Lisa Gardner - Druga Córka

Wyglądało na to, że miał kiepski dzień. Nagle zapragnęła dotknąć jego policzka. Była ciekawa, czy wtuliłby twarz w jej dłoń. Była ciekawa, czy zbliżyłby się do niej…

Wczoraj w jego objęciach było bardzo miło.

– Miseczki są w szafce – powiedział.

Wyjęła je i wygarnęli na nie jedzenie. Żuli w milczeniu przez jakiś czas.

– Jak ci minął dzień?

– Oglądałam telenowele. Mówi samo za siebie. A tobie? Dźgnął widelcem smażony ryż.

– Wolałbym oglądać telenowele. Spałaś trochę?

– Trochę.

– Śniłaś o Meagan?

– Niewyraźnie. Śniła mi się w tej chacie. Ale ty też tam byłeś.

Podniósł na nią zdziwione oczy. Do dolnej wargi przylepiło mu się ziarenko ryżu. Niewiele myśląc, strzepnęła je kciukiem. Ten ruch speszył oboje. Szybko cofnęła rękę.

– By… byłam w chacie z tobą i Meagan – powiedziała nieco zbyt szybko.

– Ze mną? – Spuścił głowę, wbił spojrzenie w miseczkę. – I co robiłem?

– Porządki.

– Co?

Nabrała kęs jedzenia na widelec.

– Meagan siedziała w kącie izby. Ściskała drewnianego konika i bardzo się bała. Potem wszedłeś ty i zacząłeś sprzątać. Zamiotłeś podłogę, usunąłeś pajęczyny, umyłeś okna. A, i zawiesiłeś zasłony.

– Wieszałem zasłony? – powtórzył prawie ze zgrozą. – I po to szedłem do FBI?

– Bardzo ładne zasłony. Meagan była zadowolona.

– Gosposia doskonała – mruknął i odsunął od siebie pustą miseczkę. Westchnął ciężko. Miał na twarzy wyraz takiego zmęczenia, że serce jej się ścisnęło. – Chcesz wiedzieć, czego się dziś dowiedziałem? – spytał poważnie.

Przestała jeść. Wyprostowała się.

– Jasne. Mów.

– Niczego. Wielki agent FBI nie dowiedział się niczego. Ta cała sprawa po prostu nie ma sensu. – Wstał i zaczął zbierać naczynia.

– A ten zabójca?

– Jax powiedział, że sprawdzają szpitale i przychodnie. Na razie bez skutku.

– A jakieś dowody z pokoju Larry’ego Diggera? Notatki?

– Nic, kompletnie nic. – Poszedł do kuchni, wrzucił naczynia do zlewu.

– A sprawa Meagan? Rozmawiałeś o niej?

– Jasne. Z moim szefem i z Chenneyem. Zgodziliśmy się, że Quincy postawił znakomite pytania. Ni cholery nie wierzę, że to Russell Lee ją zabił. W związku z czym zostaje nam twoja rodzina. Mieli motyw.

– Pieniądze – powiedziała głosem bez wyrazu i także wstała. Ta rozmowa była zbyt bolesna, by prowadzić ją na siedząco. – Polisa ubezpieczeniowa na milion dolarów.

– Jeszcze lepiej. Uważamy, że twoja matka mogła mieć romans z Jamiem O’Donnellem.

– Co?

– To doniesienia policji. O’Donnell mnóstwo czasu spędzał w waszym domu, a twoi rodzice mieli małżeńskie problemy. Krzyki i tak dalej.

Melanie pokręciła głową.

– Rodzice nie krzyczana siebie. „Dyskutują” za zamkniętymi drzwiami.

– Aha, ale wtedy wrzeszczeli tak, że słyszała ich pokojówka i przyjaciele. Wygląda na to, że twój ojciec nie był wiernym małżonkiem…

– Ma wiele flirtów… – Podniosła rękę i dodała: – Może nie tylko flirtuje, ale choć brzmi to dziwnie, wydaje mi się, że mamie to nie przeszkadza. Chyba zaakceptowała pracę i styl życia ojca jako męską słabość.

– A skoro jemu było wolno…

Wydęła usta. Nie podobało się jej to nowe oskarżenie, ale zaczęło już do niej docierać, że być może nie wie wszystkiego o swojej rodzinie.

Przyniosła kartkę, na której widniały rezultaty jej całodziennej pracy.

– No i jest jeszcze twój brat.

– Brian miał dziewięć lat!

– I takie problemy, że posłali go do psychoterapeuty. A twoja mama kazała niani nie zostawiać go samego z Meagan. Był o nią bardzo zazdrosny, niszczył jej zabawki. Pamiętasz? Powiedział, że rzucił jej drewnianym konikiem o kominek. I tak doszliśmy do pieniędzy, miłości i problemów psychicznych. Ale mamy szkopuł. Przeczytałem wywiady na temat twojej rodziny i po prostu nie istnieje nic, co by sugerowało, że są zdolni do zamordowania czteroletniego dziecka.

Skinęła głową z zapałem, machnęła kartką.

– Właśnie! Tylko spójrz. Zapisałam to, co Quincy powiedział o mordercy i sama przeprowadziłam analizę. Twierdziłam, że moja rodzina jest niewinna, ponieważ ich kocham. A że dla policji nie ma to wielkiego znaczenia, postanowiłam działać tak jak wy.

Usiadła na kanapie i położyła kartkę na stoliku. David usiadł obok niej. Czuła ciepły dotyk jego nogi. Kiedy się odezwała, mówiła trochę za szybko i nie odrywała oczu od wykresu.

– To Meagan i moja rodzina. Tu jest wszystko, co wiemy o naszych wspólnych stosunkach, a tutaj to, co wiemy o każdym z osobna. Zastanawiałam się nad tym, co powiedział Quincy… o tym, że za zachowaniem stoi psychika. Nie potrafię powiedzieć obiektywnie, czy moi rodzice są dobrymi ludźmi, ale wiem, czy są inteligentni, precyzyjni lub nieporządni.

– Dobrze – powiedział, przyglądając się wykresowi. – Tyle mogę ci przyznać.

– Tu jest to, co Quincy powiedział o mordercy Meagan. Jest to osoba precyzyjna i świadoma policyjnych procedur. Jest też na tyle inteligentna i budząca zaufanie, by mogła zbliżyć się do Meagan. Ponadto myślę, że na tyle twarda, by prowadzić pertraktacje z osobnikami w rodzaju Russella Lee Holmesa. Jednak osoba ta ma uczucia macierzyńskie, a przynajmniej jest na tyle wrażliwa, że owija Meagan w kocyk i zakopuje jej ciało. Osoba ta ma również wyrzuty sumienia, ponieważ… pozbawia ciało głowy.

Nawet na papierze ten aspekt zbrodni wydawał się przerażający. Przełknęła ślinę i puknęła ołówkiem w kartkę, nie chcąc tracić przewagi, bo David słuchał jej z uwagą.

– To bardzo szczególny zestaw cech. Rzuca się w oczy, nie uważasz? Więc spójrzmy na aktorów w tej sztuce. Mamy ojca, który jest bardzo precyzyjny i inteligentny. Ale, choć go bardzo kocham, nie mogę powiedzieć, żeby był uczuciowy. Pocałunki i ciepłe gesty to domena mojej matki. Co do znajomości policyjnej procedury, nie sądzę, żeby ojciec choć raz w życiu dostał mandat. Nie ogląda filmów gangsterskich, nie czyta kryminałów, więc podejrzewam, że nie ma zaplecza. A czy jest na tyle twardy, żeby prowadzić pertraktacje z Russellem Lee Holmesem? Dajże spokój, ten człowiek jest chory, jeśli raz w tygodniu nie pójdzie do manikiurzystki. Russell Lee pożarłby go żywcem.

A matka? Tak, ona ma uczucia macierzyńskie, jest skłonna do skruchy i wyrzutów sumienia. Ale czy naprawdę sądzisz, że jest precyzyjna? Widziałeś, jak jej się trzęsą ręce? A choć uważam ją za inteligentną, brak jej sprytu i z pewnością nic nie wie o obyczajach policji. Co do jej rozmowy z Russellem Lee… Potrafisz to sobie wyobrazić? Więc ona także nie pasuje.

Mój ojciec chrzestny… Będę szczera. Zawsze miałam wrażenie, że Jamie widział niejedno. Ma takie ruchy… sam wiesz. Jeśli jest się kobietą, którą kocha, ma się poczucie bezpieczeństwa. Jakby był najsilniejszym chłopcem w klasie i cię ochraniał. Jest twardy i z pewnością mógłby zastraszyć Russella Lee. Prawdopodobnie zna się na procedurach policji. Ale nie jest precyzyjny. Działa brutalnie, szybko i gwałtownie. I nie potrafię sobie wyobrazić, żeby mógł zrobić krzywdę małej dziewczynce. To by było… niegodne. Potrafi być okrutny, ale prędzej odciąłby sobie rękę niż podniósł ją na dziecko. W stosunku do dzieci stać go także na czułość. Wobec Briana i mnie był bardzo kochany. Nie jest zimny, precyzyjny, bezlitosny. I jeszcze mój brat…

– Jest lekarzem – wtrącił David. – Więc musi być precyzyjny.