Ken Follett - Trzeci Bliźniak

– Dźwięk jest okropny, ale nie mam nic innego. – Jeannie włączyła radio. – Jest nastawione na dziewięćdziesiąt dwa Q.

– Dwadzieścia hitów jeden po drugim – rzucił machinalnie.

– Skąd wiesz?

O, w dupe, Steve nie zna przecież baltimorskich rozgłośni.

– Złapałem tę stację, jadąc tutaj samochodem.

– Jaki lubisz rodzaj muzyki?

– Nie mam pojęcia, co lubi Steve, ale ty chyba też, więc nie muszę nic zmyślać.

– Lubię gangsta rap. Snoop Doggy Dog, Ice Cube, tego rodzaju rzeczy.

– Kurczę, przy tobie czuję się jak staruszka.

– A ty co lubisz?

– Ramones, Sex Pistols, Damned. Kiedy byłam dzieckiem, naprawdę małym szczylem, punk był na topie. Moja mama słuchała całej tej łatwej muzyczki z lat sześćdziesiątych, która do mnie nigdy nie docierała, a potem, gdy miałam mniej więcej jedenaście lat, zaczęło się! Talking Heads. Pamiętasz Psycho Killer?

– W życiu!

– Twoja matka miała rację, jestem dla ciebie za stara. – Jeannie usiadła na kanapie, położyła mu głowę na ramieniu, wsunęła rękę pod jego niebieski sweter i zaczęła go gładzić po klatce piersiowej, drażniąc brodawki opuszkami palców. To było takie przyjemne. – Cieszę się, że tu jesteś – powiedziała.

On też chciał się pobawić jej piersiami, ale miał na głowie inne sprawy.

– Musimy poważnie porozmawiać – oznajmił, opanowując olbrzymim wysiłkiem woli pożądanie.

– Masz rację. – Jeannie usiadła i wypiła łyk wina. – Ty pierwszy. Czy twój ojciec jeszcze siedzi w areszcie?

Jezus, co mam na to odpowiedzieć?

– Nie, ty pierwsza. Mówiłaś, że tyle masz mi do powiedzenia.

– W porządku. Po pierwsze, wiem, kto zgwałcił Lisę. Facet nazywa się Harvey Jones i mieszka w Filadelfii.

Chryste Przenajświętszy! Harvey starał się nie zmieniać wyrazu twarzy.

– Czy masz jakieś dowody, że to on?

– Byłam w jego mieszkaniu. Sąsiad miał zapasowy klucz i wpuścił mnie do środka.

Ten pierdolony stary pedał! Skręcę mu kark, jak tylko wrócę!

– Znalazłam czapkę baseballową, którą miał na głowie w zeszłą niedzielę. Wisiała na haku za drzwiami.

Jezu! Powinienem ją dawno wyrzucić. Ale nie przypuszczałem, że ktoś mnie wyśledzi!

– Świetnie sobie poradziłaś. – Steve powinien być zachwycony. To oczyści go z wszystkich zarzutów. – Nie wiem, jak ci dziękować.

– Coś wymyślimy – odparła z uśmiechem.

Czy zdążę wrócić do Filadelfii i pozbyć się czapki, zanim wpadnie tam policja?

– Zawiadomiłaś oczywiście o wszystkim gliniarzy?

– Nie. Zostawiłam wiadomość dla Mish, ale na razie do mnie nie zatelefonowała.

Alleluja! Mam jeszcze szansę.

– Nic się nie martw – kontynuowała Jeannie. – Facet nie ma pojęcia, że go rozszyfrowaliśmy. Ale nie słyszałeś najlepszego. Który z naszych znajomych nazywa się jeszcze Jones?

Czy mam powiedzieć „Berrington”? Czy Steve wpadłby na to?

– To dosyć pospolite nazwisko…

– Oczywiście Berrington. Przypuszczam, że Harvey wychował się w domu Berringtona jako jego syn!

Powinienem być zachwycony.

– Niewiarygodne! – stwierdził.

I co mam teraz, do diabła, robić? Może tato wpadnie na jakiś pomysł. Muszę mu o tym powiedzieć. Muszę wymyślić jakiś wybieg, żeby do niego zatelefonować.

Jeannie wzięła go za rękę.

– Jezu, spójrz na swoje paznokcie!

Co znowu, do jasnej cholery?

O co ci chodzi?

– Jak szybko rosną. Kiedy wyszedłeś z aresztu, były całe poobgryzane i połamane. A teraz wyglądają wspaniale!

– Zawsze szybko wracam do normy.

Jeannie obróciła jego rękę i polizała wewnętrzną stronę dłoni.

– Jesteś dzisiaj strasznie napalona – zauważył.

– O Boże, za szybko się podniecam, prawda? – Mówili jej już to inni mężczyźni. Steve był dzisiaj od samego początku trochę powściągliwy i teraz zrozumiała dlaczego. – Wiem, o co ci chodzi. Przez cały poprzedni tydzień odpychałam cię, a teraz zachowuję się, jakbym chciała pożreć cię na kolację.

– No, coś w tym rodzaju – odparł, kiwając głową.

– Taka właśnie jestem. Kiedy już zdecyduję się na jakiegoś faceta, nie mogę się opanować. – Jeannie wstała z kanapy. W porządku, biorę na wstrzymanie. – Podeszła do kuchenki i wyjęła patelnię do omletów. Była taka ciężka, że musiała użyć obu rąk, żeby ją podnieść. – Kupiłam ci wczoraj coś do zjedzenia. Jesteś głodny? – Patelnia była zakurzona i Jeannie wytarła ją ściereczką. Domyślił się, że niezbyt często gotuje. – Masz ochotę na jajka?

– Niespecjalnie. Więc w młodości byłaś punkową?

Jeannie odłożyła patelnię.

– Przez jakiś czas. Podarte ciuchy, zielone włosy.

– Narkotyki?

– W szkole brałam amfetaminę, kiedy tylko miałam forsę.

– Jakie przekłułaś sobie części ciała?

Przypomniała sobie nagle wiszące na ścianie u Harveya Jonesa zdjęcie wygolonej kobiety z kolczykiem w wargach sromowych i przeszedł ją dreszcz.

– Tylko nos – odpowiedziała. – Rzuciłam punk dla tenisa, kiedy miałam piętnaście lat.

– Znałem dziewczynę, która nosiła kolczyk w pępku.

Jeannie poczuła ukłucie zazdrości.

– Spałeś z nią?

– Jasne.

– Łajdak.

– Myślałaś, że jestem prawiczkiem?

– Nie każ mi się zachowywać racjonalnie.

Podniósł ręce w obronnym geście.

– Dobrze, nie będę.

– Nie powiedziałeś jeszcze, co stało się z twoim tatą. Wypuścili go?

– Może zatelefonuję do domu i zapytam o najnowsze wiadomości.

Gdyby wybrał siedmiocyfrowy numer, Jeannie domyśliłaby się, że to rozmowa lokalna, a ojciec wspomniał, że Steve Logan mieszka w Waszyngtonie. Dlatego po podniesieniu słuchawki wcisnął widełki, wystukał trzy przypadkowe cyfry, udając, że wybiera kod kierunkowy i dopiero potem puścił widełki i zadzwonił do ojca w Baltimore.

– Cześć, mamo – zaczął, zaciskając w dłoni słuchawkę i modląc się, żeby stary nie odparł: „To pomyłka, wykręcił pan zły numer”.

Ale ojciec natychmiast zrozumiał.

– Jesteś z Jeannie? – zapytał.

Brawo, tato.

– Tak. Dzwonię, żeby się dowiedzieć, czy tatę wypuścili z więzienia.

– Pułkownik Logan jest w dalszym ciągu aresztowany, lecz nie przebywa w więzieniu. Zatrzymano go do dyspozycji żandarmerii wojskowej.

– To fatalnie. Miałem nadzieję, że już wyszedł na wolność.

– Czy możesz mi cokolwiek powiedzieć? – odezwał się ojciec po chwili wahania.

Harvey miał ochotę zerknąć na Jeannie i sprawdzić, czy niczego nie podejrzewa. Takie spojrzenie byłoby jednak dziwne, więc gapił się dalej w ścianę.

– Jeannie odwaliła kawał roboty, mamo. Odnalazła prawdziwego gwałciciela. – Starał się nadać swemu głosowi bardziej entuzjastyczne brzmienie. – Nazywa się Harvey Jones. Czekamy teraz na telefon od tej policjantki, żeby ją o tym zawiadomić.

– Jezu. To straszne.

– No właśnie, czy to nie wspaniałe? – Pozbądź się tej ironii w głosie, ty głupcze!

– Wiemy przynajmniej, jaka jest sytuacja. Czy możesz jakoś temu zapobiec?

– Chyba muszę.

– A co z Genetico? Czy Jeannie chce ujawnić to, czego się o nas dowiedziała?

– Jeszcze nie wiem.

Rozłącz się, zanim powiem coś, co mnie zdradzi.

– Postaraj się tego dowiedzieć. To także bardzo ważne.

Dobra, dobra.

– Cóż, mam nadzieję, że tato wyjdzie jeszcze dzisiaj. Zadzwoń, jeśli będziesz miała jakieś wiadomości.