Dan Simmons - Ostrze Darwina

W wtorek rano zadzwonił Lawrence. Pojawiło się kilka nowych spraw, które wymagały dokumentacji fotograficznej. Stewart nie wiedział, który z wypadków będzie potrzebował rekonstrukcji, nie było wiadomo bowiem, w związku z którym ktoś wystąpi o odszkodowanie, pomyślał jednak, że obaj z Darwinem powinni odwiedzić po kolei każde miejsce kraksy.

– Jasne – zgodził się zgryźliwie Minor. – Dlaczego, do diabła, nie? W końcu od miesięcy tonę wyłącznie w papierkowej robocie.

Lawrence natychmiast po przyjeździe wyczuł chyba, że coś jest nie tak. Mężczyzn często łączy pewna więź, dzięki której rozumieją się nawet bez komunikacji werbalnej. Ci, którzy znają się od wielu lat i razem pracują – od czasu do czasu przy niebezpiecznych przedsięwzięciach – zaczynają rozwijać w sobie szósty zmysł, dzięki któremu odgadują myśli i emocje przyjaciela. W ten sposób porozumiewają się na płaszczyźnie niezrozumiałej dla kobiet. Lawrence i Darwin właśnie kupili kawę i pączki w Dunkin’ Donuts na północ od San Diego, gdy Stewart spytał:

– Coś się dzieje, Dar?

– Nie – odparł.

Żaden nie poruszył już więcej tego tematu. Miejsce pierwszego wypadku znajdowało się w połowie drogi do San Jose. Lawrence zaparkował troopera na zatłoczonym parkingu, przy kompleksie tanich mieszkań na wynajem, i we dwóch poszli do prostokąta oklejonego wszechobecną w takich sytuacjach żółtą taśmą. W środku znajdowała się czerwona honda prelude, rocznik 1994. Do kraksy doszło w środku nocy, nadal jednak na miejscu znajdowali się dwaj umundurowani funkcjonariusze oraz kilku gapiów, głównie dzieciaków w zbyt długich koszulkach i butach sportowych za trzysta dolarów. Stewart przedstawił najbliższemu policjantowi zarówno siebie, jak i Dara, uprzejmie poprosił o pozwolenie na wykonanie przez Darwina zdjęć, a potem wypytał mundurowego o szczegóły wypadku.

Minor zaczął pstrykać fotki, natomiast młody patrolowy usiłował opowiedzieć o kolizji, wskazując z przejęciem na różne dowody – stłuczone szyby boczne hondy, rozbitą przednią szybę, wklęśnięcia w masce, śluzowatą szarą substancję na przodzie auta i wokół niego, a także krew, która znajdowała się na roztrzaskanej szybie przedniej, masce, błotnikach i przednim zderzaku, a na asfalcie tworzyła dużą ciemną kałużę. Najwyraźniej tutaj nie padało zbyt intensywnie ani w nocy, ani rano.

– No cóż, ten facet, Barry, ma fioła na punkcie swojej dziewczyny… Sheili jakiejś tam… Dziewczyna mieszka na górze, pod 2306, a teraz jest przesłuchiwana na posterunku – opowiadał funkcjonariusz. – W każdym razie Barry jeździ na motorze i jest wielkim skurczybykiem z brodą no a Sheila w końcu się nim zmęczyła i zaczęła się widywać z innymi facetami. To znaczy przynajmniej z jednym, co Barry’emu się oczywiście nie spodobało. Wpadł tutaj, jak podejrzewamy, około drugiej trzydzieści rano, a o awanturze powiadomiono nas o drugiej czterdzieści osiem. Dwie po trzeciej ktoś zadzwonił na policję i doniósł o pierwszych strzałach. Początkowo Barry tylko, no wie pan, stał pod oknem Sheili i wrzeszczał. Wykrzykiwał jakieś sprośności, a ona odpowiadała mu pięknym za nadobne. Główne wejście zamyka się automatycznie, toteż żeby się dostać do środka, trzeba wcisnąć guzik domofonu. Sheila nie wpuściła Barry’ego, co faceta naprawdę wkurzyło. Wrócił zatem do swojej furgonetki… tego tam zaparkowanego forda. Wziął z pojazdu naładowaną dubeltówkę dwururkę. Najpierw kolbą rozbijał boczne okna hondy prelude dziewczyny. Sheila zaczęła się pienić i krzyczała jeszcze głośniej. Sąsiedzi wezwali policję, zanim jednak zjawił się patrol, Barry wpadł na pomysł wskoczenia na maskę hondy… a ważył grubas ze sto dwadzieścia kilo. Widzi pan, jak tu wgiął, a tylko na niej stanął. No więc wdrapał się na maskę i począł walić w przednią szybę kolbą strzelby. Sądzimy, że chciał poprawić uchwyt albo coś w tym rodzaju, no i trafił na cyngiel…

– I strzelił sobie w brzuch – zakończył Lawrence.

– Z obu luf. Kawałki jego jelit rozprysły się po całej masce, przednich światłach, przednim zderzaku…

– Gdy dostałem zgłoszenie z intensywnej terapii, nadal żył – przerwał Stewart. – Zna pan jego aktualny stan?

Policjant wzruszył ramionami.

– Kiedy detektywi zabierali dziewczynę do centrum na przesłuchanie, słyszałem, że zmarł. Komentarz Sheili brzmiał: „Chwała Bogu, że już po wszystkim”.

– Słodka panienka – powiedział Lawrence.

– Miłość ma swoje prawa – przyznał mundurowy.

Zatrzymali się przy trzech oczywistych sfingowanych wypadkach – dwa miały miejsce przy supermarketach, jeden przy Holiday Inn, gdzie poszkodowany twierdził, że poślizgnął się na lodzie z przeciekających automatów z lodami – następnie odwiedzili parking, na którym ktoś uderzył w auto pięcioosobowej rodziny, której wszyscy członkowie zamierzali wnieść o odszkodowanie z powodu uszkodzenia kręgów szyjnych. Kolizja zdarzyła się w San Jose. Po drodze Lawrence i Dar zatrzymali się na lunch, a właściwie podjechali do samochodowego Burger Biggy i ruszyli dalej, jedząc po drodze hamburgery i popijając je koktajlami mlecznymi.

– Czyli że seppuku Barry’ego kojarzy ci się z jakąś sprawą ubezpieczeniową? – zagaił Darwin między kolejnymi łykami.

– Wiesz, co Sheila zrobiła dziś rano w pierwszej kolejności? Złożyła wniosek o odszkodowanie za uszkodzoną hondę prelude – odparł Stewart. – Twierdziła, że State Farm powinno jej zapłacić za nowiutki samochód.

– Nie widziałem szczególnych szkód – zauważył Minor. – Trochę rozbitego szkła, małe wklęśnięcie w masce. Resztę można wyczyścić w myjni.

Lawrence potrząsnął głową.

– Dziewczyna twierdzi, że przeżyła szok i nigdy już nie wsiądzie do tego auta. Żąda pełnego odszkodowania, dzięki czemu będzie mogła kupić nowego dżipa. Nowego! Spodobał jej się lincoln navigator.

– Powiedziała to wszystko ludziom z firmy ubezpieczeniowej dziś rano? Jeszcze zanim detektywi zabrali ją na przesłuchanie?

– Tak. Mniej więcej – odparł Stewart. – Zadzwoniła o czwartej rano do swojego agenta ubezpieczeniowego.

Ostatnie miejsce wypadku znajdowało się również w tanim kompleksie mieszkaniowym, w San Jose. Na schodach stało kilku mundurowych, po trzeciej kondygnacji zaś kręcił się jeden wyraźnie znudzony detektyw w cywilu. Na piętrze unosił się zapach śmierci.

– Jezu – mruknął Lawrence, po czym z kieszeni na biodrze wyjął czystą, czerwoną chustkę, którą przyłożył sobie do nosa i ust. – Od jak dawna ofiara nie żyje?

– Facet zmarł zaledwie ubiegłej nocy – odparł porucznik Rich z Departamentu Policji San Jose. – Około północy wszyscy mieszkańcy słyszeli strzał, chociaż nikt tego nie zgłosił na policję. Mieszkanie ofiary nie ma klimatyzacji, więc zwłoki zaczęły się rozkładać już około dziesiątej rano.

– Chce pan powiedzieć, że ciało nadal tam jest?! – spytał Stewart z niedowierzaniem w głosie.

Porucznik Rich wzruszył ramionami.

– Lekarz sądowy przyjechał tutaj dziś rano, kiedy odkryto ciało. Ustalił przyczynę śmierci i pojechał. Czekaliśmy na ambulans przez cały dzień, ale miejsce pozostaje w jurysdykcji lokalnego koronera, który aż do tej pory był bardzo zajęty. Zanotowano dziś sporo wypadków na autostradach.

– Cholera – zaklął Lawrence. Posłał Darowi znaczące spojrzenie, po czym znów odwrócił się do porucznika. – No cóż, musimy tam wejść i zrobić kilka zdjęć. I szkic miejsca.