Kathy Reichs - Dzień Śmierci

– One mają brzmieć jak seminaria albo kursy na uczelni, ale te sesje mają na celu emocjonalne i psychologiczne pobudzenie uczestników. O tym się nie wspomina w broszurach reklamowych. Ani o tym, że uczestnicy przejdą pranie mózgu i zmuszeni zostaną do przyjęcia zupełnie nowego sposobu postrzegania świata. – Nadział na widelec kawałek wiejskiej szynki.

– Jak to działa?

– Większość programów trwa cztery albo pięć dni. Pierwszego dnia wyrabia się autorytet lidera. Mnóstwo poniżania i obelg. Następnego dnia czas na nową filozofię. Prowadzący przekonuje uczestników, że ich dotychczasowe życie było gówno warte i że jedynym wyjściem jest przyjęcie nowego sposobu myślenia.

Teraz kasza.

– Trzeciego dnia zwykle mają miejsce ćwiczenia. Wprowadzanie w trans. Regresja pamięci. Sterowana symbolika. Prowadzący każe wszystkim odgrzebywać rozczarowania, odrzucenia, złe wspomnienia. To ludzi naprawdę rozkłada emocjonalnie. Wtedy następnego dnia wszyscy otwierają się przed grupą, a lider zmienia się z surowego przywódcy w mamę albo tatę. Tak zaczyna się zachęcanie do podjęcia nowej serii kursów. Ostatniego dnia jest wesoło, mnóstwo obejmowania się, tańczenia, muzyki i gier. I nachalna reklama.

Para w spodniach khaki i identycznych koszulach do gry w golfa usiadła we wnęce na prawo od nas.

– Niebezpieczeństwo kryje się w fakcie, że takie kursy mogą być wyjątkowo stresujące, i psychicznie i psychologicznie. Większość ludzi nie zdaje sobie sprawy, jak intensywne będą. Gdyby wiedzieli, nie zapisywaliby się.

– To ci uczestnicy nie opowiadają później nikomu o programie?

– Każe im się nie rozmawiać o szczegółach, mówi im się, że ich doświadczenie może zniechęcić innych. Mają zachwycać się swoim nowym życiem, ale ukrywać fakt, że musieli stawić czoła wielu trudnościom i że proces czasami wytrącał ich z równowagi.

– Gdzie przeprowadza się rekrutację? – Bałam się, że i tak już znam odpowiedź.

– Wszędzie. Na ulicy. Chodzą od drzwi do drzwi. W szkołach, firmach, klinikach zdrowia. Ogłaszają się w gazetach alternatywnych, magazynach New Age…

– A kolegia i uniwersytety?

– Bardzo żyzny grunt. Na tablicach ogłoszeń, w domach studenckich i w stołówkach, w dniach, kiedy trwa rekrutacja studentów. Niektóre sekty wyznaczają członków, którzy ciągle kręcą się po campusach i zaczepiają samotnych studentów. Szkoły nie akceptują i nie zachęcają do tego, ale nie mogą prawie nic zrobić. Administracja każe zdejmować ulotki z tablic ogłoszeń, ale one i tak tam powracają.

– Ale to już inna bajka, prawda? Te seminaria nie są związane z tym rodzajem sekt, o których wcześniej mówiliśmy?

– Niekoniecznie. Czasami programy mają na celu również werbowanie do innych organizacji. Idziesz na kurs, mówią ci tam, że poszło ci tak świetnie, że wybrano cię do kontynuowania na wyższym szczeblu albo do spotkania z guru, cokolwiek.

Te słowa zabolały mnie jak uderzenie prosto w serce. Obiad Harry w domu prowadzącego.

– Red, jacy ludzie na to idą? – Miałam nadzieję, że w głosie nie było jeszcze słychać paniki, która we mnie wzbierała.

– Moje badania wskazują, że są dwa ważne czynniki. -Wyciągnął dwa tłuste palce. – Depresja i zerwany związek.

– Co masz na myśli?

– Ktoś, kto przechodzi zmiany, często jest samotny i zagubiony, a zatem bezbronny.

– Przechodzi zmiany?

– Przejście ze szkoły średniej na studia, kończenie studiów i szukanie pracy. Zerwanie z kimś. Wyrzucenie z pracy.

Słowa Reda rozpłynęły się w gwarze restauracji. Poczułam, że muszę porozmawiać z Kitem.

Zauważyłam, że Red przygląda mi się dziwnie. Wiedziałam, że muszę coś powiedzieć.

– Wydaje mi się, że moja siostra zapisała się na jeden z takich kursów. Usprawnienie Życia Wewnętrznego.

Wzruszył ramionami.

– Jest ich tak wiele. Tego akurat nie znam.

– Teraz zerwała kontakty. Nikt nie może jej znaleźć.

– Tempe, większość tych programów jest nieszkodliwa. Ale powinnaś z nią porozmawiać. W niektórych przypadkach skutki mogą być tragiczne.

W takich przypadkach jak Harry.

Znowu w środku mnie zmieszały się strach i zdenerwowanie.

Podziękowałam Redowi i sama zapłaciłam rachunek. Wyszliśmy z lokalu. Już na chodniku zapytałam go:

– Czy słyszałeś kiedyś o socjologu o nazwisku Jeannotte? Ona bada ruchy religijne.

– Daisy Jeannotte? – Uniósł brwi, a na czole pojawiły mu się bruzdy.

– Spotkałam ją na uniwersytecie McGill kilka tygodni temu i ciekawi mnie, co o niej sądzą jej koledzy. Zawahał się.

– Tak. Słyszałem, że jest w Kanadzie.

– Znasz ją?

– Znalem ją kilka lat temu. – Ściszył głos. – Nie jest zaliczana do wybitnych…

– O? – Przyjrzałam się jego twarzy, ale była bez wyrazu.

– Dzięki ci za szynkę i kaszę, Tempe. Mam nadzieję, że ci się opłaciło. – Jego uśmiech wydał mi się wymuszony.

Dotknęłam jego ramienia.

– Czego ty mi nie mówisz, Red?

Uśmiech zniknął.

– Czy twoja siostra jest studentką Daisy Jeannotte?

– Nie. Dlaczego?

– Kilka lat temu Jeannotte znalazła się w centrum pewnej kontrowersyjnej sprawy. Nie wiem, o co chodziło, i nie chcę rozsiewać plotek. Po prostu bądź ostrożna.

Chciałam go jeszcze o coś zapytać, ale on skinął głową i odszedł w stronę swojego samochodu.

Stałam w słońcu z otwartymi ustami. Co to, u diabła, mogło znaczyć?

Kiedy wróciłam do domu, czekała na mnie wiadomość od Kita. Znalazł katalog kursów, ale nie było tam nic, co przypominałoby warsztaty Harry w Norfh Harris County Community College. Odkrył też ulotkę Usprawnienia Życia Wewnętrznego na biurku matki. Był w niej ślad po pinezce i Kit podejrzewał, że została zdjęta z tablicy ogłoszeń. Zadzwonił pod numer z ulotki. Tego numeru już nie było.

Kurs Harry nie miał nic wspólnego z uczelnią!

Słowa Reda i Ryana zwiększyły tylko moje przerażenie. Nowe związki. Zmiany. Wolny strzelec. Bezbronna.

Przez resztę dnia mechanicznie wykonywałam różne czynności, a jakąkolwiek koncentrację burzyły zmartwienie i niezdecydowanie. Kiedy długie cienie zaczęły kłaść się w patio, odebrałam telefon, który zmusił mnie do bardziej zorganizowanego myślenia. Wysłuchałam go zszokowana, a potem podjęłam decyzję.

Zadzwoniłam do szefa mojego departamentu i oznajmiłam mu, że wyjeżdżam wcześniej, niż zaplanowałam. Ponieważ już zgłaszałam swój wyjazd na konferencję antropologii fizycznej, moi studenci stracą tylko jedne dodatkowe zajęcia. Przykro mi, ale muszę jechać.

Kiedy odłożyłam słuchawkę, poszłam na górę się spakować. Nie do Oakland, ale do Montrealu.

Muszę znaleźć moją siostrę.

Muszę zatrzymać to szaleństwo pędzące z prędkością huraganu.

Kiedy samolot startował, zamknęłam oczy i oparłam się wygodnie, zbyt wykończona kolejną bezsenną nocą, by zauważyć cokolwiek z mojego otoczenia. Zwykle lubię to uczucie, gdy samolot unosi się w powietrze i widzę, jak świat się zmniejsza, ale nie tym razem. W głowie siedziały mi słowa przestraszonego starego człowieka.

Przeciągnęłam się i moje stopy dotknęły paczki, którą położyłam pod siedzeniem. Bagaż podręczny. Zawsze na widoku.

Obok mnie Ryan przeglądał magazyn amerykańskich linii lotniczych. Nie było samolotu z Savannah, więc pojechał samochodem do Charlotte i złapał samolot o szóstej trzydzieści pięć. Na lotnisku dokładnie opowiedział mi, co miało miejsce w Teksasie.