Robert Ludlum - Ultimatum Bourne’a

– Nuy Dap Ranh – powiedział cicho Conklin. – Głowa kobiety z węża mi zamiast włosów. Królowa Wężów. Ty nie dałeś sobie go zrobić.

– Nigdy nie traktowałem tego jako wyróżnienia.

– Początkowo miał stanowić znak identyfikacyjny, nie rzucający się tak bardzo w oczy jak dystynkcje na mundurze: misterny tatuaż na wewnętrznej stronie przedramienia o wzorze i barwach znanych tylko jednemu artyście w Sajgonie. Nikt nie potrafiłby go podrobić.

– Staruszek zarobił wtedy sporo forsy. Był jedyny w swoim rodzaju.

– Ten tatuaż kazali sobie zrobić wszyscy oficerowie z Kratery Głównej, którzy mieli jakikolwiek związek z, "Meduzą". Przypominali duże, szalone dzieci, bawiące się znalezionymi w pudełku płatków "tajnymi" szyframi.

– To nie były dzieci, Aleks. Na pewno szaleńcy, co do tego nie ma najmniejszej wątpliwości, ale nie dzieci. Zarazili się groźną chorobą znaną pod nazwą samowola, a przy okazji wielu zbiło niezły majątek. Prawdziwe dzieciaki ginęły wtedy w dżungli, podczas gdy chodzący w nienagannie odprasowanych mundurach oficerowie z Południa wysyłali do Szwajcarii, na Bahnhofstrasse w Zurychu, coraz to nowych kurierów.

– Ostrożnie, Davidzie. Niewykluczone, że mówisz o ludziach zajmujących w naszym obecnym rządzie bardzo ważne stanowiska.

– Którzy to? – zapytał spokojnie Webb, trzymając przed sobą w obu dłoniach szklankę.

– Zatroszczyłem się o to, żeby ci, którzy siedzieli po szyję w śmieciach, zniknęli wraz z upadkiem Sajgonu, ale przez kilka lat nie było mnie tam, a możesz sobie chyba wyobrazić, że niełatwo jest uzyskać od kogokolwiek jakieś informacje na ten temat.

– Mimo to na pewno masz jakieś podejrzenia.

– Jasne, ale nic konkretnego i żadnych dowodów. Tylko domysły oparte na obserwacji stylu życia niektórych osób: rezydencje, na jakie nie powinny moc sobie pozwolić, podróże, na które nie powinno być ich stać, i pozycje zajmowane przez te osoby w radach nadzorczych różnych firm i korporacji, nie uzasadnione w najmniejszym stopniu ani wiedzą, ani doświadczeniem.

– Z twoich słów wynika, że to cała sieć – powiedział David cichym, napiętym głosem Jasona Bourne'a.

– Bardzo misterna i nadzwyczaj elitarna – zgodził się Conklin,

– Przygotuj mi listę, Aleks.

– Będzie niekompletna.

– Więc ogranicz ją na razie do tych ważnych ludzi z rządu, którzy byli przydzieleni do Dowództwa Sajgonu. Ewentualnie dołącz do niej jeszcze tych z ogromnymi majątkami i pełniących w prywatnym sektorze funkcje, jakich nie powinni otrzymać.

– Powtarzam jeszcze raz: taka lista będzie zupełnie bezużyteczna.

– Na pewno nie wtedy, jeśli zdasz się na swój instynkt.

– Co to, do diabła, ma mieć wspólnego z Carlosem?

– Chodzi o część prawdy, Aleks. O niebezpieczną część, możesz być tego pewien, ale autentyczną i dlatego tak bardzo atrakcyjną dla Szakala.

Emerytowany oficer wywiadu wybałuszył oczy na swego przyjaciela. – O czym ty mówisz?

– Właśnie teraz powinna ci pomóc twoja zdolność kreatywnego myślenia. Powiedzmy, że na twojej liście znajdzie się piętnaście lub dwadzieścia nazwisk; możemy założyć, że co najmniej w trzech lub czterech przypadkach uda nam się zdobyć niepodważalne dowody. Kiedy zlokalizujemy dokładnie cele, zaczniemy wywierać nacisk, przekazując z różnych stron tę samą wiadomość: były uczestnik "Meduzy" sfiksował. Człowiek otoczony od wielu lat staranną opieką postanowił odstrzelić głowę Królowej Wężów. Dysponuje wystarczającym zapasem amunicji: nazwiska, czyny, lokalizacje szwajcarskich kont bankowych. A potem – w tym momencie dowiemy się, ile są rzeczywiście warte talenty tak przez nas poważanego i szanowanego świętego Aleksa – szepniemy tu i ówdzie słówko, że istnieje ktoś, komu jeszcze bardziej zależy na tym, żeby dostać w ręce tego niebezpiecznego szaleńca.

– Tym kimś będzie Iljicz Ramirez Sanchez – dokończył cichym głosem Conklin. – Carlos. Szakal. Wkrótce potem (tylko jak to zaaranżować?) dojdzie do spotkania dwóch zainteresowanych stron – zainteresowanych, ma się rozumieć, w usunięciu człowieka stanowiącego zagrożenie. Przy czym z góry wiadomo, że jedna ze stron, złożona z ludzi zajmujących wysokie stanowiska, nie może zaangażować się aktywnie w tę operację, czyż nie tak?

– Mniej więcej, z tą tylko poprawką, że właśnie ci ludzie mogą uzyskać dostęp do informacji na temat aktualnej tożsamości i miejsca pobytu obiektu ich zainteresowania.

– Oczywiście. – Aleks pokiwał z powątpiewaniem głową. – Wystarczy, że machną czarodziejską różdżką, a wszystkie zabezpieczenia znikną, dając im dostęp do najpilniej strzeżonych tajemnic.

– Właśnie tak – odparł zdecydowanie David. – Dlatego że ten; kto się spotka z wysłannikami Carlosa, musi być tak wysoko postawiony, żeby Szakal nie miał innej możliwości, jak tylko podjąć współpracę. Nie może żywić żadnych, choćby najmniejszych wątpliwości ani podejrzeń,

– Czy chciałbyś również, żebym kazał różom kwitnąć w czasie styczniowej burzy śnieżnej w Montanie?

– Czemu nie. To wszystko musi nastąpić w ciągu najbliższego dnia lub dwóch, kiedy Carlos nie ochłonął jeszcze po tym, co wydarzyło się przy Smithsonian Institution.

– Niemożliwe! To znaczy, jasne, że spróbuję. Założę tu sobie główną kwa terę i każę przysłać z Langley wszystko, czego potrzebuję, pod Cztery- Zero, oczywiście… Cholernie bym nie chciał przepłoszyć tego kogoś z hotelu Mayflower.

– Ktokolwiek to jest, nie wydaje mi się, żeby zniknął tak szybko – odparł Webb. – Szakal nie dopuściłby do tego, żeby w jego planie powstała nagle tak ogromna dziura.

– Szakal? Sądzisz, że to może być on?

– Na pewno nie osobiście. To musi być ktoś, kto mógłby nosić na piersi tabliczkę z napisem "Jestem współpracownikiem Carlosa", a my i tak byśmy mu nie uwierzyli.

– Chińczyk?

– Może, Oczywiście, nie dam za to głowy, bo nawet kiedy Szakal działa pozornie bez sensu, to w takim jego postępowaniu jest dużo logiki.

– Słyszę człowieka z przeszłości. Człowieka, który nigdy nie istniał.

– Istniał, Aleks, zapewniam cię. Właśnie teraz wrócił.

Conklin spojrzał w kierunku drzwi pokoju; słowa Davida przypomniały mu o czymś.

– Gdzie masz walizkę? – zapytał. – Chyba przywiozłeś jakieś ubranie, prawda?

– Nie, nie przywiozłem. To, które mam teraz na sobie, wyląduje w kanale, jak tylko kupię nowe. Najpierw jednak muszę się spotkać z jeszcze jednym przyjacielem, także geniuszem, mieszkającym w niezbyt sympatycznej dzielnicy miasta;

– Pozwól, że zgadnę – uśmiechnął się emerytowany oficer wywiadu. – To starszy wiekiem Murzyn o nieprawdopodobnym imieniu Kaktus, najlepszy specjalista w dziedzinie fałszywych paszportów, praw jazdy i kart kredytowych.

– Właśnie on,

– Wszystko, czego potrzebujesz, mogłaby ci załatwić Agencja.

– Nie tak dobrze i nie tak dyskretnie. Nie wolno mi zostawić żadnego śladu, nawet oznaczonego symbolem Cztery- Zero. To indywidualna operacja.

– W porządku. Co potem?

– Musisz zabrać się ostro do pracy, agencie. Do jutra rano trzeba zdrowo potrząsnąć kilkoma ludźmi w tym mieście.

– Do jutra…? Niemożliwe!

– Nie dla ciebie. Nie dla świętego Aleksa, księcia wszystkich tajnych operacji.

– Możesz sobie gadać, co chcesz. Wyszedłem już z wprawy,

– Szybko ją odzyskasz. To dokładnie tak samo jak z seksem albo jazdą na rowerze.

– A ty? Co ty będziesz robił?

– Po konsultacji z Kaktusem wynajmę pokój w hotelu Mayflower – odparł Jason Bourne.