Child Lee - Płonące Echo

Miała czysty akcent amerykański. Raczej zachodni niż południowy. Obie ręce trzymała na kierownicy, więc dostrzegł pierścionki na jej palcach. Cieniutka obrączka oraz platynowe cacko z wielkim brylantem.

– Wszystko mi jedno – powiedział Reacher. – Każdy cel podróży mi odpowiada.

Zamilkła i znów się uśmiechnęła.

– Czy ucieka pan przed kimś? Czyżbym przygarnęła groźnego zbiega?

– Zwiedzam – odpowiedział. – Jak turysta.

– Nie wygląda pan na turystę. Turyści noszą dresy z poliestru i poruszają się autobusami – rzekła, znów się uśmiechając.

Do twarzy jej było z tym łagodnym uśmiechem – pewna siebie, opanowana i wytworna.

Nagle uświadomił sobie, że odpowiada jej półsłówkami, ma kilkudniowy zarost i wygniecioną koszulę.

– Mieszka pani tu w okolicy? – zagadnął.

– Na południe od Pecos – odparła.- Pięćset kilometrów stąd. Już panu mówiłam, że tam właśnie zmierzam.

– Pani rodzina pochodzi z Pecos?

– Nie. Z Kalifornii. Przyjechałam do Teksasu przed siedmiu laty, po ślubie.

– Czy pani rodzina od dawna mieszka w Kalifornii?

Na jej twarzy pojawił się uśmiech.

– Na pewno dłużej niż jakikolwiek Kalifornijczyk.

Zostawili za sobą granice miasta i wyjechali na płaskie pustkowie. Termometr na desce rozdzielczej wskazywał, że na zewnątrz panowała temperatura 43 stopnie.

– Jest pani adwokatem? – spytał po chwili milczenia.

Przez moment była zdziwiona, ale domyśliła się, kiedy spostrzegła w lusterku swoją aktówkę.

– Nie – odparta. – Jestem klientką adwokata.

Rozmowa znów utknęła w martwym punkcie. Kobieta wydawała się lekko spięta, co go speszyło.

– Kim jeszcze pani jest?

– Czyjąś żoną i matką. A także córką i siostrą, jak sądzę. A kim pan jest?

– Nikim specjalnym – odparł Reacher. – Byłem czyimś synem, bratem i narzeczonym.

– Jak to był pan?

– Rodzice umarli, podobnie jak brat, a dziewczyna mnie rzuciła.

– Och, tak mi przykro.

– Było, minęło – powiedział. – Nie jest aż tak źle.

– Nie czuje się pan samotny?

Wzruszył ramionami.

– Lubię samotność.

– Dlaczego opuściła pana dziewczyna?

– Pojechała pracować w Europie.

– Rozumiem. A pan nie chciał przeprowadzić się razem z nią?

– Chyba nie – odparł. – To by wymagało ustatkowania się.

– A pan się nie chce ustatkować?

Potrząsnął głową. – To nie tak. Wręcz przeciwnie. Całe życie służyłem w wojsku, tułałem się po świecie i chyba dojrzałem do czegoś innego.

Po chwili spytała:

– Jak to jest całe życie służyć w wojsku?

– Mój ojciec też był zawodowym żołnierzem. Dojrzewałem w bazach wojskowych na całym świecie, a kiedy dorosłem, już tam zostałem na dobre.

– Ale skończył pan swoją przygodę z wojskiem.

Kiwnął głową.

– Jestem doskonale wyszkolony i nie mam się gdzie podziać.

Zauważył, że zamyśliła się nad jego odpowiedzią. Wdusiła mocniej pedał gazu, możliwe, że zupełnie nieświadomie. Miał niejasne odczucie, że jej zainteresowanie jego osobą nabierało rozpędu, podobnie jak samochód.

FORD produkuje model Crown Victoria w Kanadzie, prawie wszystkie egzemplarze kupuje policja, także korporacje taksówek oraz firmy wynajmu samochodów. Rzadko nabywają ten model osoby prywatne, tak więc podświadomie na widok takiego wozu, nie pomalowanego na żółty taksówkowy kolor czy też bez czarno-białych napisów: POLICJA na wszystkich drzwiach, odnosimy wrażenie, że jest to nie oznakowany wóz detektywa, FBI lub służb specjalnych. Właśnie to nam podpowiada podświadomość, wrażenie to można dodatkowo wzmocnić.

Na pustkowiu, w połowie drogi do Abilene, wysoki jasnowłosy mężczyzna zjechał z autostrady w opuszczoną, pokrytą kurzem dróżkę. Wyłączył silnik i otworzył bagażnik. Niższy mężczyzna o ciemnych włosach wyciągnął ciężką walizę i położył na ziemi. Kobieta rozpięła zamek błyskawiczny i podała blondynowi tablice rejestracyjne z Wirginii. Wyjął z walizy śrubokręt, zdjął z obu stron wozu tablice teksańskie i przykręcił na ich miejsce te wydane w Wirginii. Kobieta sięgnęła do walizy po anteny – w sumie cztery sztuki – do radia CB oraz telefonów komórkowych, kupione tanio w sklepie Radio Shack w Los Angeles. Anteny komórkowe przyczepiono przyssawkami do tylnej szyby. Kiedy bagażnik zamknięto, przyczepiła anteny CB na wieku. Miały magnesy u podstawy i nie biegły od nich żadne kable. Były po prostu na pokaz.

Niższy mężczyzna siadł za kierownicą, wjechał z powrotem na autostradę i sunął z tą samą szybkością. Crown victoria, gładkie stalowe felgi, gąszcz anten, tablice z Wirginii. Może to samochód FBI z trójką agentów jadących na pilne wezwanie.

– CZYM się pan zajmował w wojsku?

– Kobieta zadała standardowe pytanie.

– Byłem gliną – odpowiedział spokojnie Reacher. – W żandarmerii wojskowej.

– Był pan dobrym gliną? – spytała z nieskrywanym zainteresowaniem.

– Chyba tak. Zostałem w końcu majorem, przyznano mi nawet kilka medali.

Po chwili zapytała:

– To czemu pan zrezygnował?

– Jestem ofiarą redukcji etatów. Z końcem zimnej wojny postanowiono zmniejszyć armię, więc nie było już potrzeba tylu gliniarzy.

Kiwnęła głową.

– Podobnie jest z miastem. Jeśli liczba ludności maleje, wydział policji ma coraz mniej ludzi. Mieszkam w bardzo małym miasteczku – ciągnęła. – Echo, na południe od Pecos. Zwykła dziura. Dlatego na zwano ją Echo. To z mitów greckich. Echo była młodą dziewczyną za kochaną w Narcyzie. On jednak kochał tylko siebie, więc zaczęła znikać po trochu, aż w końcu ostał się sam głos. Dlatego miasteczko nazwano Echo. U nas nie ma nawet komisariatu. Hrabstwo ma tylko szeryfa. Wyczuł coś w jej głosie.

– Czy to stanowi problem? – spytał.

– Społeczność w naszym hrabstwie jest w zasadzie biała – odparła. – Tak więc mogą być kłopoty, gdy kogoś przyciśnie sytuacja.

– A kogoś przycisnęła sytuacja?

Uśmiechnęła się z zakłopotaniem.

– Od razu widać, że był pan gliną. Zadaje pan tyle pytań.

Nie odzywała się przez jakiś czas, prowadziła tylko samochód, śniade ręce zaciśnięte lekko na kierownicy, jechała dość szybko, ale nie pędziła. Spoglądał na nią kątem oka. Była ładna, ale coś ją wyraźnie gnębiło.

– Jak było w wojsku? – spytała w końcu.

– Inaczej – odparł. – To odrębny świat. Niezwykle uregulowany, ale jakby wyjęty spod prawa. Brutalny i niecywilizowany.

– Jak Dziki Zachód – zauważyła. – Pewnie podobało się tam panu.

Kiwnął głową.

– Po części.

Po chwili milczenia spytała:

– Czy może mi pan zdradzić swoje nazwisko?

– Reacher – przedstawił się.

– A mogę panu zadać pytanie natury osobistej?

Kiwnął głową.

– Czy zabijał pan ludzi, panie Reacher? W wojsku?

Znów kiwnął głową.

– Kilku.

Zamilkła, jakby układając w myślach pytanie.

– W Pecos jest muzeum Dzikiego Zachodu – powiedziała. – Niedaleko od niego znajduje się grób Claya Allisona. Słyszał pan o nim?

Reacher potrząsnął głową.

– Mówili o nim Rewolwerowiec Dżentelmen. Ma ładny nagrobek z napisem: „Robert Clay Allison 1840- 1887”. Jest też na nim inskrypcja: „Nigdy nie zabił człowieka, który na to nie zasłużył”. Co pan o tym myśli?

– Całkiem ładna inskrypcja – przyznał Reacher.

– W starej gazecie jest jego nekrolog – ciągnęła. – Trzymają go w szklanej gablocie. „Wiele surowych wyroków wymierzył w imię dobra, tak jak je pojmował”.