Daniel Silva: Angielski Zabójca

Niedługo potem życie dopisało nieoczekiwane zakończenie do tej historii. Ciało Gerhardta Petersona, wysokiego rangą oficera federalnych służb bezpieczeństwa, znaleziono w szczelinie lodowcowej w Alpach Berneńskich. Najwyraźniej stał się jeszcze jedną ofiarą nieszczęśliwego wypadku w górach. Gabriel, samotny w swojej kornwalijskiej pracowni, wiedział jednak, że śmierć Petersona to nie przypadek. Gerhardt Peterson został kolejnym depozytem w Banku Gesslera.

Annie Rolfe udało się odciąć od skandalu związanego ze śmiercią jej ojca. Po triumfalnym występie w Wenecji wyruszyła na intensywne tournee po Europie, złożone z recitali solowych oraz koncertów z największymi orkiestrami kontynentu. Krytycy uznali, że jej popisy dorównują żarem i błyskotliwością występom sprzed wypadku, chociaż część dziennikarzy narzekała na jej niechęć do udzielania wywiadów. W związku z pytaniami dotyczącymi śmierci ojca, Anna wydała oświadczenie prasowe, w którym poinformowała, że wyjaśnianiem wszelkich wątpliwości zajmuje się jej prawnik w Zurychu. On zaś uparcie odmawiał udziału w dyskusji na ten temat, powołując się na prawo do zachowania prywatności i dobro prowadzonych postępowań wyjaśniających. Na tym sprawa stanęła, toteż w krótkim czasie prasa w sposób naturalny straciła zainteresowanie osobą Anny Rolfe.

Gabriel uniósł głowę i zapatrzył się w niebo widoczne przez świetlik. Dopiero teraz spostrzegł, że deszcz wreszcie ustał. Wysłuchał prognozy pogody w Radiu Cornwall, jednocześnie porządkując pracownię. Do wieczora miało nie padać, od czasu do czasu powinno wyjrzeć słońce, a jak na wybrzeże Kornwalii w lutym, temperatura była umiarkowana. Co prawda ręka Gabriela zrosła się niedawno, lecz uznał, że kilka godzin na wodzie korzystnie wpłynie na jego samopoczucie.

Włożył żółtą impregnowaną kurtkę, a w kuchni przyrządził kanapki i nalał kawy do termosu. Parę minut później odcumowywał kecza. Uruchomił silnik i ruszył wzdłuż Port Navas Greek do rzeki Helford. Z północnego zachodu wiał jednostajny wiatr, na falach migotały jasne promienie słońca, a nad cieśniną Helford zieleniły się zbocza gór. Gabriel zablokował ster i wciągnął grota i kliwer. Potem zgasił silnik i popłynął, gnany wiatrem.

Zapomniał o wszystkim. Wiedział, że jego niepamięć nie potrwa długo – wystarczy, że zamknie oczy lub pozwoli umysłowi na bezczynność – teraz jednak pragnął skupić uwagę na unoszącej się i opadającej łodzi, a nie cierpieniach, których doświadczył, lub rzeczach, które widział. Zdarzały się noce, podczas których leżał samotnie w łóżku i rozmyślał o tym, jak będzie mógł żyć z wiedzą przekazaną mu przez Ottona Gesslera. W chwilach słabości rozważał nawet możliwość powiadomienia światowej prasy, opowiedzenia jej całej historii, napisania książki, choć dobrze wiedział, że Gessler jak zwykle zasłoni się prawem tajemnicy bankowej. W rezultacie Gabriel skończyłby jako jeszcze jeden uciekinier ze świata tajemnic, głoszący niepotwierdzone teorie spiskowe.

Zbliżając się do August Rock, spojrzał w niebo – od zachodu nadciągały chmury. Wskoczył do kabiny i włączył radio. Nadchodził sztorm: intensywne opady, wiatr sześć do ośmiu w skali Beauforta. Zawrócił łódź i rozwinął bezan. Kecz natychmiast przyspieszył.

Gdy dotarł do ujścia Helford, lało jak z cebra. Nasunął kaptur i zajął się żaglami. Najpierw opuścił bezan, potem kliwer, a wreszcie grota. Skierował łódź w górę rzeki. Nad głową krążyło mu stado mew, domagających się jedzenia. Gabriel pokruszył drugą kanapkę i wrzucił ją do wody.

Minął stare łowisko ostryg, okrążył cypel i wprowadził łódź na spokojne wody. Drzewa się przerzedziły, odsłaniając dach domu. Gdy podpłynął bliżej, ujrzał sylwetkę człowieka stojącego na pomoście. Mężczyzna trzymał ręce w kieszeniach, a przed deszczem chronił się za postawionym kołnierzem płaszcza. Gabriel dał nura do kabiny i porwał lornetkę Zeissa, wiszącą na haczyku obok kambuza. Przyłożył ją do oczu i wycelował w twarz nieznajomego, poprawiając ostrość… I zaraz opuścił. Nie musiał się już dłużej zastanawiać nad tym, kto jest jego gościem.

Ari Shamron zasiadł przy małym stoliku w kuchni, a Gabriel wziął się do parzenia świeżej kawy.

– Powoli zaczynasz wyglądać jak człowiek.

– Zawsze potrafiłeś kłamać bez zmrużenia powiek.

– Opuchlizna w końcu ustąpi. Pamiętasz Barucha? Ten dopiero dostał lanie od ludzi z Hezbollahu, zanim go uwolniliśmy. Po kilku miesiącach powrócił do poprzedniego wyglądu.

– Baruch zawsze był brzydki.

– To fakt. Ty kiedyś byłeś piękny. Jeśli chodzi o mnie, z obitą gębą nie prezentowałbym się źle. Może nawet lepiej niż normalnie.

– W razie czego bez trudu znajdę kilku chętnych, którzy popracują nad twoją fizjonomią.

Shamron skrzywił twarz w uśmiechu. Przez chwilę wyglądał nie jak stary, zmęczony człowiek, tylko jak wojownik Sabra, który przed prawie trzydziestu laty wyciągnął Gabriela z Akademii Sztuk Pięknych Betsal’el.

– Przedstawialiby znacznie gorszy widok niż ty, kiedy bym z nimi skończył.

Gabriel usiadł i rozlał kawę do kubków.

– Udało się zachować wszystko w tajemnicy?

– Na Bulwarze Króla Saula pojawiły się pewne pogłoski o niezrozumiałych ruchach personelu i dziwnych wydatkach w Wenecji i Zurychu. Jakimś cudem te plotki dotarły do gabinetu premiera.

– Wie wszystko?

– Wiele podejrzewa i jest zadowolony. Twierdzi, że jeśli to prawda, to nie chce o niczym wiedzieć.

– Co z obrazami?

– Dyskretnie kontaktujemy się z kilkoma agencjami restytucji dzieł sztuki oraz amerykańskim Departamentem Sprawiedliwości. Z szesnastu płócien, które znalazłeś w skrytce depozytowej Rolfego, dziewięć zwrócono spadkobiercom prawowitych właścicieli.

– A reszta?

– Są w Izraelu, w Muzeum Narodowym, jak sobie tego życzył Rolfe, i czekają, aż odnajdziemy ich właścicieli. Jeśli to się nie uda, zostaną tam na zawsze.

– Jak Anna?

– Nasi ludzie wciąż jej pilnują. Rami niedługo zwariuje. Twierdzi, że jest gotów podjąć się każdego zadania, byle tylko przestać ją obstawiać. Podobno chętnie zgłosi się do służby patrolowej w Gazie.

– Były jakieś pogróżki pod jej adresem?

– Nie, póki co.

– Jak długo powinniśmy ją ochraniać?

– Tak długo, jak zechcesz. To była twoja operacja, więc tobie pozostawiam decyzję.

– Co najmniej rok.

– Zgoda.

Shamron dolał sobie kawy i zapalił cuchnącego tureckiego papierosa.

– W przyszłym tygodniu przyjeżdża do Anglii. Zagra w Albert Hali. To ostatni koncert tego tournee.

– Wiem, Ari. Ja też czytuję gazety.

– Prosiła, żebym ci to przekazał. – Przesunął po stole małą kopertę. – Bilet. Chce, abyś po występie wpadł do niej za kulisy i się przywitał.

– Jestem w trakcie renowacji.

– Swojej twarzy czy obrazu?

– Obrazu.

– Zrób sobie przerwę.

– Nie mam teraz czasu na wyprawy do Londynu.

– Książę Walii ma czas, żeby przyjechać, a ty jesteś zbyt zajęty?

– Właśnie tak.

– Nigdy nie zrozumiem, dlaczego koniecznie chcesz, aby ta piękna, utalentowana kobieta ci się wymknęła.

– Kto powiedział, że tego chcę?

– Myślisz, że będzie czekała wiecznie?

– Nie, tylko do czasu ustąpienia opuchlizny.

Shamron, zniecierpliwiony, machnął wielką dłonią.

– Używasz twarzy jako wygodnego pretekstu, żeby się z nią nie spotkać. Ale ja znam prawdziwy powód. Życie jest dla tych, którzy umieją żyć, Gabriel, a ten mały, przytulny azyl, który sobie stworzyłeś, w niczym nie przypomina normalnego życia. Pora przestać się obwiniać za to, co się stało w Wiedniu. Jeśli już musisz obarczyć kogoś winą, to tylko mnie.