Child Lee - Płonące Echo

– Dasz sobie radę? – spytał ją.

Kiwnęła głową.

– Ale czuję się winna. Tyle osób zginęło.

Wzruszył ramionami.

– Pamiętasz, co mówił Clay Allison?

– Dzięki za wszystko – powtórzyła.

– No hay de qué, seńora.

– Seńorita – poprawiła.

CARMEN, Ellie i Alice weszły do pokoju umyć ręce przed lunchem. Popatrzył, jak drzwi się za nimi zamykają, i odszedł. Czuł, że tak będzie najlepiej. Nie chciał, żeby go ktoś zatrzymywał. Ruszył biegiem do drogi i skierował się na południe. Przemierzył w skwarze prawie dwa kilometry, nim zatrzymała się wiejska ciężarówka z bezzębnym milczkiem za kierownicą. Wysiadł na najbliższym skrzyżowaniu i czekał w słońcu na zachodnim poboczu półtorej godziny, zanim przystanął obok niego osiemnastokołowy tir. Obszedł potężną maskę i zajrzał przez okno. Szyba opuściła się. Muzyka zagłuszała warkot dieslowskiego silnika. Chyba śpiewał Buddy Holly. Kierowca wychylił się. Zażywny pięćdziesięciolatek z czterodniowym zarostem, ubrany w koszulkę Dodgersów.

– Do Los Angeles? – zawołał.

– Dokądkolwiek – odkrzyknął Reacher.