Robert Ludlum - Krucjata Bourne’a

Ukląkł chwiejnie, potrząsnął głową, jakby chciał odpędzić otępiające zmęczenie, a potem przytrzymując się ogrodzenia ruszył w prawo. Dotarł do rogu, gdzie zaczynał się parking. Oświetlona brama znajdowała się sześćdziesiąt metrów na lewo.

Nagle nadjechał pierwszy pojazd. Była to radziecka limuzyna marki Ził, wyprodukowana pod koniec lat sześćdziesiątych. Objechała parking i zatrzymała się w pierwszym prostokącie namalowanym na prawo od budki strażniczej. Wysiadło z niej sześciu mężczyzn i maszerując w nogę skierowało się w stronę drogi, która najwyraźniej była głównym szlakiem prowadzącym przez rezerwat ptaków. Zniknęli w ciemności i tylko błyski latarek oświetlały trasę ich marszu. Jason bacznie ich obserwował, wiedząc, że być może później ruszy tą samą trasą.

Trzy minuty później, zgodnie z rozkładem, przez bramę przejechał drugi samochód i zatrzymał się koło ziła. Otworzyły się tylne drzwi i wysiadło trzech mężczyzn, podczas gdy kierowca i pasażer siedzący z przodu jeszcze przez chwilę rozmawiali. Kilka sekund później ci dwaj mężczyźni także wysiedli z ziła i gdy spojrzenie Bourne'a spoczęło na pasażerze z przedniego siedzenia, z wielkim trudem zdołał się opanować. Mężczyzna, który obchodził tył samochodu, by przyłączyć się do kierowcy, był wysoki, szczupły i poruszał się z kocią zwinnością. To był zabójca! Chaos w porcie lotniczym Kai Tak skłonił go do zastawienia tak precyzyjnej pułapki w Pekinie. Kimkolwiek był człowiek tropiący mordercę, musiał zostać szybko schwytany i uciszony. Widocznie nastąpił jakiś przeciek informacji i dotarła ona do twórcy zabójcy – któż bowiem lepiej znał taktykę najemnego mordercy niż jego nauczyciel? Któż bardziej od Francuza pragnął zemsty? Czy ktokolwiek inny byłby w stanie wyciągnąć jak spod ziemi drugiego Jasona Bourne'a? D'Anjou stanowił tu kluczową postać i klient sobowtóra dobrze o tym wiedział.

Instynkt, który mu pozostał z „Meduzy” – tak powoli i z takim bólem sobie przypominanej – okazał się niezawodny. Kiedy tak katastrofalnie zawiodła pułapka zastawiona w mauzoleum Mao, to zbezczeszczenie świętości, które mogłoby wstrząsnąć całą republiką, kręgi dowódcze konspiratorów musiały dokonać przegrupowania – szybkiego i utrzymanego w całkowitej tajemnicy przed wścibskimi współtowarzyszami. Spiskowcy stanęli w obliczu niesłychanego kryzysu – musieli bezzwłocznie uzgodnić dalsze posunięcia.

Najważniejsze było jednak zachowanie tajemnicy. Bez względu na to, gdzie się spotykali, była to ich najważniejsza broń. W prawdziwych Chinach jestem kapitanem sil zbrojnych Kuomintangu. Chryste! Czy to możliwe?

Tajemnica. Utracone królestwo za zachowanie tajemnicy? Gdzież można lepiej ją zachować niż na dzikich obszarach idyllicznych państwowych ptasich rezerwatów, w rządowych parkach kontrolowanych przez wpływowe wtyczki z Kuomintangu na Tajwanie. Strategia zrodzona z desperacji doprowadziła Bourne'a do niewiarygodnego odkrycia. Nie ma czasu! To nie twoja sprawa! Tylko on cię obchodzi!

Osiemnaście minut później sześć samochodów stało na swoich miejscach, a ich pasażerowie odeszli, dołączając do swoich kolegów znajdujących się gdzieś w ciemnym lesie rezerwatu. Wreszcie, dwadzieścia jeden minut po przybyciu radzieckiej limuzyny, przez bramę wjechała przykryta plandeką ciężarówka, zatoczyła szeroki łuk i zatrzymała się za ostatnim samochodem, najwyżej dziesięć metrów od Jasona. Wstrząśnięty patrzył, jak związanych i zakneblowanych mężczyzn i kobiety, których otwarte usta przewiązane były kawałkami materiału, wypychano z ciężarówki. Wszyscy bez wyjątku padali na ziemię i toczyli się po niej jęcząc z bólu i strachu. A potem w otworze w plandece pojawił się mężczyzna. Walczył, wyginając szczupłe, niewysokie ciało i starając się kopnąć dwóch strażników, którzy go trzymali. Wreszcie rzucili go na pokryty tłuczniem parking. To był biały człowiek… Bourne zamarł. To był d'Anjou! W świetle odległych lamp mógł dostrzec, że twarz Echa była pokancerowana, oczy miał podbite. Kiedy Francuz w końcu podniósł się z wysiłkiem, jego lewa noga uginała się i załamywała pod nim, wciąż jednak traktował z pogardą swoich strażników i stał wyzywająco wyprostowany.

Ruszaj się! Zrób cokolwiek! Ale co? „Meduza” – mieliśmy umówione sygnały. Co to było takiego? Och, Boże, co to było? Kamyki, patyczki… żwir! Ciśnij czymś, co wywoła szmer, niegłośny, odwracający uwagę dźwięk, który mogłoby spowodować cokolwiek i który rozlegnie się z dala od tego miejsca, z przodu, gdzieś daleko stąd! A potem pobiec w tym kierunku. Szybko!

Jason przyklęknął w cieniu zakręcającego pod kątem prostym ogrodzenia. Schylił się, nabrał garść żwiru i cisnął nim w powietrze nad głowami podnoszących się z ziemi więźniów. Krótki grzechot na dachach kilku samochodów prawie całkowicie zagłuszyły zduszone okrzyki spętanych więźniów. Bourne powtórzył zabieg, tym razem biorąc nieco więcej kamyków. Strażnik stojący przy d'Anjou zerknął w kierunku, z którego dobiegał hałas, ale nagle jego uwagę zwróciła kobieta, która zdołała się podnieść i teraz biegła w kierunku bramy. Popędził za nią, chwycił ją za włosy i rzucił z powrotem w stronę grupy. Jason znowu sięgnął po żwir.

Zamarł nieruchomo. D'Anjou całym ciężarem upadł na prawe kolano, podpierając się związanymi rękami o tłuczeń. Popatrzył na strażnika, którego cała uwaga skupiona była w tym momencie na kobiecie, a potem obrócił powoli głowę w stronę Bourne'a. Echo nigdy nie odszedł daleko od „Meduzy” – jednak pamiętał. Jason szybko odwrócił rękę ukazując wewnętrzną część dłoni: raz, potem drugi. Słaby poblask jego białej skóry wystarczył – wzrok Francuza podążył w tym kierunku. Ukryty w cieniu Bourne wysunął nieco głowę do przodu. Echo spostrzegł go! Ich oczy się spotkały. D'Anjou skinął głową, a potem odwrócił się i widząc zbliżającego się strażnika niezgrabnie, krzywiąc się z bólu podniósł się z ziemi.

Jason policzył więźniów. Dwie kobiety i pięciu mężczyzn, w tym Echo. Poganiało ich.dwóch strażników, którzy wyciągnęli ciężkie pałki zza pasów i szturchali nimi teraz skrępowanych ludzi, kierując całą grupę w stronę ścieżki prowadzącej z parkingu. D'Anjou upadł. Przewrócił się na podkuloną lewą nogę, wykręcając całe ciało. Bourne obserwował go uważnie. W tym upadku było coś dziwnego. A potem zrozumiał. Palce związanych z przodu dłoni Francuza były rozstawione. Osłaniając swoim ciałem dalsze poczynania, Echo zaczerpnął z ziemi dwie pełne garście żwiru i gdy strażnik zbliżył się i szarpnięciem podniósł go na nogi, d'Anjou znowu na ułamek sekundy spojrzał w stronę Jasona. To był sygnał. Echo będzie upuszczał maleńkie kamyki, dopóki mu ich wystarczy, tak aby kolega z,,Meduzy” miał trop, którym będzie mógł podążać.

Gdy więźniów popędzono w prawo, poza obszar wysypany żwirem, młody wartownik, „kapitan sił zbrojnych K-uomintangu”, zamknął bramę. Jason przebiegł z cienia rzucanego przez ogrodzenie w cień ciężarówki i skulony za maską, spojrzał w stronę wartowni wyciągając jednocześnie swój nóż myśliwski. Wartownik stał tuż przed budką i mówił coś do trzymanego w ręku nadajnika, dzięki któremu utrzymywał łączność z miejscem zbiórki. Nadajnik należy zlikwidować. Tego człowieka również.

Zwiąż go. Wykorzystaj jego ubranie jako knebel. Zabij go. Nie można podejmować żadnego dodatkowego ryzyka. Słuchaj się mnie!

Bourne przypadł do ziemi, wbił myśliwski nóż w przednie lewe koło ciężarówki, a gdy zaczęło zeń uchodzić powietrze, pobiegł do tyłu i powtórzył tę czynność. Przemknął za ciężarówką do sąsiedniego samochodu. Posuwając się do przodu obracał się w obie strony dziurawiąc na przemian opony ciężarówki stojącej po prawej i samochodu osobowego po lewej. Powtórzył tę operację przechodząc wzdłuż całego szeregu pojazdów, aż wreszcie przebił opony we wszystkich z wyjątkiem radzieckiego ziła, który zaparkowany był mniej więcej dziesięć metrów od budki strażnika. Pora na wartownika.