Ken Follett - Trzeci Bliźniak

Ta emocjonalna reakcja wprawiła Lisę w zakłopotanie.

– Gdzie dokładnie jest ta lista? – zapytała praktycznie.

– Dane są na dyskietce oznaczonej ZAKUPY.LST w pudełku na dyskietki w szufladzie biurka.

– Okay. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego tak się na ciebie uwzięli – dodała Lisa, marszcząc czoło.

– Wszystko zaczęło się od Steve'a Logana. Odkąd zobaczył go Berrington, stale dzieje się coś złego. Ale mam wrażenie, że niedługo się dowiem, co jest grane – oznajmiła Jeannie, wstając z krzesła.

– Dokąd się teraz wybierasz?

– Jadę do Filadelfii.

Berrington wyglądał przez okno swojego gabinetu. Tego ranka na korcie nie było nikogo. Wyobraził sobie grającą tam Jeannie. Zobaczył ją drugiego albo trzeciego dnia semestru, biegającą po korcie w krótkiej spódniczce, wyciągającą muskularne brązowe nogi, migającą białymi butami. Wtedy właśnie się w niej zadurzył. Zastanawiał się, dlaczego tak urzekła go jej sportowa sylwetka. Widok uprawiających sport kobiet nigdy go specjalnie nie podniecał. Nigdy nie oglądał Amerykańskich gladiatorów w przeciwieństwie do profesora Gormleya z egiptologii, który miał wszystkie programy na kasetach wideo i puszczał je podobno późnym wieczorem, w swoim domowym gabinecie. Grającą w tenisa Jeannie cechowała jakaś szczególna gracja. Miał wrażenie, że ogląda startującą do biegu lwicę. Jej mięśnie prężyły się pod skórą, włosy fruwały na wietrze, a ciało poruszało się, zastygało, obracało i ponownie poruszało z zadziwiającą, nadprzyrodzoną raptownością. Teraz zagrażała wszystkiemu, co osiągnął w życiu, a mimo to żałował, że nie obejrzy już ani razu, jak gra w tenisa.

Irytujące było, że chociaż praktycznie biorąc to on płacił jej pensję, nie mógł jej tak po prostu zwolnić. Była zatrudniona na etacie uniwersyteckim, a Genetico przekazało już pieniądze. Uczelnia nie mogła wyrzucić pracownika naukowego w taki sposób, w jaki restaurator wyrzuca niekompetentnego kelnera. Dlatego musiał bawić się w te idiotyzmy.

– Niech ją diabli – mruknął pod nosem i siadł z powrotem za biurkiem.

Poranna rozmowa przebiegała gładko aż do momentu, kiedy dowiedział się o Jacku Budgenie. Już wcześniej napuścił na nią Maurice'a i zręcznie zapobiegł próbie zbliżenia stanowisk. Fatalne było jednak to, że komisji dyscyplinarnej przewodniczyć miał facet, który grał z Jeannie w tenisa. Berrington nie sprawdził tego: zakładał, że będzie miał jakiś wpływ na wyznaczenie przewodniczącego, i z zaskoczeniem dowiedział się, że wybór został już dokonany.

Istniało poważne niebezpieczeństwo, że Jack spojrzy na całą sprawę oczyma Jeannie.

Berrington podrapał się w głowę. Nigdy nie przyjaźnił się ze swoimi akademickimi kolegami – wolał obracać się w barwniejszym towarzystwie polityków i dziennikarzy. Ale wiedział coś niecoś o Budgenie. Jack zakończył w wieku trzydziestu lat karierę profesjonalnego tenisisty i wrócił na uczelnię, żeby zrobić doktorat z chemii. Zbyt stary, by osiągnąć coś na polu nauki, został administratorem. Prowadzenie kilku uniwersyteckich bibliotek i godzenie sprzecznych postulatów różnych wydziałów wymagało kogoś taktownego i układnego i Jack radził sobie całkiem nieźle.

Jak można go było skaptować? Nie był zbyt przebiegły: cechującej go niefrasobliwości towarzyszyła pewna naiwność. Na pewno obrazi się, kiedy Berrington będzie starał się go przeciągnąć na swoją stronę albo otwarcie zaproponuje jakąś łapówkę. Być może jednak uda się wpłynąć na niego w pośredni sposób.

Sam Berrington dał się kiedyś raz przekupić. Do tej pory oblewał go rumieniec wstydu, gdy o tym pomyślał. Zdarzyło się to na samym początku jego kariery, zanim jeszcze został profesorem. Pewną studentkę złapano na oszustwie: zapłaciła swojej koleżance, żeby ta napisała za nią pracę semestralną. Nazywała się Judy Gillmore i była ładna jak lalka. Powinna zostać wydalona z uczelni, ale dziekan wydziału mógł złagodzić jej karę. Judy przyszła do gabinetu Berringtona „żeby przedyskutować problem”. Zakładała nogę na nogę, patrzyła mu żałośnie w oczy i pochylała się do przodu, żeby mógł zobaczyć jej koronkowy biustonosz. Berrington współczuł jej i obiecał, że się za nią wstawi. Judy popłakała się i zaczęła mu dziękować, a potem wzięła go za rękę, pocałowała w usta i w końcu rozpięła rozporek.

Nie proponowała żadnego układu. Pokochała się z nim dopiero, gdy zgodził się jej pomóc, a potem, po stosunku, który odbyli na podłodze, spokojnie się ubrała, uczesała, pocałowała go i wyszła. Nazajutrz Berrington przekonał dziekana, żeby udzielił jej tylko nagany.

Dał się przekupić, ponieważ przekonał sam siebie, że to wcale nie była łapówka. Judy poprosiła go o pomoc, on zgodził się, ona nie mogła się oprzeć jego urokowi i pokochali się. Z biegiem czasu dostrzegł w tym rozumowaniu czystą hipokryzję. Seksualna oferta zawarta była w całym jej zachowaniu, a kiedy obiecał jej to, o co prosiła, Judy przypieczętowała sprytnie umowę. Chociaż lubił uważać się za osobę kierującą się w życiu zasadami, zrobił coś absolutnie haniebnego.

Korumpowanie było prawie tak samo złe jak przyjęcie łapówki. Mimo to Berrington wiedział, że jeśli tylko zdoła, przekupi Jacka Budgena. Myśląc o tym, krzywił się z niesmakiem, ale trzeba to było zrobić. Był zdesperowany.

Zrobi to w ten sam sposób jak Judy: pozwalając Jackowi wmówić sobie, że to nie jest łapówka.

Zastanawiał się jeszcze kilka minut, a potem podniósł słuchawkę i zadzwonił do Jacka.

– Dziękuję, że przysłałeś mi swoją propozycję rozbudowy biblioteki wydziału biofizyki – zaczął.

Budgen przez chwilę milczał zaskoczony.

– Ach tak – wyjąkał w końcu. – Minęło już trochę czasu… ale cieszę się, że znalazłeś chwilę, żeby ją przeczytać.

Berrington rzucił na nią zaledwie okiem.

– Uważam, że jest bardzo sensowna. Zadzwoniłem, żeby powiedzieć, że poprę cię, kiedy sprawa stanie na komisji.

– Dziękuję. Jestem ci bardzo wdzięczny.

– Właściwie mógłbym przekonać Genetico, żeby pokryło część kosztów.

Jack z entuzjazmem podchwycił jego pomysł.

– Moglibyśmy nadać jej nazwę Biblioteka Biofizyczna Genetico.

– Świetny pomysł. Porozmawiam z nimi. – Berrington chciał, żeby Jack sam poruszył temat Jeannie. Może uda się go naprowadzić przez tenis. – Jak ci się udały wakacje? – zapytał. – Byłeś w Wimbledonie?

– W tym roku nie. Za dużo roboty.

– To niedobrze. – Berrington udał z drżeniem serca, że ma zamiar zakończyć rozmowę. – Pogadamy później.

Zgodnie z jego oczekiwaniami Jack uprzedził go.

– Aha, Berry. Co sądzisz o tych bredniach, które napisali dzisiaj w „Timesie”? O Jeannie?

Berrington odetchnął z ulgą.

– O tym? Burza w szklance wody – mruknął lekceważącym tonem.

– Próbowałem się do niej dodzwonić, ale nie ma jej w gabinecie.

– Możesz się nie martwić o Genetico – powiedział Berrington, chociaż Jack nie wymienił wcale nazwy firmy. – Nie wzięli sobie tego do serca. Na szczęście Maurice Obeli zareagował w sposób szybki i zdecydowany.

– Masz na myśli komisję dyscyplinarną?

– Uważam, że to będzie formalność. Jeannie naraziła na szwank dobre imię uczelni, nie chciała przerwać badań i poszła z tym do prasy. Wątpię, czy w ogóle będzie chciała się bronić. Powiedziałem ludziom z Genetico, że kontrolujemy sytuację. W tej chwili nic nie zagraża ich dobrym stosunkom z uczelnią.