Dan Simmons - Terror

Cornelius Hickey nie żałował niczego, co zrobił w swym minionym, śmiertelnym życiu. Robił to, co musiał. Odpłacił tym aroganckim gnojkom, którzy ośmielili się kiedykolwiek go zlekceważyć, innym zaś pokazał promyk swego boskiego światła.

Nagle wyczuł jakiś ruch na zachodzie. Z pewnym trudem – było bardzo zimno – odwrócił głowę, by spojrzeć w tę stronę.

Coś zbliżało się do niego. Być może to jego słuch – nadnaturalny i niewiarygodnie wyczulony, podobnie jak wszystkie inne zmysły – dał mu znać o obecności innego stworzenia na lodzie.

Coś wielkiego szło w jego stronę na dwóch nogach.

Hickey dojrzał nikły blask gwiazd odbijający się w białym futrze. Uśmiechnął się. Cieszył się z tej wizyty.

Potwór z lodu nie był już czymś, czego należało się obawiać. Hickey wiedział, że monstrum przychodzi do niego nie jako drapieżnik, lecz jako wierny poddany. Teraz nie byli sobie nawet równi; Cornelius Hickey mógł jednym ruchem ręki unicestwić potwora lub wysłać go w najodleglejszy zakątek kosmosu.

Tymczasem potwór zbliżał się do niego, czasami idąc na czterech łapach, czasami maszerując na dwóch jak człowiek, choć w niczym nie był podobny do człowieka.

Hickey poczuł, że budzi się w nim jakiś dziwny lęk, który zakłóca jego głęboki kosmiczny spokój.

Monstrum zniknęło mu na chwilę z oczu, kiedy podeszło bardzo blisko szalupy i sań. Hickey słyszał, jak porusza się obok brezentu – pod brezentem – szarpie zamarznięte ciała długimi pazurami, czasami wypuszcza głośno powietrze z paszczy – ale go nie słyszał. Uświadomił sobie, że boi się odwrócić głowę.

Patrzył prosto przed siebie, na puste oczodoły Magnusa.

Nagle potwór pojawił się tuż przed nim, wysunął się co najmniej sześć stóp nad krawędź burty, która i tak znajdowała się już na wysokości sześciu stóp nad ziemią.

Hickey czuł, jak zamiera mu dech.

W świetle gwiazd potwór wydawał mu się bardziej przerażający niż kiedykolwiek dotąd, bardziej przerażający, niż mógł to sobie wyobrazić. Podobnie jak On – Cornelius Hickey – potwór uległ cudownej i straszliwej zarazem przemianie.

Stworzenie nachyliło się nad łodzią i wypuściło z paszczy obłok maleńkich kryształków lodu. Zwierzęcy oddech, który owionął głowę Hickeya, niósł ze sobą zapach zgniłego mięsa i śmierci.

Hickey padłby na kolana i oddał pokłon potworowi, gdyby tylko mógł to zrobić, ale – całkiem dosłownie – zamarł w bezruchu. Nie mógł nawet poruszyć głową.

Potwór obwąchał ciało Magnusa Mansona, dotykając kilkakrotnie czubkiem nieprawdopodobnie długiej paszczy wodospadu brązowej krwi, okrywającej tułów olbrzyma. Wielki język stworzenia polizał zamarzniętą ciecz. Hickey chciał wyjaśnić, że jest to ciało jego ukochanego i że musi zostać zachowane w całości, by potem On – nie Hickey, mat uszczelniacz, lecz nadprzyrodzona istota, w którą się zamienił – mógł przywrócić go kiedyś do życia.

Nagle, niemal od niechcenia, potwór odgryzł głowę Magnusa.

Towarzyszący temu chrzęst był tak przerażający, że Hickey zakryłby uszy, gdyby tylko zdołał oderwać ręce od nadburci. Nie mógł nimi poruszyć.

Monstrum machnęło olbrzymią łapą i uderzyło nią prosto w pierś trupa – klatka piersiowa i kręgosłup marynarza eksplodowały deszczem białych odłamków kości. Hickey zdał sobie sprawę, że potwór nie złamał kości Magnusa, tak jak ten łamał niegdyś kręgosłupy i żebra mniejszych od siebie mężczyzn – on po prostu rozbił go tak, jak człowiek rozbiłby szklaną butelkę lub porcelanową lalkę.

Szuka duszy, którą mógłby pożreć, pomyślał Hickey, choć nie miał pojęcia, skąd ta myśl przyszła mu do głowy.

Hickey nie mógł poruszyć głową, musiał więc patrzeć, jak monstrum wyjada wnętrzności Magnusa Mansona i rozgniata je wielkimi zębami, podobnie jak niegdyś Hickey rozgryzał drobiny lodu. Potem potwór oderwał zamarznięte mięso i skórę od kości Magnusa, połamał kości i wyssał z nich szpik, a później rzucił je z powrotem na łódź. Wiatr znów przybrał na sile i owiewał łódź wraz z saniami, zawodząc przy tym żałośnie. Hickey wyobraził sobie boga z najgłębszych czeluści piekła, okrytego białym futrem i grającego na kościanym flecie. Potem potwór zwrócił się ku niemu.

Najpierw opadł na cztery łapy, znikając mu z oczu – co było w pewnym sensie bardziej przerażające niż jego pełny obraz – po czym wyrósł nagle obok łodzi, niczym wał lodowy, przesłaniając Hickeyowi niemal cały świat. Jego czarne, nieruchome i nieludzkie oczy znalazły się o kilka cali przed oczami mata. Gorący oddech potwora owionął jego twarz.

– Och – jęknął słabo Cornelius Hickey.

Było to ostatnie słowo, jakie Hickey wypowiedział w swym życiu, a właściwie nie słowo, lecz długi, pełen bezbrzeżnego przerażenia jęk. Hickey czuł, jak ostatni oddech opuszcza jego ciało, wypływa z jego piersi, przesuwa się przez gardło i wylatuje z ust, przeciskając się między zębami, natychmiast jednak uświadomił sobie, że to nie oddech, lecz jego duch, nieśmiertelna dusza.

Potwór wchłonął ją.

Nagle jednak monstrum parsknęło, sapnęło i cofnęło się o krok, trzęsąc łbem, jakby połknęło niechcący coś wyjątkowo niesmacznego. Opadło na cztery łapy i zniknęło z oczu Corneliusa Hickeya na zawsze.

Wszystko zniknęło z oczu Corneliusa Hickeya na zawsze. Gwiazdy zstąpiły z nieba i przylgnęły do jego nieruchomych oczu niczym kryształy. Kruk opadł na niego niczym ciemność i pożarł to, czego Tuunbaq nie chciał nawet tknąć. W końcu martwe oczy Hickeya popękały z zimna, on jednak niczego już nie czuł.

Jego ciało siedziało nieruchomo na rufie, obok szeroko rozstawionych nóg leżała sterta złotych zegarków i ubrań, które zabrał zmarłym. Okryte rękawicami dłonie mata przymarzły do nadburci, zamarznięte palce prawej ręki zastygły zaledwie kilka cali od naładowanej strzelby.

Następnego ranka, tuż przed świtem, nad Wyspę Króla Williama dotarł front burzowy. Znów rozszalały się śnieżyce, śnieg padający przez cały dzień i noc wypełnił otwarte usta Hickeya, przykrył jego płaszcz, zastygłą w grymasie przerażenia twarz i popękane, wpatrzone w nicość oczy puszystym białym całunem.

Piękno bycia martwym, o czym teraz już wie, polega na tym, że nie czuje się bólu i zapomina o własnym ja.

Śmierć, o czym teraz już wie, niesie jednak ze sobą coś, czego zawsze się obawiał, i co powstrzymywało go przed próbami samounicestwienia – sny.

Stan ten jednak ma taką zaletę, że sny, które śni pogrążony w martwocie śmierci człowiek, nie są jego własnymi snami.

Crozier unosi się w tym ciepłym, łagodnie falującym morzu niebytu i słucha nie swoich snów.

Gdyby chociaż drobny fragment jego analitycznego umysłu przetrwał ową śmiertelną przemianę, stary Francis Crozier mógłby się zastanawiać, co właściwie oznacza „słuchanie snów”, choć prawdą było, że owe sny bardziej przypominały słuchanie pieśni śpiewanej przez innego człowieka – pieśni pozbawionej słów i muzyki – niż „widzenie” snów, którego doświadczał jako żywy człowiek. Choć i te sny zawierają widzialne obrazy, kształty i kolory, nie przypominają niczego, co widział po drugiej stronie zasłony śmierci, i poddają się całkowicie tej bezgłośnej opowieści, która wypełnia jego duszę.

Opowieść mówi o pięknej eskimoskiej dziewczynie o imieniu Sedna. Sedna mieszka ze swym ojcem w lodowym domu, daleko na północ od osad innych Eskimosów. Wieść o niezwykłej urodzie dziewczyny roznosi się szeroko, a liczni młodzieńcy wędrują przez lodowe kry i jałową ziemię, by złożyć pokłon jej siwowłosemu ojcu i zabiegać ojej względy.