Alex Kava: Granice Szaleństwa

– To nic takiego, sam miałem ochotę. Boże, ależ mi tego brakowało. – Dolał jeszcze mleka do jajecznicy, posypał świeżo zmielonym pieprzem i wymieszał z wprawą kucharza przygotowującego szybkie dania. – Już nie gotuję, ze strachu, że zapomnę wyłączyć gaz. – Obejrzał się na Maggie. – Mówię to pani specjalnie. Żeby pani pilnowała, bym czegoś nie zmajstrował. Będzie pani tak dobra?

Stał do niej plecami. Maggie wiedziała, że niełatwo było mu prosić. Pomyślała, że właśnie dlatego nie pozwolił jej zatelefonować do Julii. Czy jego córka ma świadomość, że stan zdrowia ojca uległ pogorszeniu?

– Jasne. Mogę w czymś pomóc?

– Nie. Stół już nakryłem. – Rozejrzał się. – Może jeszcze sok pomarańczowy. Widziałem, że pani znajomy przyniósł wczoraj sok. – Otworzył drzwi szafki kuchennej, potem drugie i trzecie, i w końcu wyjął dwie szklanki i podał Maggie. Tym razem nie miał szansy ukryć rumieńca zakłopotania. – Pani mu chyba wpadła w oko.

– Co?

– Pani się podoba temu profesorowi.

Teraz przyszła pora na jej rumieniec. Znalazła sok i nalała do szklanek.

– Pracujemy razem nad tą sprawą, to wszystko.

– Co? On się pani nie podoba? – Spojrzał na nią przez ramię.

– Nie, tego nie powiedziałam. Po prostu nie myślałam o nim w tych kategoriach.

– Dlaczego nie? Przystojny mężczyzna. Ale zauważyłem, że nie robi na pani wrażenia.

– Nie wiem, dlaczego. Po prostu jestem… jestem… – Uświadomiła sobie, że jąka się jak speszona nastolatka. Nie wiedziała, dlaczego uznała za konieczne tłumaczyć się przed tym starym. – Nie wyglądam teraz najlepiej. Dopiero co sfinalizowałam sprawę rozwodową. Nie jestem gotowa, żeby zacząć nowy związek.

– Och, no tak. – Znowu na nią zerknął. – Przepraszam, nie chciałem być wścibski. – Zaczął czyścić blat. – Lubię panią, pani mi przypomina Julię. Tęsknię za nią.

– Myślałam o tym, panie Racine. Uważam…

– Proszę mówić do mnie Luc.

– Dobrze, ale właśnie myślałam, żeby pan jednak zadzwonił do Julii. Moim zdaniem powinna wiedzieć… prawdę powiedziawszy, wolałabym, żeby wiedziała.

Luc odkładał na bok rzeczy, które nie były mu już potrzebne, schował karton z jajkami do lodówki i zapakował w papier jedną kiełbaskę.

– Skąd pan to ma? – Maggie pokazała na kiełbaskę, którą zawinął ciasno w biały woskowany papier.

– To? To „resztek”. Tak ją nazywają, ponieważ jest zrobiona z wieprzowych okrawków – rzekł, mylnie zrozumiawszy jej pytanie, i odwinął kiełbaskę. – Moja żona pochodziła z Filadelfii. Tam robią najlepsze. Te kiełbaski zawsze mi ją przypominają. To dlatego nazwałem mojego najlepszego kumpla Scrapple.

– Mhm. – Scrapple, czyli Resztek. Maggie uśmiechnęła się mimowolnie.

Luc spuścił wzrok na teriera, który jak na zawołanie zaczął prosić o kawałek kiełbaski jego imienia.

– Ale w okolicy jakoś ich nie widzę. Ostatniej zimy poprosiłem Steve’a Earlmana, żeby mi zrobił taką kiełbaskę z wieprzowej łopatki. Całkiem nieźle mu wyszła, muszę przyznać. Pewnie by pani smakowała.

Maggie zastanawiała się, czy Luc wie, że znaleźli w kamieniołomie zwłoki Steve’a. Był tam wiele razy i mógł coś usłyszeć, może jednak zapomniał. A ona po raz kolejny widzi ten biały papier. Czy to coś znaczy?

– Luc, co zrobili ze sklepem mięsnym, kiedy zmarł Steve? Nie miał żadnych dzieci, które przejęłyby interes?

Nabierał smażone ziemniaki z cebulką, kiełbaski i jajecznicę i dzielił na dwa talerze. Maggie poszła za nim do stołu, niosąc sok.

– Nie, Steve był kawalerem. Ale miły był z niego gość. – Wyciągnął krzesło i zaczekał, aż ona usiądzie. – To był smutny widok, jak zamknęli sklep. Pamiętam, chodziły słuchy, że ktoś kupił całe wyposażenie. Myślałem, że zatrzyma też sklep albo otworzy nowy, ale nic takiego.

– Pamięta pan, kto kupił sprzęt?

Luc ściągnął brwi w namyśle, w jego oczach pojawiło się zdenerwowanie.

– Powinienem wiedzieć.

– Nic nie szkodzi, jeśli pan nie pamięta, tak tylko pytam.

– Nie, powinienem wiedzieć. To ktoś znajomy.

Komórka Maggie zaczęła dzwonić w sąsiednim pokoju i pies, który warował pod stołem w pozycji „daj mi coś z talerza”, zaczął szczekać.

– Scrapple, dosyć. Spokój.

– Przepraszam. Muszę odebrać.

Znalazła telefon w kieszeni kurtki.

– Maggie O’Dell.

– O’Dell, tu Watermeier. Jestem w Hubbard Park, na West Peak. Znaleźliśmy coś, co chyba panią zainteresuje.

Adam Bonzado wyjął polaroidowe fotografie z kieszeni koszuli. Z uwagą spojrzał na nie, po czym schował z powrotem. To chyba nie najlepszy pomysł łazić z takimi zdjęciami w ręku, gdy trzeba grzebać na półkach sklepu żelaznego.

Usiłował wybić sobie z głowy Maggie O’Dell. Wcale nie pomagał mu w tym fakt, że nadal czuł się jak kompletny idiota. Najpierw ten incydent z zupą, a potem jeszcze zeszłej nocy obudził ją i Racine’a. Mało powiedzieć: obudził. Napędził im porządnego stracha. Chociaż Maggie nie wyglądała na przestraszoną za lufą swojego smith amp; wessona. To wspomnienie wywołało uśmiech na jego twarzy. Podobała mu się kobieta, która potrafi się bronić. Mniejszy entuzjazm wzbudził fakt, że o mały włos nie rozwaliła mu głowy.

Czasami martwił się, że jego matka ma rację. Że spędza zbyt wiele czasu ze szkieletami, a za mało z żywymi ludźmi. Studentów, zdaniem matki, nie należy brać pod uwagę.

– Nie możesz gdzieś pójść jak inni normalni młodzi mężczyźni? – zaczynała wykład, który zawierał także kilka słów o randkach z miłymi dziewczętami. – Już nawet nie chodzisz z braćmi na mecze.

Ale on lubił swoją pracę. Dlaczego miałby się z tego tłumaczyć? Poza tym większość kobiet, gdy tylko dowiadywały się, jak zarabia na życie, pokazywała mu plecy. Nie, szczerze mówiąc, to on nie chciał żadnej po śmierci Kate. Zakopał się w robocie. To wypełniało pustkę w jego głowie.

I oto znowu szuka ucieczki w pracy, tym razem z powodu Maggie O’Dell. Czy istnieje lepszy sposób na zapomnienie o kobiecie niż wizyta w sklepie żelaznym z plikiem fotografii i misją mającą na celu uzupełnienie listy uśmiercających narzędzi?

Doktor Stolz dał mu zdjęcia ran na głowach ofiar. Wszyscy otrzymali podobne śmiertelne ciosy w górną część tyłu czaszki. Tak wyglądała czaszka młodego mężczyzny, którą Adam miał w laboratorium, a także ta, którą wyłowił z garnka u Racine’a.

Wszedł w alejkę z narzędziami. Uważnie oglądał przede wszystkim ich końcówki. Młotek z noskiem kulistym – odpada. Szczypce przegubowe do prętów – odpadają. Dalej leżały kleszcze. Adam podrapał się w brodę, zawsze zdumiewała go ich różnorodność. Były zaciskowe, szczękowe, ukośne, okrągłe, wydłużone ze spłaszczonymi końcówkami, nastawne.

Jezu! Zapomnijmy o kleszczach.

Łożyska metryczne i calowe, śrubokręty wszelkiego rodzaju, ogromna mnogość kluczy. Śruba zaciskowa wyglądała obiecująco, a nawet stalowa zwornica stolarska nastawna. Imadło – odpada. Poziomnica – odpada.

– No no, miniaturowa piła do metalu. – Wziął ją do ręki. – Idealna do wszystkich stawów, do których trudno sięgnąć, kiedy jest się w samym środku ćwiartowania ciała.

– Mogę w czymś pomóc? – Z drugiej strony alejki podszedł sprzedawca.

Adam natychmiast odłożył na miejsce miniaturową piłę do metalu, jakby przyłapano go na jakimś niecnym uczynku. Ciekawe, czy sprzedawca go słyszał? Chłopak wyglądał, jakby spędził więcej czasu w suterenie przy komputerze albo wieży stereo niż w garażu ojca. Prawdę mówiąc, pasował raczej do działu z elektroniką, gdzie można było kupić gamę boya i odtwarzacze DVD, a nie śrubokręty czy piły tarczowe.