Robin Cook - Zaraza

Podszedł dostojnym krokiem do ogrodzenia, kozłując równocześnie piłkę. Jack nie czuł się pewnie w tej sytuacji i nie wiedział, czego się spodziewać. Przedstawił ich sobie i ku jego zaskoczeniu rozmowa potoczyła się gładko.

– Prawdopodobnie nie powinnam tego mówić… – zaczęła Laurie po krótkiej wymianie grzecznościowych uwag -i Jack pewnie nie chciałby, żebym mówiła, ale…

Jack aż skurczył się w sobie. Nie miał zielonego pojęcia, co Laurie chciała powiedzieć.

– … chciałam osobiście bardzo podziękować za wszystko, co zrobiłeś dla Jacka.

Warren wzruszył ramionami.

– Pewnie nie wmieszałbym się w całą tę historię, gdybym z góry wiedział, że nie poda mi dzisiaj piłki.

Jack zacisnął pięść i stuknął lekko Warrena w czubek głowy. Warren uchylił się i odskoczył.

– Miło było cię poznać, Laurie – powiedział na odchodnym. – Cieszę się, że wpadłaś. Ja i kilku braci martwiliśmy się już o staruszka, więc teraz cieszymy się, widząc, że ma taką małą.

– Małą? – zapytała Laurie.

– Przyjaciółkę – wyjaśnił Jack.

– Wpadaj, kiedy masz ochotę, Laurie – zaprosił Warren. – Jesteś znacznie ładniejsza od niego. – Rzucił jeszcze spojrzenie w stronę Jacka i kozłując, wrócił do swoich rzutów.

– "Mała" to znaczy przyjaciółka? – zapytała Laurie.

– Tak zwykle mówią. To jedno z sympatyczniejszych określeń. Jednak nie powinnaś tego brać dosłownie – zapewnił ją Jack.

– Źle mnie oceniasz. Nie obraziłam się. Właściwie można by Warrena i jego "małą" zaprosić na kolację. Chciałabym go lepiej poznać.

Jack wzruszył ramionami i spojrzał w stronę Warrena.

– To jest jakiś pomysł. Ciekawe, czy przyszedłby?

– Nie dowiesz się, póki nie zapytasz.

– Trudno się nie zgodzić.

– Przypuszczam, że ma dziewczynę.

– Prawdę powiedziawszy, nie wiem – odparł Jack.

– Chcesz mi powiedzieć, że przeszliście wspólnie tygodniową kwarantannę i nie wiesz, czy ma dziewczynę? O czym rozmawialiście przez cały ten czas?

– Nie pamiętam. Poczekaj. Zaraz wracam.

Jack podszedł do Warrena i zapytał, czy poszedłby z nimi na kolację i zabrał ze sobą swoją "małą".

– To znaczy, jeżeli masz jakąś.

– Jasne, że mam. – Popatrzył chwilę na Jacka, potem na Laurie. – To jej pomysł.

– Tak. Ale sądzę, że to dobry pomysł. Nigdy przedtem cię nie zapraszałem, bo nie sądziłem, że przyjmiesz zaproszenie.

– Gdzie?

– Restauracja nazywa się "Elios", na East Side. O dziewiątej. Tak się umówiłem.

– Stoi – zdecydował Warren. – Jak się tam dostaniesz?

– Pojedziemy ode mnie taksówką.

– Nie musicie. Podrzucę was. Będę po was za piętnaście dziewiąta.

– To na razie. – Jack odwrócił się i ruszył w stronę Lamie.

– To nie znaczy, że już nie jestem wkurzony za to twoje zagranie! – zawołał Warren.

Jack uśmiechnął się i nie oglądając się za siebie, machnął ręką.

– Cudownie – ucieszyła się Laurie na wieść, że Warren przyjął zaproszenie.

– Też się cieszę. Zjem dzisiaj kolację z dwojgiem z czworga ludzi, którzy uratowali mi życie.

– A pozostała dwójka?

– Niestety, Slama już nie ma z nami. To historia, którą jeszcze będę musiał ci kiedyś opowiedzieć. I Spit. To ten gość w jasnoczerwonej bluzie przy bocznej linii boiska.

– Czemu i jego nie zaprosisz?

– Innym razem. Nie chcę tego zamieniać w przyjęcie. Szukam okazji do rozmowy. Więcej dowiedziałaś się o Warrenie przez dwie minuty niż ja w ciągu miesięcy.

– Nigdy nie rozumiałam, o czym wy, mężczyźni, rozmawiacie ze sobą.

– Posłuchaj, muszę wziąć prysznic i przebrać się. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, zapraszam do siebie.

– Bardzo chętnie. Jestem niezwykle ciekawa, jak mieszkasz, szczególnie po tym, jak to miejsce opisałeś.

– To nie jest elegancki apartament.

– Prowadź! – zakomenderowała Laurie.

Jack ucieszył się, że na parterze, na klatce schodowej akurat tego dnia nie spał żaden bezdomny. Niestety, jak zwykle na piętrze kłócili się. Laurie nie komentowała tego jednak i w końcu weszli bezpiecznie do mieszkania. Rozejrzała się i stwierdziła, że wygląda miło i przytulnie jak oaza.

– Za pięć minut będę gotowy. Mogę ci coś zaproponować? Niewiele mam. Może piwo?

Laurie podziękowała i powiedziała, żeby już poszedł i wykąpał się. Chciał jej dać coś do czytania, lecz także podziękowała.

– Nie mam niestety telewizora – powiedział przepraszająco.

– Zauważyłam.

– W tym budynku telewizor stanowi zbyt dużą pokusę. Szybko by stąd wymaszerował.

– Skoro mówimy o telewizji, widziałeś tę nową reklamę National Health "U nas nie czekasz"? Wszyscy o tym mówią.

– Nie, nie widziałem.

– Powinieneś zobaczyć. Niezwykle efektowna. Jeden ze spotów stał się już klasykiem. Taki filmik z hasłem: "My czekamy na ciebie, ale nigdy ty na nas". Bardzo sprytne. Uwierzysz, że wartość akcji National Health na giełdzie poszła w górę?

– Możemy porozmawiać o czymś innym?

– Oczywiście. A co się stało? Czy powiedziałam coś nie tak?

– Nie, nie chodzi o ciebie, tylko o mnie. Czasami bywam przewrażliwiony. Reklamy medyczne zawsze mnie nieco irytowały, a ostatnio nawet bardziej niż zwykle. Ale nie martw się. To także ci kiedyś wyjaśnię.

[1]Diagnoza różnicowa – rodzaj diagnozy, która ma na celu rozróżnienie chorób o podobnym obrazie klinicznym na podstawie obecności lub braku niektórych objawów albo szczególnych ich cech (przyp. tłum. za: Mała encyklopedia medycyny, tom I, PWN, W-wa, 1987, s. 221).

[2]Spit (ang.) – pluć (przyp. tłum.).

[3]Twin (ang.) – bliźniak (przyp. tłum.).

[4]Slam dunk (ang.) – wsady do kosza w koszykówce, czyli zdobycie punktów przez włożenie piłki do kosza od góry (a nie tradycyjne wrzucenie jej), co wymaga bardzo wysokiego wyskoku (przyp. tłum.).

[5]Bloomingdale's (ang.) – duży sklep w Nowym Jorku, sprzedający różnego rodzaju towary, znany jednak przede wszystkim z działu z drogą odzieżą (przyp. tłum.).