Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Філасофскі Камень

На наступную раніцу за сняданкам усё паводзілі сябе ненатуральна ціха. Адзін Дадлі крычаў, екатаў, латашыў бацьку палкай, штурхаў маці нагамі, прыкідваўся, што яго нудзіць, і нават разбіў чарапахай шкло ў шафе, але так і не атрымаў назад свайго пакою. Гары ў гэты час успамінаў учорашні дзень і праклінаў сябе за тое, што не прачытаў ліст у холе. Дзядзька Вернан і цётка Пятуння кідалі адно на аднога змрочныя погляды.

Калі прыйшла пошта, дзядзька Вернан, відавочна намагаючыся дагадзіць Гары, паслаў за ёй Дадлі. Яны чулі, як Дадлі па дарозе калашмаціць усё сваёй Вонінгсавай палкай. Потым раздаўся крык: "Яшчэ адно! Прайвет Драйв, дом №4, Малая Спальня, М-ру Г. Потэру …"

З прыдушаным хрыпам дзядзька Вернан выскачыў з-за стала і панёсся ў хол, па пятах пераследуемы Гары. Дзядзьку Вернону прыйшлося паваліць Дадлі на падлогу і сілай вырваць ліст, прычым Гары ў гэты час з усіх сіл цягнуў дзядзьку за шыю, імкнучыся адцягнуць яго ад Дадлі. Пасля некалькіх хвілін бязладнай бойні, у якой кожнаму перапала мноства ўдараў палкай, дзядзька Вернон выпрастаўся, хапляючы ротам паветра і пераможна сціскаючы ў руцэ ліст.

- Ідзі да сябе ў камору - ой.., у пакой, - свісцячым, прыдушаным голасам загадаў ён Гары. – Дадлі, ідзі - кажу табе, ідзі адсюль.

Гары кругамі хадзіў па новым пакоі. Хтосьці ведае не толькі аб тым, што ён пераехаў, але і аб тым, што ён не атрымаў першага ліста. Пэўна, яны паспрабуюць напісаць яшчэ раз? І ужо гэтым разам ён пастараецца, каб ліст дайшоў па прызначэнні. У яго выспяваў план.

Наступнай раніцай стары будзільнік зазвінеў у шэсць гадзін раніцы. Гары хутчэй выключыў яго і бясшумна апрануўся. Галоўнае нікога не абудзіць. Не запальваючы святла, Гары пракраўся ўніз.

Ён вырашыў пачакаць паштльёна на куце Прайвет Драйв і ўзяць у яго пошту для дома №4. Ён прабіраўся па цёмным холе, і сэрца яго латашылася як звар'яцелае…

- ААААААААА!

Ад жаху Гары высока падскокнуў і прызямліўся на нешта вялікае і слізкае, што ляжала на падлозе ля дзвярэй - нешта жывое!

Наверсе запалілася святло, і Гары, да свайго жаху, зразумеў, што вялікім і слізкім быў дзядзькаў твар. Дзядзька Вернон начаваў пад дзвярыма ў спальным мяшку, відавочна, вырашыўшы перашкодзіць Гары дабрацца да пошты першым. На працягу прыкладна паўгадзіны дзядзька крычаў на Гары, пасля чаго загадаў яму пайсці і прынесці кубак гарбаты. Гары сумна паплёўся на кухню, а вярнуўшыся, выявіў, што пошта ўжо прыйшла і ляжыць у дзядзькі на каленях. Гары разглядзеў тры канверты, надпісаныя ізумруднымі чарніламі.

- Гэта мае… - пачаў быў Гары, але дзядзька Вернан дэманстратыўна парваў лісты на дробныя шматкі.

У гэты дзень дзядзька Вернан не пайшоў на працу. Ён застаўся дома і забіў шчыліну для лістоў.

- Убачыш, - тлумачыў ён цётцы Пятунні скрозь цвікі ў роце, - калі яны не змогуць даставіць іх, яны спыняцца.

- Я у гэтым не ўпэўненая, Вернан.

- Пятуння, разумееш, мазгі ў іх уладкаваныя інакш, чым у нас з табой, - сказаў дзядзька Вернон і стукнуў па цвіку кавалкам торта, які падала яму цётка Пятуння.

У пятніцу прыйшло ўжо дванаццаць лістоў. Паколькі іх не змаглі апусціць у шчыліну, то прасунулі пад дзверы, а таксама ў бакавыя шчыліны, і яшчэ некалькі закінулі ў вакенца ваннай на ніжнім паверсе.

Дзядзька Вернан зноў застаўся дома. Пасля спалення лістоў ён узброіўся малатком і цвікамі і забіў дошчачкамі ўсе шчыліны ва ўваходных дзвярах і на заднім ганку, так што ніхто ўжо не мог выйсці з хаты. Падчас працы ён спяваў "і вораг збяжыць, збяжыць, збяжыць" і ўздрыгваў ад найменшага шоргату.

У суботу сітуацыя стала выходзіць з-пад кантролю. Дваццаць чатыры лісты для Гары прабраліся ў дом, укладзеныя ўнутр кожнага з двух тузінаў яйкаў, якія цётка Пятуння прыняла з рук вельмі збянтэжанага малочніка праз вакно гасцінай. Пакуль дзядзька Вернан абурана тэлефанаваў на пошту і ў малочную краму, спрабуючы адшукаць вінаватых, цётка Пятуння прапускала лісты праз мясарубку.

Раніцай у нядзелю дзядзька Вернан спусціўся да сняданку з выглядам стомленым і нават хворым, але ўсё-ткі шчаслівы.

- Па нядзелях не прыносяць пошту, - весяла праспяваў ён, накладваючы мармелад на газету, - так што гэтых чортавых лістоў…

Пры гэтых яго словах нешта са свістам выляцела з трубы і стукнула дзядзьку па патыліцы. Следам з каміна як кулі паляцелі лісты, трыццаць, ці нават сорак штук. Усё прыхіліліся, адзін Гары кінуўся, імкнучыся злавіць хоць бы адзін…

- ПРЭЧ! ПРЭЧ!

Дзядзька Вернан ухапіў Гары і выкінуў яго ў хол. Цётка Пятуння і Дадлі выляцелі з кухні, зачыняючы твары рукамі, і дзядзька Вернан зачыніў дзверы. Чуваць было, што лісты працягваюць сыпацца з трубы, адскокваючы ад падлогі і сцен.