Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Філасофскі Камень

Кабінет містэра Дурслі, дзе ён заўсёды сядзеў спінай да вакна, знаходзіўся на дзевятым паверсе.

Аддавай перавагу ён сядзець тварам да акна, яму, хутчэй за ўсё, цяжка было б гэтай раніцай засяродзіцца на дрылях. Але ён сядзеў да вакна спінай і не бачыў соў - падумаць толькі, соў, якія лёталі не ўначы, як зазвычай, а ўдзень! І гэта ўжо не кажучы пра тое, што совы - лясныя птушкі, і ў гарадах – тым больш такіх вялікіх, як Лондан - не жывуць.

У адрозненне ад містэра Дурслі, людзі, якія знаходзіліся на вуліцы, выдатна бачылі гэтых соў, што імкліва праляталі паблізу іх адна за адной, і шырока раскрывалі рты ад здзіўлення і паказвалі на іх пальцамі. Большасць гэтых людзей за ўсё жыццё не бачылі ніводнай савы, нават уначы.

Увогуле, у містэра Дурсля была цалкам нармальная, пазбаўленая ад соў раніца. Ён накрычаў на пяцёх падначаленых, зрабіў некалькі важных тэлефанаванняў і некалькі разоў падвысіў голас на сваіх тэлефонных субяседнікаў, так што настрой у яго быў проста выдатны - датуль, пакуль ён не вырашыў трохі расцерці ногі і купіць сабе булачку ў булачнай насупраць.

Містэр Дурслі ужо забыўся на людзей у мантыях і не ўспамінаў пра іх, пакуль не сутыкнуўся з групкай дзіўных тыпаў недалёка ад булачнай. Ён не змог зразумець, чаму пры адным толькі поглядзе на іх яму станавілася не па сабе.

Гэтыя тыпы таксама ажыўлена шапталіся, і ён не ўбачыў у іхніх руках ніводнай кружкі для збору ахвяраванняў. Ідучы з булачнай з пакетам, у якім ляжаў вялікі пончык, містэр Дурслі зноўку быў вымушаны прайсці паблізу гэтых дзіўных асоб, і ў гэты момант ён абсалютна выпадкова пачуў:

- ...так, гэта Потэры, менавіта так мне расказвалі...

- ...так, іх сын Гары...

Містэр Дурслі спыніўся. У яго перахапіла дыханне. Ён адчуў, як на яго накатвае хваля страху. Ён азірнуўся на тыпаў, якія шапталіся, нібы жадаў сказаць ім нешта, але потым перадумаў.

Містэр Дурслі кінуўся праз дарогу, паспешна падняўся ў офіс, раўкнуў сакратарцы, каб яго не турбавалі, сарваў тэлефонную трубку і ўжо набіраў пераддапошнюю лічбу свайго дамашняга нумара, калі раптам раздумаў і паклаў трубку назад, думаючы пра тое, што...

Не, вядома, гэта была дурасць. Потэр - не такое ўжо рэдкае прозвішча. Містэр Дурслі лёгка ўпэўніў сябе ў тым, што ў Англіі жыве мноства сем'яў, якія носяць прозвішча Потэр і маюць сына з імем Гары. І ён нават не можа на 100% сцвярджаць, што яго пляменніка клічуць менавіта Гары. Бо ён ніколі не бачыў гэтага хлопчыка. Магчыма, што яго клічуць Гэры. Або Гаральд.

Увогуле, містэр Дурслі вырашыў, што яму зусім не абавязкова турбаваць місіс Дурслі, тым больш што яна заўсёды не любіла, калі размова заходзіла пра яе сястру. Містэр Дурслі не папракаў жонку - калі б у яго была такая сястра, як у місіс Дурслі, ён бы...Але тым не менш гэтыя людзі ў мантыях і тое, пра што яны казалі, - усё гэта было дзіўна.

Пасля паходу за пончыкам містэру Дурслю было куды складаней засяродзіцца на дрылях. Калі а пятай гадзіне вечара ён пакідаў будынак фірмы, ён быў так ўсхваляваны, што, выходзячы з дзвярэй, не заўважыў чалавека, які праходзіў паблізу і ўрэзаўся ў яго.

- Прашу прабачэння, - прамовіў ён, бачачы, як маленькі старэча піскнуў і ледзь не зваліўся. Містэру Дурслю спатрэбілася некалькі секунд, каб усвядоміць, што дзядок быў апрануты ў фіялетавую мантыю. Дарэчы, старэча ніколькі не засмуціўся з таго, што яго ледзь не збілі з ног. Насупраць, ён шырока ўсміхнуўся і вымавіў пісклявым голасам, які прымусіў мінакоў абярнуцца:

- Не прасіце, мой дарагі спадар, нават калі б вы мяне ўранілі, сёння мяне б гэта зусім не засмуціла. Радуйцеся, таму што Вы-Ведаеце-Хто нарэшце знік! Нават такія маглы, як вы, павінны наладзіць свята ў гэты самы шчаслівы дзень!

З гэтымі словамі стары абхапіў містэра Дурсля дзесьці ў раёне жывата, дужа сціснуў яго і сышоў.

Містэр Дурслі літаральна прырос да зямлі. Падумаць толькі, яго абняў абсалютна незнаёмы чалавек! Мала таго, яго назвалі нейкім маглам. Што б там ні азначала гэтае слова, містэр Дурслі быў узрушаны. І калі ён урэшце здолеў ссунуцца з месца, ён хуткім крокам пайшоў да машыны, спадзяючыся, што ўсё, што адбывалася сёння, не больш за плён яго ўяўлення. Хоць містэр Дурслі вельмі адмоўна ставіўся да ўяўлення і яго плёну.

Калі ён збочыў з Прайвет Драйв на дарогу, што вядзе да хаты нумар 4, ён зноўку ўбачыў ужо знаёмую паласатую кошку. Настрой яго рэзка знізіўся. Містэр Дурслі не сумняваўся, што гэта тая самая кошка: у яе была тая ж афарбоўка і тыя ж дзіўныя плямы вакол вачэй. Зараз кошка сядзела на плоце, які аддзяляў яго хату і сад ад суседзяў.