Terry Pratchett - Johnny i bomba

— Przecież właśnie o to chodzi — zdziwił się Bigmac. — Ja bym tam wstąpił do policji czasu. Jakby taka była, ma się rozumieć. Wracasz i pytasz takiego: „Ty jesteś Adolf Hitler?”, a jak ci mówi: „Achtung, naturalnie ja”, to łup go ze strzelby kaliber dwadzieścia i po problemie.

— Tak, ślicznie. — Yo-less potrafił być cierpliwy. — A gdybyś tak przez przypadek odstrzelił własnego dziadka?

— Bym nie odstrzelił: ni krzty nie był podobny do Adolfa Hitlera.

— A poza tym nie jesteś takim dobrym strzelcem — dodał Wobbler. — Z klubu paintballowego cię wyrzucili, nie?

— Ale z zazdrości, że to nie oni wymyślili paintballowy granat ręczny. Dopiero ja im musiałem pokazać.

— Akurat na dwulitrowej puszce farby olejnej? Nie było mniejszych?

— Nie bardzo miałem czas wybierać. Ta była pod ręką… W każdym razie robiła za granat, i to skutecznie.

— Oni mówili, że mogłeś choć otworzyć wieczko. Sean Stevens musiał mieć zszyty łeb…

— Musiał mi się nawinąć pod rękę?

— Nie miałem na myśli faktycznego strzelania do twojego prawdziwego dziadka! — Yo-less stracił cierpliwość, toteż użył fali akustycznej, by zawrócić rozmowę na właściwe tory. — Chodziło mi o jakieś takie namieszanie w przeszłości, że ty się nigdy nie rodzisz albo że maszyna do podróży w czasie nigdy nie zostaje wynaleziona. Tak jak w tym filmie, co wysłali robota, żeby zabił matkę chłopaka, który miał dokopać robotom, jak dorośnie. Arnie tam grał.

— Dobry film! — ucieszył się Bigmac, waląc milczącą serię z nie istniejącego karabinu maszynowego po wystawach sklepowych. — Termi-coś-tam się nazywał.

— Terminator dwa — poprawił go Wobbler.

— Skoro on się nigdy nie narodził, to skąd wiedzieli, że istnieje? — Yo-less niespodziewanie zadał pytanie sam sobie, po czym także samodzielnie udzielił na nie odpowiedzi: — To bez sensu.

— Też mi się ekspert trafił — parsknął Wobbler. — Skąd ci się to wzięło?

— Mam trzy półki kaset ze Star Trekiem.

— Zboczenie!

— Ścichapęk!

— Trainspotter!

— Transporter, jak już! — poprawił go z godnością Yo-less. — Poza tym nie o to akurat chodzi. Chodzi o to, że jak się coś w przeszłości pozmienia, to może się skończyć tak, że nie będzie można wrócić i zostanie się tam, dokąd się trafiło. Albo ponieważ zmieniłeś przyszłość, to nie możesz wrócić, bo nigdy nie udałeś się w przeszłość. Albo jak nawet da się wrócić, to do innego czasu, dajmy na to równoległego, bo to, co zmieniłeś, spowodowało, że nie możesz wrócić tam, skąd przybyłeś, a tylko tam, gdzie cię jeszcze nie było… krótko mówiąc, jesteś zaklinowany w czasie. Spojrzeli na niego z podziwem.

— Żeby zrozumieć te całe podróże w czasie, trzeba być wariatem — podsumował po dobrej chwili Wobbler.

— Johnny, masz życiową okazję! — ucieszył się Big-mac.

— Bigmac! — W tonie Yo-lessa słychać było poważne ostrzeżenie.

— Spokojnie, lekarz mówi, że ja się tylko zbyt dużo martwię — uspokoił go Johnny.

— Co ci robili? — zainteresował się Bigmac. — Igły, wstrząsy i te rzeczy?

— Nie: nic z tych rzeczy — westchnął z pewną rezygnacją zapytany. — Tylko zadawali pytania.

— Jakie? Takie w stylu: „czy masz fioła”?

— Jakby wrócić naprawdę daleko — powiedział nagle Wobbler — do czasów dinozaurów na przykład, to nie groziłoby, że się zastrzeli własnego dziadka. Nawet bardzo starzy staruszkowie tyle nie żyją. Dinozaury są bezpieczne.

— Jasne! — ucieszył się Bigmac. — I można spokojnie do nich strzelać z plazmówki!

— Pewnie! — Tym razem Wobbler westchnął wymownie. — I to by wyjaśniało kolejną zagadkę nauki: dlaczego dinozaury wyginęły sześćdziesiąt pięć milionów lat temu? Bo Bigmac nie zdołał tam dotrzeć wcześniej.

— Przecież nie masz plazmówki — zauważył wyjątkowo rozsądnie Johnny.

— Jak Wobbler może mieć maszynę do podróży w czasie, to ja mogę mieć karabin plazmowy.

— Ano możesz, co mi tam…

— I miotacz rakiet!

— Nie przesadzaj — osadził go Yo-less. Maszyna do podróży w czasie byłaby czymś: można byłoby ułożyć sobie życie dokładnie tak, jak by się chciało, a jak coś by się nie udało, zawsze można byłoby wrócić i poprawić tak, żeby to nigdy nie nastąpiło. Johnny tak się skupił na tym pasjonującym zagadnieniu, że przestał zwracać uwagę na toczącą się obok rozmowę. A rozmowa, jak zwykle, potoczyła się własnym torem:

— Poza tym nikt nie udowodnił, że dinozaury faktycznie wyginęły! — obruszył się Bigmac.

— No pewnie: wciąż się gdzieś tu kręcą, tak?

— Może wychodzą tylko w nocy albo się maskują, albo coś…

— Ceglasto wykończony stegozaur? I czerwony, piętrowy brontozaur z numerem dziewięć na czole?

— Niezły pomysł! Mogą udawać, że są autobusami, i ludzie spokojnie do nich wsiądą. Tylko nie będą mogli wysiąść…

— Do kitu pomysł. Podstawą są fałszywe nosy i brody. A potem, jak nikt się niczego nie spodziewa, to chaps, i na chodniku nie ma śladu po gościu, nie licząc butów. A inny facet, duży facet w płaszczu idzie dalej i mlaska…

Paradise Street, olśniło nagle Johnny’ego; ostatnio dużo myślał o Paradise Street. Zwłaszcza w nocy. Jakby się tak popytać ludzi, co sądzą o podróżach w czasie, to większości by się spodobało — nikt nie wiedział, co przytrafiło się dinozaurom, natomiast większość wiedziała, co się zdarzyło na Paradise Street.

I sporo z tych, co wiedzieli, chciałoby tam wrócić. Johnny też.

Coś syknęło.

Odruchowo cała czwórka się rozejrzała; między wypożyczalnią kaset a sklepem z ubraniami znajdował się wylot wąskiej alejki. Byli prawie na wprost niego, a to właśnie tam coś syczało. Tyle że teraz syk zamienił się w charkot.

Nie był to przyjemny dźwięk: trafiał przez uszy i mózg prosto do wspomnień datujących się z naprawdę dawnych czasów. Gdy wczesna małpa ostrożnie zlazła z drzewa i niezgrabnie próbowała „stanąć prosto”, czyli zrobić to, co było takie modne wśród młodszych małp, był to ten rodzaj dźwięku, który bała się usłyszeć. Dźwięk ten wywoływał w mięśniach odruchową reakcję: wiać i wdrapać się na coś. I jak się da, to zrzucić przy okazji trochę orzechów. Najlepiej kokosowych.

— Coś jest w alejce — zauważył Wobbler, rozglądając się, czy nie znajdzie się w pobliżu jakieś poręczne drzewo.

— Wilkołak? — zaciekawił się Bigmac.

— Dlaczego akurat wilkołak? — Wobbler przestał się rozglądać.

— Bo w takim filmie Zemsta przeklinającego wilkołaka… albo jakoś tak, ktoś usłyszał taki charkot i wszedł w taką alejkę, a w następnym ujęciu leżał na chodniku wśród całej masy płynnych efektów specjalnych.

Wobbler głośno przełknął ślinę i oznajmił stanowczo:

— Wilkołaków nie ma!

— Tak? To idź i powiedz im to. Zanim wymiana poglądów miała szansę się zaostrzyć, Johnny wszedł w alejkę.

Pierwsze, co zobaczył, to wywrócony sklepowy wózek, co samo w sobie nie było niczym dziwnym. Po ulicach Blackbury hasały sobie stada sklepowych wózków. Co prawda nigdy nie widział żadnego z nich w ruchu, ale podejrzewał, że kiedy tylko odwraca się do nich tyłem, zaczynają się toczyć.

Wokół wózka leżały wypchane czarne worki na śmieci, równie powypychane plastykowe torby, a tu i tam widać było słoiki. Jeden się stłukł i w okolicy śmierdziało octem. A spod worków wystawała para butów.