John Varley: Czarodziejka

— Jeśli masz na myśli taką puchatą tytanie, to mogę cię poinformować, że właśnie wskoczyła do Zatoki.

Ambasador zamarła z uniesionym zadem, wsparta dłońmi na biurku, a potem powolutku znowu usiadła.

— W Zachodniej Ameryce jest tylko jedna „puchata tytania” i tak się składa, że jest rodzaju męskiego i nazywa się Tzigane. — Popatrzyła spod zmrużonych powiek na Chris’fera. — Czy to był skok rozrywkowy, czy też miał jakiś poważniejszy powód?

— Powiedziałbym raczej, że Tzigane odczuł pilną potrzebę znalezienia się w hrabstwie Marin. Ścigało go około pół setki ludzi.

Ambasadorskie oblicze wykrzywił grymas.

— Znowu się włóczył po barach. Posmakował ludzkich przysmaków i ciągle mu mało. No dobra, gadaj, a ja zajmę się policją. — Sięgnęła po staromodny telefon bez tarczy i poprosiła o połączenie z burmistrzem. Chris’fer przyciągnął do biurka jedyne krzesło, jakie znajdowało się w pokoju, i usiadł. Kiedy tytania rozmawiała, rozejrzał się po jej biurze.

Powierzchnia była dostosowana do rozmiarów centaura. Wszędzie widać było dziewiętnasto — i dwudziestowieczne antyki oraz dzieła sztuki, samych mebli jednak było bardzo niewiele. W kącie stała przymocowana do podłogi staroświecka pompa z długą rączką; zwisające z sufitu nagie żarówki były osłonięte abażurami od Tiffany’ego. W pobliżu jedynego okna stał opalany drewnem piec. Na ścianach wisiały obrazy i plakaty Picassa, Warhoal i Jand G Mintona, a także mała czarna tabliczka z pomarańczowym napisem: „Kiedyś będę się musiała ZORGANIZOWAĆ!” Biurko stało pod ścianą na tle dwóch fotografii i portretu. Przedstawiały one Jana Sebastiana Bacha, Johna Philipa Sousę oraz widzianą z kosmosu Gaję. Na biurku stało srebrne wiaderko z cytrynami. Połowę powierzchni podłogi pokrywała cienka warstwa siana. Oprócz tego w kątach ustawiono kilka bali. Ambasador Cantata odwiesiła słuchawkę, sięgnęła po butelkę tequeli i wiaderko, wyłowiła cytrynę i zakąsiła nią połowę butelki. Wykrzywiła się do niego.

— Pewnie nie masz soli, co? Potrząsnął głową.

— To niedobrze. Napijesz się? A może cytrynkę? Gdzieś tu powinnam mieć nożyk… — Zaczęła przetrząsać szuflady i przestała dopiero wtedy, gdy uprzejmie odmówił.

— Wyglądała mi na osobnika żeńskiego — powiedział Chris’fer.

— Hę? Ach, mówisz o Tziganie. Nie, nie ty pierwszy się mylisz, musiały cię zmylić piersi. Wszyscy je mamy, ale w tym przypadku na pewno chodzi o mężczyznę. O płci decydują przednie organy. Pomiędzy przednimi nogami. W przypadku Tzigane rzeczywiście z daleka trudno się zorientować. Dla twojej informacji: ja jestem kobietą, możesz mnie nazywać Dulcimer. A w ogóle jak masz na imię i czym mogę ci służyć?

Wyprostował się nieco za biurkiem.

— Nazywam się Chris’fer Mniejszy i potrzebuję wizy. Chciałbym odwiedzić Gaję.

Wypisał starannie swoje nazwisko na formularzu wyjętym z całego stosu leżącego na biurku. Tytania spojrzała i odsunęła blankiet.

— Sprzedajemy wizy na wszystkich większych lotniskach — powiedziała. — Nie musiałeś się tutaj fatygować. Po prostu przyjdź z gotówką i włóż ją do automatu wizującego.

— Nie — powiedział trochę niepewnym głosem. — Chcę się widzieć z samą Gają. Jest moją ostatnią szansą.

— A więc o taki cud chodzi — powiedziała tytania z nienagannym akcentem irlandzkim. — Chcesz stanąć na samym szczycie i prosić Gaję o spełnienie twego życzenia. Chcesz, by marnowała swój cenny czas na rozwiązywanie problemu, który wydaje ci się ważny.

— Coś w tym rodzaju — przerwał, przygryzając dolną wargę. — Myślę, że dokładnie tak.

— Pozwól mi zgadnąć. Problem zdrowotny. Więcej, niezwykle poważny problem zdrowotny.

— Owszem, zdrowotny, ale niekoniecznie z tych najpoważniejszych. Słuchaj, to jest…

— Zaraz, chwileczkę! Uniosła ręce dłońmi ku niemu. Chyba wpadłem — pomyślał Chris.

— Wypełnijmy może najpierw do końca ten formularz, dobrze? Czy w imieniu Chris’fer jest tu apostrof? — Polizała koniuszek ołówka i wpisała datę u góry strony.

Następnych kilka minut upłynęło na zbieraniu standardowych informacji wymaganych przez wszystkie urzędy państwowe świata: numer identyfikacyjny, imię żony, wiek, płeć (WA 3874-456-11093, brak, 29, mężczyzna heteroseksualny). Każdy człowiek w wieku sześciu lat potrafi to wszystko wyrecytować nawet obudzony w środku nocy.

— Powód, dla którego chce widzieć Gaję — odczytała wreszcie tytania.

Chris’fer złożył dłonie, częściowo skrywając za nimi twarz.

— Mam taką przypadłość. To… dość trudno opisać. Ma to związek z gruczołami albo z systemem nerwowym. Właściwie nie są do końca pewni. Jak dotąd zaobserwowano zaledwie około setki takich przypadków; jedyna nazwa na to, jaką znam, to Syndrom 2096/15. Problem sprowadza się do tego, że tracę kontakt z rzeczywistością. Czasem przychodzi niezwykły, przemożny lęk. Innym razem pogrążam się w urojonych światach, gdzie może mi się przytrafić niemal wszystko. Czasami nie pamiętam niczego. Mam omamy, mówię obcymi językami, mój potencjał Rhine’a ulega gwałtownym wahaniom. Możesz mi wierzyć albo nie, ale jak dotąd miałem masę szczęścia. Jeden z lekarzy przypuszcza, że to właśnie ten dodatkowy czynnik psi, wkraczający w obszar parapsychologii, uchronił mnie na razie od tarapatów. Nie zdarzyło mi się nikogo zabić, ani też nie próbowałem latać, skacząc z dachu wieżowca. Tytania parsknęła.

— Jesteś pewny, że chcesz się leczyć? Większość z nas jakoś sobie radzi przy odrobinie szczęścia.

— To wcale nie jest zabawne, w każdym razie nie dla mnie. Tej dolegliwości nie ruszają żadne lekarstwa, wszystko, co można w tej chwili zrobić, to zastosować środki uspokajające, kiedy zaczyna mnie brać. Przez te wszystkie lata poddano mnie wszelkim możliwym analizom psychologicznym, a cały ich rezultat to stwierdzenie, że problem jest natury medycznej. W mojej przeszłości nie doszukano się żadnego urazu, który mógłby wywołać te objawy, i brak też takiego czynnika w moim obecnym życiu. Żałuję, że jednak na coś takiego nie natrafili. Wiadomo byłoby przynajmniej, jakie korekty psychologiczne wprowadzić. Gaja jest moją ostatnią nadzieją. Jeżeli i ona mnie zawiedzie, resztę życia spędzę na oddziale zamkniętym. — Kiedy mówił, bezwiednie zacisnął dłonie pod brodą. Teraz je opuścił.

Ambasador przyjrzała mu się ogromnymi, niezgłębionymi oczami, a potem ponownie zagłębiła się w kwestionariuszu. Chris’fer obserwował ją, jak pisze. W rubryce „Powód ubiegania się o wizę” napisała „choroba”. Spojrzała ze zmarszczonymi brwiami, wymazała i wpisała „szaleństwo”.

Poczuł, jak palą go uszy. Już miał zamiar głośno zaprotestować, gdy tytania zadała kolejne pytanie.

— Jaki jest twój ulubiony kolor?

— Niebieski. Nie, zielony. Czy… rzeczywiście jest takie pytanie?

Przesunęła papier tak, by mógł się przekonać, że istotnie była taka rubryka.

— No więc jak, zielony?

Zbity z tropu, przytaknął z wolna.

— Ile miałeś lat, kiedy straciłeś cnotę?

— Czternaście.

— Jak miała (miał?) na imię i jakie miała (miał?) oczy?

— Lyshia. Niebieskozielone.

— Czy kiedykolwiek później miałeś z nim czy nią stosunek?

— Nie.

— Kto twoim zdaniem jest największym muzykiem przeszłości lub doby obecnej?

Chris’ferowi zaczęło to przesłuchanie działać na nerwy. Prywatnie sądził, że najlepsza była Rea Pashkorian; miał wszystkie jej nagrania.