і Гары быў вымушаны вярнуцца да Дурслі, якія ставіліся да хлопчыка, як да сабакі, які выкачаўся ў нечым смярдзючым.

Дурслі нават не ўспомнілі пра тое, што яму сёння споўнілася дванаццаць год. Ня тое, каб Гары чакаў ад ніх чагось незвычайнага — ён за ўсё жыццё не атрымаў ад Дурслі аніводнага прыстойнага падарунку, не кажучы аб торце... — але, каб вось так... цалкам праігнараваць яго...

Тут дзядзька адкхекаўшыся, ганарліва прамовіў:

— Як вы ведаеце, сёння, найважлівейшы для ўсіх нас дзень.

Ня ведаючы, ці верыць яму ўласным вушам, Гары паглядзеў на дзядзьку.

— Гэта дзень, калі можа адбыцца найбуйнейшая здзелка ў маёй кар’еры, — дадаў Вернан.

Гары вярнуўся да спажывання тосту. Вядома ж, з тугой падумаў ён, дзядзька зноў кажа, аб сваёй дурацкай вячэры. Ані аб чым іншым, ён апошнія два тыдні і не казаў. Містэр Дурслі запрасіў у госці нейкага багатага будаўніка і яго жонку, мяркуючы атрымаць ад яго буйны заказ (кампанія дзядзькі Вернана займалася вытворчасцю дрыляў).

— Давайце, ўсё яшчэ раз паўтарым, — прамовіў дзядзька. — Яны павінны завітаць да нас а восьмай вечара. Дзе ты будзеш, Пятунья..?

— Я буду чакаць іх ў гасцёўне, — выпаліла цётка, — каб ласкава запрасіць іх у наш дом.

— Вельмі выдатна. А ты Дадлі?

— Я буду чакаць іх ля дзвярэй. — Дадлі нацягнуў на твар дурную ўсмешку. — “Дазвольце прыняць вашыя палітоны, містэр і місіс Мэйсан?

— Яны папросту закахаюцца ў нашага хлопчыка!— у захапленні ўсклікнула Пятунья.

— Выдатна, Дадлі, — дадаў дзядзька Вернан. Потым ён развярнуўся да Гары. — А ты?

— Я буду ціхенька сядзець у сваім пакоі, быццам мяне і не існуе, — ціха прамовіў хлопец.

— Вось вось, — са злосцю заўважыў містэр Дурслі. — Потым, я пазнаёмлю іх з табой, Пятунья і прапаную ім напоі. А чвэрці на дзявятую...

— Я запрашу іх за стол. — адказала цётка.

— Дадлі, што ты павінен сказаць..?

— “Ці магу я праводзіць вас да сталовай, місіс Мэйсан?”— прапанаваўшы сваю тлустую руку нябачнай жанчыне, прамовіў Дадлі.

— А мой ты, маленькі джэнтльмен!— уздыхнула місіс Дурслі.

— А што наконт цябе?— пагрозліва спытаўся дзядзька ў Гары.

— Я буду ціхенька сядзець у сваім пакоі, быццам мяне і не існуе, — абыякава адказаў той.

— Менавіта. А цяпер мы павінны прыдумаць, як пад час абеду, стварыць аб сябе добрае ўражанне. У каго ёсць ідэі? Пятунья?

— “Вернан распавядаў мне аб тым, як вы добра граеце ў гольф, місэр Мэйсан...”, “А дзе вы набывалі сваю сукенку, місіс Мэйсан...”

— Пышна... Дадлі?

— Як наконт: “У школе мы пісалі сачыненнь на тэму “Мой герой” і я напісаў аб вас, містэр Мэйсан”.

Як для цёткі Пятуньі, так і для Гары падобнае было ўжо нечым занадтым. Цётка заплакала і кінулася абдымаць сына, а Гары нырнуў пад стол, каб аніхто не убачыў як ён рагоча.

— А ў цябе якія ідэі, хлопча?

З усіх сілаў намагаючыся выглядаць сур’ёзным Гары прамовіў: