Daniel Silva: Angielski Zabójca

– Gdzie są obrazy, które zabrałeś z depozytu bankowego w Zurychu?

– Jakie obrazy?

– Gdzie jest Anna Rolfe?

– Kto?

– Przyłóżcie mu jeszcze trochę na poprawienie pamięci.

I tak to się ciągnęło. Gabriel nie miał pojęcia, jak długo. Nie potrafił określić, czy zapadła noc, czy też nastał dzień. Równie dobrze mógł tkwić w tych podziemiach od godziny, jak i od tygodnia. Czas odmierzały uderzenia oprawców i regularne wizyty Petersona.

– Gdzie są obrazy, które zabrałeś z depozytu bankowego w Zurychu?

– Jakie obrazy?

– Gdzie jest Anna Rolfe?

– Kto?

– No dobra, zobaczymy, czy wytrzyma jeszcze trochę. Tylko go nie zabijcie.

Kolejny łomot. Sprawiał wrażenie nieco krótszego, choć Gabriel nie miał pewności, gdyż na przemian tracił i odzyskiwał przytomność.

– Gdzie są obrazy?

– Jakie… obrazy?

– Gdzie jest Anna Rolfe?

– Kto?

– Do roboty.

Następny, ostry jak nóż, cios w prawą nerkę. Jeszcze jedna żelazna pięść na twarzy. Kolejny kopniak butem w krocze.

– Gdzie są obrazy?

Cisza…

– Gdzie jest Anna Rolfe?

Cisza…

– Na razie wystarczy. Rzućcie go tam.

Przetrząsał zakamarki pamięci w poszukiwaniu cichego miejsca na odpoczynek. Za wszystkimi drzwiami znajdował jednak krew i ogień, nie natrafiał na spokojny zakątek. Trzymał w ramionach syna, kochał się z żoną. W jednym z zakamarków ujrzał jej nagie ciało w wiedeńskiej sypialni. Stosunek, który sobie przypomniał, był ich ostatnim. Spacerował po odnowionych przez siebie płótnach, brnął przez olej, farby, a także pustynie gołych płócien, aż wreszcie dotarł na taras, górujący nad morzem złotych liści i moreli, skąpany w świetle zachodzącego słońca w kolorze sjeny i rozbrzmiewający harmonijnym dźwiękiem skrzypiec.

Weszło dwóch strażników. Gabriel uznał, że pora na kolejne bicie. Tym razem jednak oprawcy ostrożnie zdjęli mu kajdanki, by przez następnych dziesięć minut oczyszczać i bandażować jego rany. Pracowali z delikatnością przedsiębiorców pogrzebowych, ubierających zwłoki. Spod zapuchniętych powiek Gabriel przyglądał się, jak woda w misce przybiera różową, potem purpurową barwę jego krwi.

– Połknij te pigułki.

– Cyjanek?

– Środek przeciwbólowy. Lepiej się poczujesz, naprawdę.

Gabriel zrobił, co mu kazano, choć połknięcie tabletek przyszło z trudem. Dali mu kilka minut na oprzytomnienie. Łupanie w głowie i w kończynach zaczęło mijać. Wiedział, że nie znikło na stałe i wkrótce powróci.

– Możesz wstać?

– Zależy, dokąd mnie zabieracie.

– Chodź, pomożemy ci.

Delikatnie chwycili go pod ramiona.

– Utrzymasz się na nogach? Dasz radę iść?

Wysunął do przodu prawą nogę, lecz głębokie stłuczenia mięśni uda sprawiły, że kolano się ugięło. Ochroniarze podtrzymali go, zanim ponownie opadł na ziemię. Nie wiedzieć czemu, zachowanie Gabriela ich rozbawiło.

– Tylko spokojnie. Co nagle, to po diable.

– Dokąd idziemy?

– To niespodzianka. Nie będzie bolało, słowo.

Wyszli na korytarz długi niczym tunel i całkiem biały, o marmurowej posadzce i łukowatym sklepieniu. W powietrzu unosił się zapach chloru. Basen Gesslera musiał być blisko.

Ruszyli przed siebie. Początkowo Gabriel potrzebował wsparcia swoich towarzyszy, lecz z czasem, kiedy środki pobudzające zaczęły działać, docierając do wszystkich części jego ciała, przywykł do postawy pionowej i mógł iść samodzielnie, pomału stawiając drobne kroki. Czuł się jak pacjent po operacji na pierwszym spacerze.

Na końcu korytarza znajdowały się podwójne drzwi, a za nimi okrągły pokój, o średnicy mniej więcej siedmiu metrów, zwieńczony wysoką kopułą. Pośrodku pomieszczenia stał niski, podstarzały mężczyzna w białym szlafroku, z twarzą ukrytą za imponujących rozmiarów okularami przeciwsłonecznymi. Wyciągnął ku Gabrielowi kościstą, pokrytą fioletowymi żyłkami dłoń. Ten ją zignorował.

– Witam, panie Allon. Cieszę się, że w końcu doszło do naszego spotkania. Nazywam się Otto Gessler. Proszę za mną. Jest kilka rzeczy, które z pewnością chętnie pan obejrzy.

Za jego plecami powoli i cicho otworzyły się jeszcze jedne podwójne drzwi. Gabriel zauważył, że mają dobrze naoliwione mechanizmy. Gdy ruszył w ich stronę, Gessler wyciągnął rękę i położył dłoń na jego przedramieniu.

Dopiero wtedy Gabriel uświadomił sobie, że Otto Gessler jest ślepy.

Stali w przestronnym holu o arkadowym sklepieniu, przywodzącym na myśl Musee d’Orsay. Przez oszklony sufit sączyło się sztuczne światło, a po obydwu stronach pomieszczenia widniało dwanaście korytarzy, prowadzących do pokoi obwieszonych niezliczonymi obrazami – przy żadnym z nich nie umieszczono tabliczki z informacją. Dla wprawnego oka Gabriela nie miało to znaczenia. Od razu zauważył, że dzieła zostały zgrupowane tematycznie: piętnastowieczne malarstwo włoskie, siedemnastowieczne obrazy holenderskie i flamandzkie, francuskie z dziewiętnastego wieku. I tak dalej, galeria po galerii, prywatne muzeum pełne zaginionych arcydzieł europejskich mistrzów. Efekt był przytłaczający, choć z pewnością nie dla Gesslera: on nie widział żadnego z płócien.

– Proszę mi wybaczyć tak obcesowe potraktowanie przez moich ludzi, lecz obawiam się, że może pan za to winić wyłącznie siebie. Postąpił pan wyjątkowo nierozsądnie, przybywając tutaj.

Miał świszczący głos, równie suchy i cienki jak pergamin. Ręka spoczywająca na przedramieniu Gabriela była lekka jak powiew ciepłego powietrza.

– Teraz rozumiem, dlaczego tak bardzo zależało panu na uciszeniu Augustusa Rolfego. Ile ich tu wisi?

– Szczerze mówiąc, nawet ja straciłem rachubę.

Przeszli do następnego pomieszczenia: piętnastowieczne malarstwo hiszpańskie. Ubrany w niebieską kurtkę ochroniarz przechadzał się leniwie tam i z powrotem niczym strażnik muzealny.

– I żadnego z nich pan nie widzi?

– Niestety, nie mogę.

– Więc po co one panu?

– Uważam się za impotenta, choć fakt, że nie mogę uprawiać seksu z żoną, nie oznacza, że chętnie udostępnię jej ciało innym.

– Jest pan żonaty?

– Sprytne podejście, panie Allon, niemniej proszę pamiętać, że w Szwajcarii prawo do prywatności jest święte. Może pan uznać moje zachowanie za dość nietypowe, ale właśnie takie życie wybrałem.

– Od zawsze jest pan niewidomy?

– Zadaje pan zbyt wiele pytań.

– Przybyłem z propozycją zakończenia całej sprawy, lecz widzę, że nigdy pan na nią nie przystanie. Jest pan Hermannem Goringiem dwudziestego pierwszego wieku. Pańska chciwość nie zna granic.

– Owszem, aczkolwiek w przeciwieństwie do Herr Goringa, którego dobrze znałem, nie odpowiadam za grabież dzieł sztuki.

– A jak pan by to nazwał?

– Jestem kolekcjonerem. Dysponuję wyjątkowym zbiorem, zapewne, i mam prawo trzymać to w sekrecie.

– Nie ja jeden o tym wiem. Zdają sobie z tego sprawę Anna Rolfe i moje służby. Może mnie pan zabić, ale ktoś i tak się dowie, co pan tutaj zakopał.

Gessler parsknął suchym, nieprzyjemnym śmiechem.

– Panie Allon, nikt nigdy się nie dowie, co przechowuję w tym domu. My, Szwajcarzy, niezwykle szanujemy prywatność. Nikt nie otworzy tych drzwi bez mojej zgody. Na wszelki wypadek jednak podjąłem jeszcze dodatkowe kroki. Wykorzystując mało znaną lukę w szwajcarskim prawie, całą swoją posiadłość zarejestrowałem jako bank prywatny. Te pokoje stanowią jego część: powiedzmy, że służą mi za skarbiec. Innymi słowy, zgromadzone w nich dobra są objęte szwajcarskim prawem zachowania tajemnicy bankowej. Nie istnieją takie okoliczności, które zmusiłyby mnie do otworzenia drzwi tych pomieszczeń lub ujawnienia ich zawartości.